Του Γεώργιου Κ. Μπήτρου
Ο Γιώργος, ο επενδυτής της περίπτωσης που εξιστορώ, αγόρασε ένα οικόπεδο σε μεγάλη επαρχιακή πόλη για να οικοδομήσει, μεταξύ των άλλων, και να λειτουργήσει ένα εστιατόριο υψηλών προδιαγραφών.
Όμως, του έμελλε να καταστραφεί οικονομικά. Αυτή η συμφορά θα μπορούσε να τον βρει φυσικά αν η επιχειρηματική του ιδέα ήταν ασύμβατη με την τοποθεσία του οικοπέδου, τις ροές δυνητικών πελατών και εκατοντάδες άλλους παράγοντες που κρίνουν την τύχη μιας επένδυσης. Αλλά το κακό τον βρήκε πριν καν ξεκινήσει. Τηλεγραφικά, η ακολουθία των γεγονότων έχει ως εξής:
- Ο Γιώργος αγόρασε το οικόπεδο το 1991 και, ύστερα από εφαρμογή ρυμοτόμησης και δωρεάς προς τον δήμο, η έκταση του οικοπέδου προσδιορίστηκε στα 4.810 τ.μ.
- Το 1994 ο Γιώργος στερήθηκε το δικαίωμα εκμετάλλευσης του οικοπέδου του, συνεπεία ανακήρυξης από το ΥΠΕΧΩΔΕ ως διατηρητέας της βίλας του οπλαρχηγού του 1821 που υπήρχε στη γωνία του οικοπέδου.
- Θεωρώντας την ενέργεια αυτή παράνομη και καταχρηστική, ο Γιώργος κατέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με απόφασή του το 1997 ακύρωσε την απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ.
- Αφού δεν τα κατάφερε μέσω του ΥΠΕΧΩΔΕ, το 1998 ο δήμος επανήλθε ανοιχτά και χαρακτήρισε το σύνολο του οικοπέδου ως χώρο πρασίνου, αλλά χωρίς να αποζημιώσει τον Γιώργο, ως όφειλε.
- Ο Γιώργος κατέφυγε και πάλι στη Δικαιοσύνη. Αλλά ο χρόνος περνούσε και η Δικαιοσύνη δεν βιαζόταν. Οπότε, το 2002 αναγκάστηκε να ενδώσει και κατόπιν αιτήσεώς του ο δήμος ακύρωσε εν μέρει την προηγούμενη απόφασή του, διατηρώντας τη δέσμευση μόνο επί των 1.427 τ.μ. του οικοπέδου και αποχαρακτηρίζοντας το υπόλοιπο.
- Το 2003 ο δήμος χαρακτήρισε εκ νέου το σύνολο του οικόπεδου ως χώρο πρασίνου, χωρίς και πάλι να καταβάλει την προβλεπόμενη αποζημίωση.
- Από το 2003 μέχρι το 2011 ο Γιώργος δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να πληρώνει δικαστικά παράβολα και δικηγόρους για να βρει το δίκιο του. Ξετινάχτηκε οικονομικά. Αλλά έχοντας ζήσει στη μακρινή χώρα στην οποία είχε μεταναστεύσει δεν μπορούσε να χωνέψει ότι «αυτό είναι το ελληνικό κράτος και όποιον πάρει ο οικονομικός Καιάδας».
- Αποφάσισε λοιπόν να καταφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Προς τούτο, ζήτησε από μελετητική εταιρεία να του κάνει μια εκτίμηση της ζημιάς που είχε υποστεί. Η εταιρεία εκτίμησε ότι μπορούσε εύλογα να θεμελιώσει απαίτηση αποζημίωσης μεταξύ 5,5 και 9,5 εκατομμυρίων ευρώ.
Στο σημείο αυτό αφήνω την εξιστόρηση και θα επανέλθω.
