Υπάρχει κουλτούρα συνεργατικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα; Η απάντηση είναι πως όχι! Αν υπήρχε θα το είχαμε ήδη διαπιστώσει. Θα υπήρχε συναίνεση στα μεγάλα θέματα. Άλλωστε, η μεγαλύτερη «απογοήτευση» για την ελληνική κοινή γνώμη ήταν οι οικουμενικές κυβερνήσεις. Θα πει κάποιος ότι «λειτούργησε» η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ναι! Επειδή επρόκειτο για το ίδιο πράγμα! Εδώ μιλάμε για συνεργασίες τύπου «μεγάλου συνασπισμού», όπως συνέβη στη Γερμανία.
Έχουν υπάρξει μεγάλα ζητήματα τα τελευταία τρία χρόνια. Ή αλλιώς, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντιμετωπίζει κάθε χρόνο και μία μεγάλη κρίση. Ξεκίνησε με τον Έβρο, στην πορεία προστέθηκε ο κορονοϊός και τις τελευταίες εβδομάδες η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη, όπως και όλη η Ευρώπη, με το κύμα ακρίβειας που φέρνει ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Μέχρι στιγμής η κυβέρνηση έχει αντιμετωπίσει όλες αυτές τις «έκτακτες καταστάσεις» με υποδειγματικό τρόπο και μάλιστα έχοντας κάθε φορά την αντιπολίτευση απέναντί της. Να μην ξεχνάμε τις διαδηλώσεις για τα … ανοικτά σύνορα στις μέρες που χιλιάδες «πρόσφυγες» απειλούσαν να εισβάλλουν στο ελληνικό έδαφος από την Τουρκία ή τα πάρτι στις πλατείες τις πρώτες εβδομάδες της Πανδημίας.
Αλλά και τώρα με το κύμα της ακρίβειας που φέρνει ο πόλεμος, η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης δεν είναι στην κατεύθυνση της επιλογής λύσεων. Όπως και στις άλλες δύο κρίσεις ακολουθούνται τακτικές φθηνής μικροπολιτικής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «άνοιξε» ή όχι προχτές τη συζήτηση για κυβερνήσεις συνεργασίας; Εξαρτάται πως θέλει κάποιος να «διαβάσει» τη δήλωσή του. Η αντιπολίτευση είδε δήλωση αποτυχίας. Αποτυχίας πάνω σε τι; Σε μια κατάσταση που δεν ξέρουμε καν πως θα εξελιχτεί;
Ο ελληνικός λαός, πάντως, γνωρίζει καλά πως ο πρωθυπουργός έχει διαχειριστεί τις κρίσεις. Γι' αυτό και συνεχίζει να εμπιστεύεται την κυβέρνηση. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι δημοσκοπήσεις.
Γιατί, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης άνοιξε τη συζήτηση για τις κυβερνήσεις συνεργασίας; Η τοποθέτησή του ήταν σαφής: Ο λαός αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει. Αμφιβάλλει κανείς γι' αυτό; Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο! Ποιος θα δεχότανε ένα πλαίσιο συνεργασίας και με σκοπό την αντιμετώπιση της μεγάλης οικονομικής κρίσης που φέρνει ο πόλεμος; Ποιος θα δεχότανε να στηρίξει μία κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του πρώτου κόμματος; Δηλαδή, ποιος θα δεχότανε να στηρίξει μία νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη; Οι κυβερνήσεις συνεργασίας έχουν κανόνες. Και ο βασικός κανόνας είναι ότι ηγείται ο αρχηγός του πρώτου κόμματος. Τουλάχιστον έτσι γίνεται στις δημοκρατίες εκείνες που έχουν δυτική κουλτούρα…
Ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι πρόκειται για μαραθώνιο και όχι για αγώνισμα των 100 μέτρων. Γνωρίζει επίσης ότι οι επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία θα είναι βαριές. Θέλει, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει το πολιτικό παιγνίδι, έτσι ώστε να μην αφεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να παίξει το χαρτί του λαϊκισμού. Το ερώτημα είναι απλό: Θα συνεργαζότανε με την ΝΔ αν το ζητούσε ο ελληνικός λαός; Η απάντηση είναι λίγο ως πολύ αναμενόμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιλέξει να παίξει το χαρτί ενός μεγάλου συνασπισμού απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σε διαφορετική περίπτωση θα καταρρεύσει όλο το αφήγημα που έχει υιοθετήσει μέχρι σήμερα. Οπότε το ερώτημα μοιραία μεταφέρεται στον … τρίτο, δηλαδή στο ΚΙΝΑΛ: Με τον Κυριάκο ή με τον Αλέξη; Με τις λύσεις στα προβλήματα ή με τον λαϊκισμό;
Θανάσης Μαυρίδης
