Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Με αφορμή την εκατόμβη στο Μάτι και τη φρικτή επικοινωνιακή —και μόνο— διαχείριση στην οποία προέβησαν οι κυβερνητικοί μηχανισμοί (θεσμικοί, «παράλληλης λειτουργίας» και διάφοροι άλλοι: μιντιακοί, ανώνυμοι, ψευδώνυμοι, παρακρατικοί και λοιποί), διαχείριση στην οποία είναι μαΐστορες και διδάκτορες οι συριζαίοι, πολλοί φίλοι και γνωστοί άρχισαν πάλι να εκφράζουν δημόσια φόβους περί μη νομιμοποιημένης παραμονής του καθεστώτος στην εξουσία — εννοώ, ακόμη και μετά το πέρας της θητείας τους.
Το γεγονός και μόνο, όχι της έκφρασής του, αλλά της ίδιας τής γέννησης ενός τέτοιου φόβου —ότι δεν θα κάνουν εκλογές, ότι αν κάνουν θα αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα κλπ. κλπ.—, έστω και σαν απλή, αδιαμόρφωτη σκέψη, έστω και σαν σκιά, είναι από τα λίγα πράγματα που με κάνουν να εμπλέκομαι σε διαδικτυακές συζητήσεις: το θεωρώ απαράδεκτο και φρικτό, αδιανόητο, γιατί ΔΕΝ έχει καταλυθεί το πολίτευμα, ΟΥΤΕ πρόκειται να καταλυθεί. Μπορεί να έχουν συμβεί μύρια όσα, μπορεί να συμβούν ακόμη περισσότερα ή και χειρότερα μέχρι να μας αφήσουν επιτέλους γεια, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως, το αργότερο στο τέλος της τετραετίας, η κυβέρνηση των Καμμένου-Τσίπρα θα παραδώσει και θα φύγει, και ο μεν ένας θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα φανερός υπάλληλος του Σαββίδη, ο δε άλλος θα ετοιμαστεί για τη διαδοχή στο ερείπιο του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς — θα ετοιμαστεί δηλαδή να πέσει ξυπόλυτος και γυμνός, τρυφερός και άμαθος, στην αρένα με τα χτικιασμένα από την πείνα λιοντάρια του Παππά.
Αυτό θα γίνει. Και άλλο τίποτε. Δεν θα γαντζωθούν στις καρέκλες τους, δεν θα αλυσοδεθούν στα υπουργεία, δεν θα ζωστούν φισεκλίκια, δεν θα αφρίσουν σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή, δεν θα το κάνουν Κούγκι. Ναι, η τελετή της παράδοσης-παραλαβής θα είναι βγαλμένη από τραγικωμωδία των Monty Python, θα είναι ένα σκετς σε πολλές πράξεις που θα το προβάλλουμε για πολλά χρόνια στο YouTube για να γελάμε (και για να μην ξεχνάμε), καθώς οι περισσότεροι υπουργοί θα πάνε με τα μούτρα κατεβασμένα μέχρι το πάτωμα, με φανελάκια, με τις σαγιονάρες ή με τα Crocks, αξύριστοι, άπλυτοι και ανάλουγοι, σαν τη Δούρου όταν πρέπει να δώσει παράσταση. Ο Πολάκης, π.χ., μπορεί να μην πάει καν, αν και θα έκανε μεγάλα νούμερα στην τηλεθέαση, απασχολημένος ήδη σε κανένα χειρουργείο για αφαίρεση αιμορροΐδων — δεν εννοώ απαραιτήτως τις δικές του.
Αλλά εντέλει, παρ' όλα τα παρατράγουδα (της Πάνια — και χειρότερα), θα πάρουν όλοι το καπελάκι τους, θα ρίξουν μια συγκινημένη ματιά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς στη Γενεύη και σε κάτι περίεργα τραπεζικά ιδρύματα σε νησιωτικές χώρες (που περισσότερο είναι κοραλλιογενείς ύφαλοι και νυφοπάζαρα για καρχαρίες, παρά χώρες), θα σηκώσουν τους ώμους και θα πάρουν τον μπ… συγγνώμη, την άγουσα, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους μπιστικούς που έχουν φυτέψει σε κάθε οργανισμό, κάθε διοικητικό συμβούλιο, κάθε εποπτικό μέσο και κάθε μηχανισμό της χώρας, και πετώντας, πριν στρίψουν στη γωνία, στη μούρη των πιο ηλίθιων από τους ψηφοφόρους τους κάτι επαναστατικό, κάτι το ωραίον, μια ατάκα από τις ταινίες εκείνες του Τζέιμς Πάρις και του Φώσκολου με τις οποίες ανδρώθηκαν — «Αυτή η γης είναι ποτισμένη ίδρω και αίμα», «Μη μου δακρύζεις, Στέφω», «Ήλιε φονιά, πώς άφησες να γίνει το κακό», και τέτοια.
Αλλά θα φύγουν. Δεν θα κάτσουν. Δεν μπορεί και δεν πρόκειται να κάτσουν λεπτό παραπάνω. Ξαναλέω, ως μη όφειλα, πως δεν έχει καταλυθεί το πολίτευμα. Αυτές οι σκέψεις δεν είναι ηττοπαθείς (ηττοπαθείς είμαστε εμείς που φοβόμαστε ότι από την επομένη της παράδοσης θα ξεκινήσουν να βάζουν φωτιά στην Αθήνα), αλλά προϊόν —πώς να το πω για να μην ακουστώ προσβλητικός…— βασανισμού. Επιτυχημένου και λεπτοφυούς βασανισμού. Πλύσης εγκεφάλου με φαιοκόκκινους κόκκους. Είναι σημάδι πως όσα έκαναν, και κυρίως ο τρόπος που τα έκαναν, όχι κυβερνώντας μια χώρα αλλά υπονομεύοντάς τη μυστικά σαν άλλοι δολιοφθορείς, έπιασαν τόπο, όπως πιάνουν τόπο σε κάποιους οι τρομοκρατικές επιθέσεις και τους παγώνουν.
Δεν πρέπει να τους δίνετε αυτή τη χαρά. Ήρθαν, είδαν, έκλεψαν, σακάτεψαν μια εύρωστη οικονομία, και μά τον Θεό θα φύγουν για πάντα, με το κλείσιμο της παρένθεσης να βοά στα αυτιά τους για μια ζωή. Ναι, ακόμη και αν ήρθαν για να μας βγάλουν από την Ευρώπη και από την πολιτισμένη Δύση και να μας προσδέσουν στο άρμα κανιβαλικών χωρών (που γι' αυτό ήρθαν, αυτό σχεδίαζαν, αυτό ονειρεύονταν), δεν τα κατάφεραν: ας όψονται οι σύμμαχοί μας στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Αυτοί εδώ, κι ας ακκίζονται ακόμη στις κάμερες, κι ας κορδακιστούν στις πλατείες την άλλη βδομάδα, για μέχρι εκεί ήταν: μέχρι τα όνειρα. Που σύντομα θα γίνουν οι εφιάλτες τους.
