Του Δημήτρη Καμπουράκη
Εξ αιτίας μιας ανεξήγητης εσωτερικής μου παρόρμησης, παρακολούθησα ολόκληρες και τις δύο εκπομπές του Λαζόπουλου στο Open. Αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει αυτό το αναπάντεχο και συμπέρασμα δεν βγάζω. Σαν το κουνούπι που πλησιάζει την φωτιά, κι ενώ αντιλαμβάνεται ότι θα καεί συνεχίζει να πλησιάζει, έτσι κι εγώ παλουκώνομαι μπροστά στην τηλεόραση κάθε Τρίτη.
Θα είμαι ειλικρινής απ' την αρχή ως το τέλος. Τον Λαζόπουλο των δέκα μικρών Μήτσων τον θαύμαζα και τον αγαπούσα, όπως όλοι άλλωστε. Τον πρώτο καιρό του Αλ Τσαντίρι είχαμε φτιάξει και μια σύντομη αλλά πολύ καλή σχέση μεταξύ μας. Υπήρξα και καλεσμένος του στην σκηνή του Αλ Τσαντίρι το 2006, αν θυμάμαι καλά. Μετά το 2012 τον μίσησα. Βρέθηκα μαζί με κάμποσους άλλους στο στόχαστρο του, με τρόπο που εγώ βίωσα ως βαρύτατη αδικία αλλά κυρίως ως προσωπική βαναυσότητα.
Χάρηκα την παρακμή και την πτώση του. Το εξέλαβα ως Νέμεση. Όχι μόνο γι αυτά που έλεγε, αλλά για την κακία που είχε στο βλέμμα του εναντίον μου όταν μ' έβαζε να παρελαύνω στα βίντεο του. Τους καιρούς του σκληρού αντιμνημονιακού του αγώνα, ο Λαζόπουλος μισούσε από βάθους καρδίας όσους είχε κατατάξει στο εχθρικό στρατόπεδο και το 'δειχνε.
Χάρηκα την πτώση του και την αποκοπή του από ένα κοινό που κάποτε τον θεωρούσε αξεπέραστο και φαινόμενο. Η κατρακύλα του ήταν στα μάτια μου η ζωντανή απόδειξη της πτώσης των Συριζανέλ. Ως γνωστόν, όταν καταρρέουν καθεστώτα (μονιμότερα ή προσωρινά) καταρρέουν και οι Βαστίλες τους. Ο Λάκης ήταν η Βαστίλη του συστήματος Τσίπρα. Παραλλήλως, επειδή επρόκειτο για μονοπρόσωπη Βαστίλη, ευχαριστήθηκα βαθύτατα και την προσωπική του τιμωρία για όσα είχε κάνει. Έτσι απλά.
Κι έπειτα ήρθαν οι καινούριες εκπομπές του στο Open. Για κάποιο λόγο που δεν κατάλαβα έκατσα και τις παρακολούθησα. Διαπίστωσα κι εγώ όλα όσα έγραψαν άλλοι: Την αμηχανία του, την τραβηγμένη απ' μαλλιά προσπάθεια του για ίσες πολιτικές αποστάσεις, την έλλειψη της παλιάς διεισδυτικής ματιάς στα χιουμοριστικά του κείμενα, κλπ. Όμως τελικά δεν μ' ένοιαζαν αυτά. Πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου σχεδόν να μην ακούει τι έλεγε ο Λάκης. Αυτόν κοίταζα, προσπαθώντας να καταλάβω τι νιώθει, τι κατάλαβε απ' όσα συνέβησαν γύρω του και στον εαυτό του.
Δεν υποστηρίζω ότι κατάλαβα πλήρως. Είναι άλλωστε τόσο έξυπνος, που μπορεί να το κρύβει επιμελώς ή να υποκρίνεται. Για ένα είμαι βέβαιος: Αυτή η παλιά κακία που υπήρχε στο βλέμμα του, δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω ποιας εσωτερικής του διεργασίας αποτέλεσμα είναι αυτό, δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί πρόσκαιρο ή διαρκές πλέον χαρακτηριστικό του, πάντως θαρρώ πως εκείνο το παλιότερο μίσος του καταχωνιάστηκε ή χάθηκε.
Είναι ένας ηττημένος Λαζόπουλος που προσπαθεί να ξανασταθεί όρθιος. Μοιάζει με γκρεμισμένο, κομματιασμένο Θεό, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Μπουκόφσκι. Η ήττα επιδρά καθοριστικά πάνω στον άνθρωπο. Καμιά φορά τον κάνει χειρότερο απ' ότι ήταν, άλλοτε πάλι τον γλυκαίνει. Εξαρτάται από το μυαλό του κι απ' τον χαρακτήρα του. Εγώ πάντως, στιγμές-στιγμές έπιασα τον εαυτό μου, μέχρι και να τον κοιτά με συμπόνια. Μ' έπιασα να παραμερίζω στιγμιαία την φανατική του περίοδο και να αναζητώ τον παλιό-παλιό Λάκη των νιάτων μου.
Είμαι ανόητος, έτσι; Ξέρω πως αυτό λέτε. Πιστεύετε ακραδάντως πως μόλις ο Λαζόπουλος φέρει ξανά το πράγμα στα ίσα, θα επανέλθει στα μάτια του αυτό το βλέμμα της αλαζονείας και της κακίας, σωστά; Μπορεί να έχετε δίκιο. Αλλά μπορεί και όχι. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος, αυτό δεν υποστηρίζετε; Δεν σας ρίχνω άδικο, αλλά ξέρω και κάποιους που έπαθαν, έμαθαν και άλλαξαν. Εμένα ας πούμε. Άρα, ίσως κι εκείνος…
