Σήμερα στη Βουλή θα γίνει της κακομοίρας. Μητσοτάκης και Τσίπρας θα πιαστούν απ’ τα πέτα. Εδώ που τα λέμε, όταν είσαι πρωθυπουργός σε συνοδεύει μεν η απαίτηση να κρατήσεις ψηλά την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, όμως υπάρχουν και όρια. Όταν ο Τσίπρας έχει καλέσει επισήμως τον Κυριάκο «να ζητήσει συγνώμη από τα θύματα του Λιγνάδη» λες και τα βίασε ο ίδιος ή κρατούσε φαναράκι στον βιασμό, τι άραγε θα ‘πρεπε να απαντήσει; «Λυπείμαι δια το επίπεδόν σας, ω αγαπητέ Αλέξιε;»
Θα βγουν βέβαια αύριο οι ισαποστάκηδες και θα μιλήσουν για «ανούσια κοκορομαχία» και «κατάπτωση του επιπέδου του Κοινοβουλίου», δίχως να κάνουν το κόπο να θυμηθούν (και να υπενθυμίσουν στους άλλους) ποιος ξεκίνησε την κατρακύλα στη λάσπη. Όταν μάλιστα ο Κυριάκος δεν έχει να αντιμετωπίσει ένα κόμμα αλλά μια ταξιαρχία αθλίων trolls που χυδαιολογούν και βρίζουν με την κάλυψη ενός κόμματος, τότε πως άραγε πρέπει να αντιδράσει; Με το «σεις» και με το «σας»; Θα τον φάει το μαύρο φίδι το κολοβό.
Εδώ ήδη δικοί του άνθρωποι, οπαδοί και πολιτικοί φίλοι του, καταπλακωμένοι από την βρώμα που έχει ξεχυθεί, αρχίζουν να αναρωτιούνται «ρε μπας και ξέρανε τι κουμάσι ήταν ο Λιγνάδης;» Τόσο καταιγιστικά είναι τα πυρά της αθλιότητας, που ο κόσμος αρχίζει να χάνει την αίσθηση της λογικής. Αν δεν δουν τον Κυριάκο να αντιδρά με τον ειλικρινή θυμό του ανθρώπου που κατασυκοφαντείται αδίκως και ασυστόλως, ακόμα και οι οπαδοί του θα κυριευτούν από αμφιβολίες. Εκεί φτάσαμε.
Χθες έγραφα για την καταφυγή στον λογικό άνθρωπο, αλλά ακόμα και ο ηρεμότερος και λογικότερος των ανθρώπων βγαίνει κάποια στιγμή απ’ τα ρούχα του. Καθ’ ότι ο θρασύς και ο αδίστακτος εκλαμβάνει την ηρεμία ως αδυναμία και τη λογική ως βλακεία. Αν δει ότι δεν πληρώνει το παραμικρό κόστος από την εκτόξευση της λάσπης, τότε γιατί να την σταματήσει; Κορόιδο είναι; Θα μου πείτε ότι ο Τσίπρας αυτοκαταστρέφεται, καθώς οι μετριοπαθείς άνθρωποι αποστρέφονται αυτό τον κατήφορο και την χυδαιότητα. Εντάξει, αλλά υπάρχουν και οι αφελείς που αν δουν ήπια αντίδραση, κατ’ ευθείαν πάει το μυαλό τους στη «ένοχη σιωπή».
Τα πράγματα ποτέ δεν είναι απλά στην πολιτική. Το επίπεδο του δημόσιου διαλόγου δεν καθορίζεται ποτέ μόνο από την κυβέρνηση. Τακτικά τακτικότατα το καθορίζει η αντιπολίτευση. Και δεν είναι μόνο δουλειά του πρωθυπουργού να υπερασπίζεται το περιρρέον ήθος, είναι και δουλειά των αντιπάλων του. Όταν ο αντιπολιτευόμενος κρατά τον κρουνό που ξερνά λάσπη, είναι άδικο να κατηγορείται ο συμπολιτευόμενος επειδή αμύνεται. Αλλά και λάθος να μην αμυνθεί.
