Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ έγινε ευρύτερα γνωστός στην Ελλάδα δεν ήταν λίγοι στα δεξιά του Κέντρου, κάποιοι και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, που έσπευσαν να ταυτιστούν μαζί του και να αρχίσουν να τον μιμούνται. Τι κι αν πλήθος δημοσιευμάτων, αναλύσεων, παρεμβάσεων ειδικών επεσήμαναν πως οι κ.κ. Τραμπ και Τσίπρας ήταν και οι δύο προϊόντα του εθνολαϊκισμού και όλα τα σοβαρά ΜΜΕ της υφηλίου τους στοίχιζαν στην ίδια κατηγορία μαζί με τη Μαρίν Λεπέν;
Συνέχιζαν απτόητοι και αν η ηγετική ομάδα του κόμματος δεν είχε αφήσει να εννοηθεί ότι η εκδήλωση «φιλοτραμπικών» συναισθημάτων δεν συμβαδίζει με τις αρχές ενός φιλοευρωπαϊκού κόμματος της χώρας (θυμίζουμε ότι ο Τραμπ καταφέρεται ασταμάτητα εναντίον της ΕΕ και του αδελφού κόμματος της ΝΔ στο ΕΛΚ, τους Γερμανούς Χριστιανοδημοκράτες της κ.Μέρκελ), από κάποιους θα'χαμε δει τέρατα.
Όσοι βουλευτές και πολιτευτές θαυμάζουν τον Τραμπ άλλωστε δεν το κάνουν στη βάση κάποια ιδεολογικής συγγένειας. Στον Τραμπ βρίσκουν ελκυστικό τον τρόπο που μιλάει, την αγένειά του, τον ρατσισμό του, το μισογυνισμό και την ομοφοβία του, τη γενικότερη συμπεριφορά του η οποία δείχνει ότι δεν έχει συνέπειες.
Τώρα βέβαια που και στην αλλοπρόσαλλη πολιτική που ασκεί ο Τραμπ στην Τουρκία και με τον κίνδυνο ορατό να υποστούμε κι εμείς τις συνέπειές της αστάθειάς του, έχει αρχίσει να γίνεται φανερό σε όλους πόσο προβληματική περίπτωση είναι ο Τραμπ. Ίσως λοιπόν τώρα να είναι η ώρα να ξανασκεφτούμε τη στάση μας απέναντι στους πολιτικούς που μιμούνται τον αμερικανό πρόεδρο στον τρόπο του πολιτεύεσθαι.
Σύμφωνοι! Η υποκρισία και η κακώς εννοούμενη αγγλοσαξωνική ευγένεια είναι όντως πρόβλημα. Και στη χώρα μας οι ελίτ νοιάζονται μόνο για την αναπαραγωγή του στάτους τους, βλέπουμε πόσο εύκολα αλλάζουν στρατόπεδο σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης, βλέπουμε πόσο λίγο τους ενδιαφέρει η ευημερία του λαού, δηλαδή όλων εμάς. Ναι, η υποκρισία και η ψευτοευγένεια είναι πρόβλημα κι από μόνες τους δεν λένε τίποτα.
Όμως, με ποιον ακριβώς τρόπο βελτιώνεται η ζωή των περισσότερων από εμάς αν κάποιος πολιτικός γίνει γνωστός επειδή φέρεται όπως ο Τραμπ;
Αρκεί να κατακεραυνώνεις τα αυτονόητα;
Αρκεί απλώς να αναπαράγεις κουβέντες καφενείου;
Μας αρκεί να ακούμε κάθε φορά ό,τι μας είναι αρεστό;
Μπορούν τα λόγια που χαϊδεύουν τα αυτιά μας να μας κάνουν πιο πλούσιους, να δημιουργήσουν πολλές και καλοπληρωμένες δουλειές, να φέρουν τους νέους μας πίσω από την ξενιτιά;
Μήπως τη «δουλίτσα» θα μας την κάνει ο κρυόπλαστος, εργατικός «φιλελές», ο «πασόκος» που αυτή τη στιγμή εργάζεται σιωπηλά στα Υπουργεία και στο Μαξίμου χωρίς να προκαλεί, χωρίς να είναι όλη τη μέρα στο τουίτερ, χωρίς να ζητάει υστερικά την προσοχή μας λέγοντάς μας απλώς όσα γνωρίζουμε ήδη; Μήπως ήρθε η ώρα να προσπεράσουμε τους εγχώριους Τραμπ και τις συμπεριφορές τους; Να το σκεφτούμε.
