Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μέχρι να αποφασίσουμε αν η λέξη «Μακεδονία» θα περιλαμβάνεται ή όχι στην ονομασία του κρατιδίου στα πολύ βόρεια της χώρας, μήπως θα ήταν ευκολότερο να κάνουμε κάτι ευκολότερο λίγο νοτιότερα; Για τα ραδιοβοηθήματα του αεροδρομίου «Μακεδονία» λέω, αναφέρομαι δηλαδή σε μια καίρια τοποθεσία που δεν βρίσκεται στην βαλκανική ενδοχώρα μας, αλλά μόλις 15 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκης μας. Το γράφω, διότι τον περασμένο μήνα, τρεις φορές ακυρώθηκε ή καθυστέρησε για ώρες η πτήση μου για την συμπρωτεύουσα (sic) λόγω ομίχλης κι αυτό ειλικρινά με εξόργισε πιο πολύ κι από το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ντίσνεϊλαντ των Σκοπίων.
Μοιάζει ίσως με ιστορική ύβρη να συσχετίζω ή να συμψηφίζω κάτι κεραίες που δεν υπάρχουν στην κορυφή του Χορτιάτη με την μέγιστη εθνική υπόθεση του ονόματος της Μακεδονίας, πλην βαθιά μέσα μου πιστεύω ακραδάντως ότι ακόμα κι ο ίδιος ο Παύλος Μελάς, θα αγαναχτούσε αν προσπαθούσε να φτάσει στην Μακεδονία και βρισκόταν μονίμως εγκλωβισμένος στα Σπάτα. Και το γεγονός ότι χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ανακινηθεί ως θέμα το Σκοπιανό, δεν σημαίνει ότι δικαιολογούμαστε να έχουμε 25 χρόνια άλυτο το ζήτημα της προσβασιμότητας στο κεντρικό αεροδρόμιο της Μακεδονίας. Επίσης, η διαγραφόμενη αδυναμία εξεύρεσης λύσης στο εθνικό ζήτημα και η συνακόλουθη διαιώνιση του για άλλο ένα τέταρτο του αιώνα, δεν σημαίνει ότι θα θεωρούμε δεδομένη την καθήλωση μας απ' τις ομίχλες ως το 2043. Είναι σαφές;
Κοντολογίς, πιστεύω ότι η διασφάλιση του εθνικού μας χώρου και η κατοχύρωση των εθνικών μας συμβόλων, δεν είναι μια αόριστη και άνευ πρακτικής σημασίας υπόθεση. Ασφαλώς να γεμίζουμε τις πλατείες μας αλαλάζοντας ότι ο Φίλιππος Β' και ο στρατηλάτης γιός του ήταν Έλληνες, ασφαλώς – αν χρειαστεί – να χύσουμε το αίμα μας για την πατρίδα, πλην καλό θα ήταν αυτή πατρίδα να είναι και επισκέψιμη από τους ιθαγενείς της. Να μπορούν οι ταλαίπωροι Έλληνες να κατοικούν σ' αυτήν, να ταξιδεύουν, να εργάζονται, να επιχειρούν, να έχουν κατωσέντονα στα νοσοκομεία, λάστιχα στα περιπολικά, να φορολογούνται λογικά και γενικώς να απολαμβάνουν στοιχειωδώς την ζωή τους και τον κόπο τους. Άλλως, την σιχτιρίζουμε εντός μας την πατρίδα που υπερασπιζόμαστε στις πλατείες και στα διεθνή φόρα (τρομάρα μας) κι αυτός δεν είναι καλός οιωνός για κανένα εθνικό μας ζήτημα, πατριώτες.
