Του Σάκη Μουμτζή
Τα μετάλλια που κατέκτησαν οι αθλητές μας στους Πανευρωπαϊκούς αγώνες, έγιναν η αφορμή να αναδειχθούν μια σειρά από παθογένειες της κοινωνίας μας. Παθογένειες που μας ταλαιπώρησαν και, δυστυχώς, μας ταλαιπωρούν ακόμα.
Ένα από τα βασικά στοιχεία της ηγεμονίας της Αριστεράς είναι η ιδεολογικοποίηση και η πολιτικοποίηση κάθε πτυχής της ανθρώπινης δραστηριότητας. Σε κάθε πράξη, οι διανοούμενοι της Αριστεράς έψαχναν να βρουν ιδεολογικές αναφορές και πολιτικά μηνύματα.
Έτσι, στέρησαν από αυτούς που τους ακολουθούσαν πολλές χαρές, πολλές στιγμές ξεγνοιασιάς και χαλάρωσης. Ένας αριστερός όμως δεν πρέπει να είναι ξένοιαστος μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία. Θα πρέπει να βρίσκεται πάντα σε επαγρύπνηση.
Αυτές οι καταστάσεις θα επιτραπούν μόνον στην αταξική κοινωνία.
Όλα αυτά δεν είναι ακροβασίες του μυαλού μου. Προκύπτουν από συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν έναν ολόκληρο κόσμο.
Είναι κοινός τόπος πως ένα έργο τέχνης από την στιγμή που ολοκληρωθεί δεν ανήκει στον δημιουργό του. Είναι κτήμα της ανθρωπότητας. Αποκόπτεται από τον ομφάλιο λώρο του και ακολουθεί την πορεία του μέσα στον χρόνο και στην Ιστορία.
Ο δημιουργός του μένει στην άκρη. Αν το έργο του καταξιωθεί, η δόξα επιστρέφει σε αυτόν. Αλλά αυτός δεν κρίνεται από την προσωπικότητα του, τις ιδιαιτερότητες του, τις αδυναμίες του. Τις κάθε μορφής πεποιθήσεις του. Εμείς ασχολούμαστε με τις δημιουργίες του και αυτές απολαμβάνουμε. Με αυτές χαιρόμαστε. Αυτές κριτικάρουμε.
Ο Έζρα Πάουντ ήταν φασίστας. Και ο Μαρινέττι το ίδιο. Και ο Κνούτ Χάμσουν ήταν ναζί. Και ο Σελίν αντισημίτης. Και ο Χάιντεγκερ είχε πολλά σκοτεινά σημεία συνεργασίας με το ναζιστικό καθεστώς. Το ίδιο και ο Χ. φον Κάραγιαν.
Και ο Γ. Ρίτσος ήταν κομμουνιστής και υμνητής του Στάλιν. Και ο Αραγκόν επίσης εξύμνησε τις ακρότητες της Τσεκά.
Όλα αυτά τι σημαίνουν; Πως θα ακυρώσουμε το έργο τους; Πως θα πάψουμε να το απολαμβάνουμε; Ή μήπως θα τεμαχίσουμε την χαρά της απόλαυσης σε δύο κομμάτια, ένα δεξί κι ένα αριστερό;
Νομίζω πως ένας φιλελεύθερος άνθρωπος όταν έχει μπροστά του ένα έργο, με αυτό ασχολείται και όχι με το ποιον του δημιουργού. Η μαρξιστική αντίληψη πως σημασία κυρίως έχει, ποιος δημιουργεί και όχι τι δημιουργεί, πηγάζει από την θεώρηση που έχουν για την στράτευση. Ένας μαρξιστής εξ ορισμού έχει δώσει στο έργο του προοδευτικό προσανατολισμό, γιατί είναι μαρξιστής.
Τελεία, παύλα.
Δυστυχώς, αυτή η υπερπολιτικοποίηση των πάντων έχει εισχωρήσει και στον αθλητισμό. Κάποιοι χαίρονται περισσότερο για τις επιτυχίες ενός «δικού» τους αθλητή, παρά ενός άλλου από την αντίπαλη παράταξη. Μάλιστα, σε αυτήν την περίπτωση, το «ψάχνουν» το θέμα. «Ψάχνουν» και την προσωπικότητα του. Τι είπε τότε, τι έκανε αργότερα.
Τα ζήσαμε όλες αυτές τις ημέρες.
Νομίζω πως κανένας μίζερος, κανένας κομπλεξικός δεν μπορεί να μας στερεί τη χαρά. Την χαρά να ακούμε τον Εθνικό Ύμνο. Την χαρά να βλέπουμε την σημαία μας να ανεβαίνει στον ιστό.
Σε κανένα δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μαγαρίσει τις στιγμές της απόλαυσης και της χαλάρωσης.
