Του Δημήτρη Καμπουράκη
Είναι πια ηλίου φαεινότερο ότι ο Νίκος Φίλης προορίζει τον εαυτό του για δεύτερη πολιτική καριέρα, πολύ σοβαρότερη από την σύντομη πρώτη υπουργική που κονιορτοποιήθηκε μ' ένα αρχιεπισκοπικό νεύμα. Ήδη έχει μεταβληθεί σε ηγέτη της εσωκομματικής –δήθεν- αντιπολίτευσης και αναλόγως με τις εξελίξεις φαίνεται να έχει βλέψεις και για ψηλότερα. Δεν είναι κακό, ο Αντόνιο Γκράμσι έγραφε πως όποιος δεν έχει προσωπικές φιλοδοξίες είναι ή τρελός ή επικίνδυνος. Και ο Νίκος είναι original Γκραμσιανός τύπος.
Όχι πως ήταν δύσκολο να αναδειχθεί σε ηγετική φιγούρα της αριστερής αντιπολίτευσης ενός αριστερού κόμματος που ασκεί σχεδόν ακραία δεξιά καθεστωτική πολιτική. Σιγά τον άθλο. Εδώ οι (αριστεροί) 53 είχαν μέχρι πρότινος αρχηγό τον υπουργό οικονομίας που ασκεί την πλέον μονεταριστική και περιοριστική πολιτική στην Ευρώπη. Πέντε λογικά πράγματα είπε ο Φίλης όταν τον διώξανε από υπουργό και ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ είδε ξαφνικά το φως το αληθινό. Λογικό. Όταν ως κόμμα συναγελάζεσαι με τον Καμένο, χάνεις και το φως και τα αυγά και τα πασχάλια.
Τέλος πάντως, το τελευταίο διάστημα ο Νίκος αποδομεί συστηματικά το κυρίαρχο αφήγημα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ. Από την οικονομία και τους θεσμούς, μέχρι τις πολιτικές συμμαχίες και τα εθνικά ζητήματα. Ό,τι λέει ο Αλέξης και οι συν αυτώ, ο Νίκος το αμφισβητεί δυο μέρες αργότερα, λέγοντας δημοσίως το ανάποδο. Κάποιοι κακεντρεχείς υποψιάζονται βέβαια πως κι αυτό εντάσσεται μέσα στο παιχνίδι της ΣΥΡΙΖΑϊκής πολυσυλλεκτικότητας, αλλά και έτσι να είναι (που εν πολλοίς είναι) ο Νίκος χτίζει το ηγετικό προφίλ του.
Προφίλ που δεν χρειάζεται και ιδιαίτερο κόπο, απ' την στιγμή που ο περί ου ο λόγος είχε την εξαίρετη ιδέα να αποφασίσει ότι δεν τον ενδιαφέρει να υπερασπιστεί αυτό που όλοι οι υπόλοιποι σύντροφοι του στην ηγεσία διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού: Την παραμονή τους στην εξουσία πάσει θυσία. Άπαξ και ξέφυγε απ' αυτό το σύνδρομο, όλα πια ήταν πανεύκολα. Το να κάνει κριτική στο Καμένο και να εισπράττει το χειροκρότημα της δυστυχισμένης αριστερής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαν να κλέβει εκκλησία με γεμάτο παγκάρι και δίχως κλειδωνιές ή παπαδοκαλογέρους.
Στα πλαίσια λοιπόν της τακτικής αποδόμησης του αφηγήματος του Αλέξη, χθες ο Νίκος μίλησε στους Κοινοβουλευτικούς συντάκτες και είπε πάλι τα δικά του: Ότι η καθαρή έξοδος είναι ένα παραμύθι, απ' την στιγμή που δεν υπάρχει σύγκλιση της ελληνικής με τις ευρωπαϊκές οικονομίες κι από την στιγμή που ανοίγουν αντί να κλείνουν οι κοινωνικές ανισότητες που άνοιξαν την μνημονιακή περίοδο. Υπέροχη ανάλυση, αντάξια ενός Μαρξιστή διανοούμενου της (παλιάς καλής) ανανεωτικής αριστεράς που χάθηκε μέσα στα δάκρυα του Καμένου (ενώπιον του αρχιεπισκόπου)
Και το ερώτημα τώρα είναι απλό: Πως θα γίνει και σύγκλιση της οικονομίας μας με την Ευρώπη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και παράλληλα θα επιτευχθεί το γρήγορο κλείσιμο των κοινωνικών ανισοτήτων που έφτιαξε η καταραμένη οκταετία; Πως δηλαδή θα γίνουμε σαν τους Γερμανούς στα μακροοικονομικά μεγέθη, ενώ παραλλήλως θα μοιράσουμε αρκετό χρήμα ώστε να κλείσουμε τις μνημονιακές πληγές; Γίνεται; Με βάση την κοινή λογική και την οικονομική θεωρία δεν γίνεται. Με βάση της λογική του παλιού καλού ΣΥΡΙΖΑ γίνεται μια χαρά. Δεν θυμάστε τότε που ο Αλέξης προανάγγελλε ότι με την περήφανη διαπραγμάτευση, πρώτα θα μας παρακάλαγαν να πάρουμε τα λεφτά και αυτά τα λεφτά θα τα μοιράζαμε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Ε, το ίδιο ακριβώς λέει και ο Φίλης; Τι δεν καταλαβαίνετε; Ε λοιπόν, μια χαρά θα τα πάει ως μελλοντικός αρχηγός.
