Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στην πολιτική του καριέρα, πάντα έλεγε λιγότερα απ' όσα έκανε. Αυτό στην πολιτική θα μπορούσε να εκληφθεί και ως προτέρημα, αν όσα έκανε δεν ήταν πάντα σκεπασμένα κάτω από μια αχλή αοριστίας και μυστικοπάθειας. Οι δικαστικοί δεν μιλάνε δημοσίως, θα παρατηρήσετε. Πολύ περισσότερο οι αρχηγοί της ΕΥΠ. Οι υπουργοί όμως; Αυτοί κατά το σύνταγμα ασκούν δημόσια δραστηριότητα και υπόκεινται σε δημόσιο έλεγχο.
Κάτοχοι λοιπόν υπουργικών χαρτοφυλακίων που μετατρέπουν το μυστήριο σε σήμα κατατεθέν της λειτουργίας τους, ασκώντας κάποια μυστηριώδη καθήκοντα σαν αόρατα drones που πετάνε κάτω από τα ραντάρ της κοινής γνώμης, εννιά στις δέκα φορές έχουν κάτι να κρύψουν. Όχι απαραίτητα παράνομο ή επιλήψιμο, πάντως κάτι που θα προτιμούσαν να μην φθάσει στην Εκκλησία του Δήμου και να μπει στην ευαίσθητη ζυγαριά του σώματος των πολιτών.
Ρωτείστε όσους τυχαίους πολίτες θέλετε, τι ακριβώς δουλειά έκανε ο Παπαγγελόπουλος επί πέντε σχεδόν χρόνια ως υπουργός. Άπαντες θα ανασηκώσουν τους ώμους με απορία. Την απάντηση ήξερε προφανώς ο πρωθυπουργός του, κάποιοι συν-υπουργοί του και μια δράκα υψηλόβαθμων λειτουργών της δικαιοσύνης, αλλά μόνο αυτοί. Όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζαμε ότι κάπου υπάρχει ένας Παπαγγελόπουλος που κάνει κάτι πολύ σημαντικό για την κυβέρνηση και τον Αλέξη, αλλά δεν ξέραμε τι. Είναι φυσιολογικό αυτό; Αν εσείς λέτε ναι, εγώ λέω όχι.
Στην πραγματικότητα, το προσωνύμιο Ρασπούτιν που ο ίδιος απέρριψε στην ομιλία του, περιέγραψε επιτέλους την δουλειά του. Κινούμενος σε παρασκήνια και παραμαζώξεις, συναγελαζόμενος με μη θσμικούς παράγοντες σε εστιατόρια στις Κηφισιές και ανταλλάσοντας γλυκά και πληροφορίες σε κλειδωμένα γραφεία, κλείνοντας ραντεβού και κολυμπώντας μέσα σε επίφοβα στοιχεία που κανείς δεν ξέρει που βρήκε, εκτελούσε μια αποστολή που ουδείς γνώριζε σε τι αποσκοπούσε. Δεν τα γράφω αυθαίρετα αυτά, ο ίδιος τα είπε στην απολογία του. Και δυστυχώς είπε μόνο αυτά, τίποτα για την ουσία των κατηγοριών που του αποδίδονται.
Ο Αλέξης υποστήριξε ομολογουμένως τον σκοτεινό του συνεργάτη, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Να πει δημοσίως ότι ο σημερινός κατηγορούμενος τον παγίδευσε, υποσχόμενος στοιχεία και αποδείξεις που θα διέσυραν τα παλιά κόμματα και θα ανέτρεπαν τις διαφαινόμενες εξελίξεις υπέρ της ΝΔ; Δεν μπορούσε φυσικά να πει τέτοια πράγματα. Οπότε έθεσε για πολλοστή φορά ένα δίλημμα που θα μείνει στην ιστορία: Είτε δεν με παραπέμπετε και είστε δειλοί, είτε με παραπέμπετε και είστε ρεβανσιστές. Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν απλή: Δεν είμαστε ούτε δειλοί, ούτε ρεβανσιστές, αλλά κυρίως δεν είμαστε ηλίθιοι όπως θα 'θελες εσύ.
Ο Τσίπρας ελπίζει πως όσο θα συνεχίζεται η προανακριτική, τόσο οι οπαδοί του θα τον αλλάξουν γνώμη και δεν θα βλέπουν τον Παπαγγελόπουλο ως έναν ξένο μπελά που φορτώθηκαν. Το πιθανότερο όμως δεν είναι αυτό. Το πιθανότερο είναι ότι θ' ανοίξουν στόματα και πολλά άπλυτα θα βγουν επιτέλους στην φόρα. Δεν θα ναι καλό για την εικόνα της δικαιοσύνης, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά κυρίως δεν θα ναι καλό για τον ίδιο τον Παπαγγελόπουλο και για το σύστημα εξουσίας που είχε στήσει ο Σύριζα. Μπροστά είναι τα σπουδαία.
