Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Γράψαμε δυο και τρεις φορές τις προάλλες, χτυπώντας καμπανάκι για το κόμμα που σε τρεις εβδομάδες θα κληθεί να σώσει την ελληνική παρτίδα, τα εξής: «Δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία για την επόμενη κυβέρνηση. Ας το θυμάται αυτό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το Μάτι, η Νέα Δημοκρατία θα συντριβεί από την πρώτη πλημμύρα». Και θα το ξαναγράψουμε, αν χρειαστεί. Όχι από καμιά αγάπη και ιδεολογική ταύτιση, αλλά από ιδιοτέλεια — αν η ΝΔ αποτύχει, θα αποτύχουμε όλοι. Με μια λέξη: θα φτωχύνουμε. Και, μολονότι προσωπικώς η φτώχεια μού αρκεί, τη μισώ και με τρομάζει, ας μην ξεχνούν όσοι τη θεωρούν αναγκαίο κακό —ή εργαλείο— ότι η φτώχεια είναι το εφαλτήριο όλων των ολοκληρωτισμών, που τη χρησιμοποιούν για να καταλάβουν διά της βίας την εξουσία και τη συντηρούν κατόπιν πάση δυνάμει για να διατηρηθούν σ' αυτήν.
Καλοπροαίρετα, πολλοί φίλοι μού επισήμαναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεσε από το Μάτι. Έπεσε, λέει, επειδή δεν είχε κάποιο πρόγραμμα να επιδείξει, έπεσε επειδή έγινε το πιο μνημονιακό από όλα τα μνημονιακά κόμματα της ιστορίας —το μόνο που ήξερε μέχρι το '15 ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν να λέει «Όχι στο Μνημόνιο», κι όταν άρχισε να εφαρμόζει τα Μνημόνια που ο ίδιος ψήφισε, έμαθε να τα εφαρμόζει με πείσμα και ενθουσιασμό νεοπροσήλυτου, γιατί δεν ήξερε τίποτε άλλο να κάνει: τίποτε μη μνημονιακό, τίποτε αναπτυξιακό—, έπεσε επειδή δεν είχε στελέχη, έπεσε επειδή κορόιδεψε τον λαό, επειδή συμμάχησε με τον ακροδεξιό εθνικιστή Καμένο, επειδή οι πολιτικές του δεν έφεραν κανένα (θετικό) αποτέλεσμα —πλην τής όπως-όπως επίλυσης του Μακεδονικού και ορισμένων θετικών διατάξεων για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα—, έπεσε επειδή πολιτεύτηκε με χονδροειδή ψέματα, τέτοια που δεν έπεισαν ποτέ κανέναν, των ηλιθίων μη εξαιρουμένων, έπεσε επειδή δεν κυνήγησε τη Χρυσή Αυγή, επειδή γρήγορα φάνηκε ότι ήθελε να δεθεί στα πολυτελή δρεπανηφόρα άρματα συγκεκριμένων εκπροσώπων του πλούτου, δεξιών, ακροδεξιών και απολιτίκ, δεν τον ένοιαζε —η επιστροφή στη δραχμή δεν θα σήμαινε μόνο το ρίξιμο των πολιτών σε μια ντικενσιανή φτώχεια αλλά και το γαργαντουικό αυγάτισμα της περιουσίας όλων των ήδη ζάπλουτων φίλων του που θα μπορούσαν πια να αγοράσουν έως και την Ακρόπολη—, έπεσε επειδή προσπάθησε να καταλάβει τη Δικαιοσύνη χρησιμοποιώντας παρακρατικές μεθόδους μιας παλιάς, πολύ παλιάς Δεξιάς και επειδή πάσχισε με κάθε τρόπο να γίνει όσο πιο κακό ΠΑΣΟΚ υπήρξε ποτέ το ΠΑΣΟΚ στη μακρά ιστορία του.
Αυτά, μου λένε, μεταξύ άλλων, έριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ανέβηκε στην εξουσία με το μαχαίρι, πολιτεύτηκε με το μαχαίρι, έχασε το κεφάλι του από το μαχαίρι. Από το ίδιο μαχαίρι βέβαια. Πάντα ένα είναι το μαχαίρι.
Εννοείται πως δεν συμφωνώ με τους φίλους μου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από το Μάτι.
Και, ναι, όλα έπαιξαν τον ρόλο τους. Και αυτά που μόλις επί τροχάδην είπαμε, και άλλα τόσα. Αλλά το μεγάλο στραπάτσο η κυβέρνηση το έπαθε το βράδυ της 23ης Ιουλίου, με τη θεατρική παράσταση που έπαιξε στη στημένη συνεδρίαση του Συντονιστικού, και την επομένη, με τον Καμμένο επιτόπου να σκυλεύει τους νεκρούς και να δηλώνει στις κάμερες ότι έφταιγαν τα… αυθαίρετα, με τα γραφήματα του Παππά που τάχα φαντασιωνόταν εχθρούς της χώρας και συντονισμένους εμπρησμούς στην περιοχή, με τον Πολάκη να λέει πως οι νεκροί θολώνουν το κυβερνητικό έργο, με τη Δούρου να δηλώνει απούσα κλπ. κλπ. Τόσο πολύ, τόσο δυνατά, δεν έχει —και δικαίως— τρωθεί άλλη κυβέρνηση μέσα σε μια και μόνο ημέρα, γιατί τόσο πολύ και τόσο δυνατά καμία άλλη, ποτέ και πουθενά, δεν φώναξε προς κάθε κατεύθυνση, «ΑΥΤΟΙ είμαστε».
Παρά ταύτα, λοιπόν, και καθώς την καθαυτό καταστροφή ήταν παραπάνω από ανίκανη να τη μετριάσει, μία ειλικρινής και ανθρώπινη επικοινωνιακή διαχείριση της ανήκουστης καταστροφής από την κυβέρνηση θα μπορούσε να σταματήσει τον κατήφορό της. (Και πάλι θα έχανε. Αλλά όχι τόσο εκκωφαντικά και όχι τόσο τελεσίδικα). Δεν την επέλεξε. Γιατί; Γιατί ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να διαχειριστεί με ειλικρίνεια και ανθρώπινα την καταστροφή. Κανένας τέτοιου είδους εξουσιαστικός μηχανισμός δεν το μπορεί. Γι' αυτό και έπεσε —και δεν θα ξανασηκωθεί— από το Μάτι. Γι' αυτό και (εδώ είστε και εδώ είμαστε) θα γίνουμε μάρτυρες της μετεξέλιξής του, όχι σε… σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά σε ένα εθνικιστικό-νεοφασιστικό. Ξαναλέμε: εδώ είστε και εδώ είμαστε.
Για να κλείσουμε όμως, και επειδή υπάρχει προηγούμενο — πολλά προηγούμενα, για την ακρίβεια, καθώς οι μηχανισμοί αυτοί λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο: δεν γίνεται αλλιώς ως εκ της φύσεώς τους. Νά ένα πολύ χρήσιμο και επίκαιρο. Θα έχετε δει ίσως τη συγκλονιστική σειρά «Τσερνομπίλ» τού ΗΒΟ. Μία καλή φίλη, που την είδε, καταλήγει σε μία σχετική ανάρτησή της:
Ζούμε από θαύμα. Ζούμε επειδή μερικοί (λίγοι) άνθρωποι αψήφησαν το εθισμένο στο ψέμα και την αυτοπροστασία καθεστώς. Ένα καθεστώς που προτίμησε να αφήσει τον λαό να πεθάνει από μακάρια άγνοια από το να παραδεχτεί την ύπαρξη, τα αίτια και τις συνέπειες του πυρηνικού ατυχήματος. Όσο το έβλεπα σκέφτηκα: κάποια στιγμή, σε ένα από αυτά τα τραγικά Υπουργικά Συμβούλια, ο Γκορμπατσόφ πρέπει να συνειδητοποίησε ότι η ΕΣΣΔ είχε φαλιρίσει ηθικά και οικονομικά και έπρεπε να γκρεμιστεί. Στο τέλος της σειράς, διάβασα ότι, πράγματι, το είχε γράψει στα απομνημονεύματά του: ότι, δηλαδή, η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε, κατ' ουσίαν, τη μέρα που έγινε το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ.
Το ξαναλέμε: όλα αυτά έχουν ξαναγίνει. Δεν είναι καινούργια. Οι ίδιοι μηχανισμοί, ανεξαρτήτως εποχής, λειτουργούν ΠΑΝΤΑ με τον ίδιο τρόπο. Είναι αναπότρεπτο. Και μετά όλοι τους καταρρέουν — με κρότο. Και γεννούν έναν Πούτιν.
