Το σημείωμα αυτό δεν αφορά τη συζήτηση για τις παιδαγωγικές προεκτάσεις της υιοθέτησης της ομοιόμορφης αμφίεσης στο σχολείο, αυτό που γνωρίζαμε ως «ποδιά». Αυτό που θέλουμε να σχολιάσουμε, γιατί μας έκανε εντύπωση, είναι η ευκολία με την οποία μέρος της κοινής γνώμης δείχνει να πιστεύει ότι η ποδιά, δηλαδή η πειθαρχία στην αμφίεση, θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ελληνικά σχολεία.
Κάποια σχολεία στη Δυτική Μακεδονία και την Ξάνθη, δηλαδή, στα βόρεια της χώρας που το χειμώνα κάνει το περισσότερο κρύο, έχουν πετρέλαιο για να λειτουργήσουν τη θέρμανση επειδή κάποιος επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στην περιοχή της Κοζάνης και του Αμύνταιου και έχει καταγωγή από την Ξάνθη αναλαμβάνει κάθε χρονιά το κόστος. Τον γνωρίζουμε προσωπικά.
Ο ίδιος αποφάσισε να εξοπλίσει σχολείο της περιοχής ένα βράδυ που είδε στην τηλεόραση κάποιον ιερέα να τραμπουκίζει μπροστά στην κάμερα τη διευθύντρια του σχολείου επειδή προσπαθούσε να τηρήσει τα μέτρα για την πανδημία και το έκανε για να τη στηρίξει ηθικά στο δύσκολο έργο της.
Ακόμα κι αν οι μαθητές των σχολείων αυτών φορούσαν ποδιά, κάποιος, εν έτη 2022, θα έπρεπε να καλύψει τα έξοδα για το πετρέλαιο. Κάποια στιγμή βέβαια το ελληνικό κράτος θα έβρισκε τη λύση στο πρόβλημα της θέρμανσης αλλά μπορεί να είχε φτάσει το καλοκαίρι.
Σε σχολείο στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας πάντως, κόντεψε να φτάσει το φετινό καλοκαίρι για να καλυφθούν τα κενά στους διδάσκοντες, αυτό συνέβη τα Χριστούγεννα. Μέχρι τότε, οι μαθητές του σχολείου αυτού λάμβαναν το πρόγραμμα κάθε εβδομάδας την Κυριακή το βράδυ, με e-mail.
Ακόμα κι αν αυτοί οι μαθητές φορούσαν ποδιά στο προάστιο μάλιστα που οι γονείς έχουν καλή σχέση με τις στολές του Στρατού, δεν βλέπουμε πως τα κενά των διδασκόντων θα είχαν καλυφθεί γρηγορότερα.
Σχολεία λειψά, χωρίς υλικοτεχνικές υποδομές, φυσικά χωρίς βιβλιοθήκες, τα περισσότερα χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο, κάποια, στην περιφέρεια, χωρίς θέρμανση δεν θα φτιάξουν εάν οι μαθητές τους φορέσουν στολή και εάν είναι πιο πειθαρχημένοι.
Θα λέγαμε ότι ίσως είναι καιρός να το προσπαθήσουμε ανάποδα: πρώτα να φτιάξουμε τα σχολεία και μετά να δούμε μήπως οι μαθητές είναι πιο πειθαρχημένοι και σοβαροί. Η περίπτωση του ΜΕΤΡΟ της Αθήνας ίσως έχει να μας διδάξει κάποια πράγματα σχετικά.
Όλο αυτό βέβαια, κι εννοούμε τις κραυγές «φέρτε πίσω τις ποδιές», έχει μεγάλες δόσεις βλακείας. Μιας βλακείας που συντηρείται από την τάση μας να υπεραπλουστεύουμε σύνθετα προβλήματα κυρίως από την αγανάκτηση που προκαλεί κάθε χρόνιο πρόβλημα στην οργάνωση του κράτους. Υποκινείται όμως εκ του πονηρού. Από γνωστούς συντηρητικούς κύκλους, ψευδο-συντηρητικούς για την ακρίβεια, γιατί η συντήρηση είναι μια οργανωμένη ιδεολογία που δεν εξαντλείται σε «παρλάτες» κατάλληλες για τα «Παρατράγουδα», όπως αυτές που διαβάζουμε και που στόχος τους δεν είναι η βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Στόχος των κύκλων αυτών είναι να μας λανσάρουν την πειθάρχηση ως συνταγή «που θα γιατρέψει τη χώρα από τα δεινά που της επέφερε η πολλή ελευθερία, δηλαδή η Δημοκρατία».
Στόχος των γνωστών κύκλων είναι η απαξίωση της Δημοκρατίας «ως πηγή δεινών του Έθνους».
«Τι δουλειά έχει η Δημοκρατία στο σχολείο», μας λένε.
Κι εδώ πρέπει να κάνουμε κάποιες διακρίσεις. Είναι άλλο η συμμόρφωση προς τους κανόνες, που άλλωστε είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να υπάρχει φιλελεύθερη δημοκρατία και άλλο η πειθάρχηση.
Οι μαθητές πρέπει κι αυτοί να μάθουν να συμμορφώνονται προς τους κανόνες του σχολείου αφού το ελληνικό σχολείο είναι δημοκρατικό. Οπότε αυτό από μόνο του λειτουργεί και ως εξάσκηση στο δημοκρατικό βίο και να ενθαρρύνονται στο να αποτιμούν τον κόσμο που τους περιβάλλει κριτικά και όχι να πειθαρχούν γενικώς και αορίστως.
Πριν λοιπόν σπεύσουμε να υιοθετήσουμε ως καλή ιδέα την επιστροφή της ομοιόμορφης ενδυμασίας στο σχολείο, ας φροντίσουμε αυτό το σχολείο να έχει δασκάλους και θέρμανση.
