Του Σάκη Μουμτζή
Ο πρωθυπουργός έθεσε το γνωστό δίλημμα που θέτει και η ακροδεξιά σε όλη την Ευρώπη: «με τους πολλούς ή με τις ελίτ;» Πώς γίνεται και η ριζοσπαστική Αριστερά θέτει τα ίδια διλήμματα με την άκρα Δεξιά;
Και οι δύο αυτοί πολιτικοί χώροι έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Το μίσος τους για την φιλελεύθερη δημοκρατία και τους θεσμούς της. Εκεί συναντώνται.
Στην πατρίδα μας η συνάντηση αυτή έγινε με την ώσμωση της πάνω με την κάτω πλατεία το 2011. Και έκτοτε καλά κρατεί.
Με απλά λόγια αυτός ο διαχωρισμός του απλού κόσμου με τις ελίτ είναι το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός αντισυστημικού λαϊκισμού. Οι ελίτ ευθύνονται για τα δεινά των ανώνυμων πολιτών, οι οποίοι βρίσκουν την ιδεολογική και πολιτική τους έκφραση στις δυνάμεις που αντιμάχονται το σύστημα της ανοιχτής κοινωνίας και της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Αυτά υποστηρίζουν τα δύο άκρα, γι΄αυτό και η απέχθεια τους για την αριστεία που είναι γνώρισμα—σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους—των ελίτ. Παραβλέπουν βέβαια το γεγονός πως στις ανοιχτές—φιλελεύθερες κοινωνίες πρόσβαση στην γνώση έχουν και τα παιδιά των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι, στην συνέχεια πετυχαίνουν και την κοινωνική τους ανέλιξη.
Αυτό ακριβώς είναι που δεν επιθυμούν οι δυνάμεις του φαιοκόκκινου μετώπου. Απεναντίας επιδιώκουν η κοινωνία να παραμείνει ακίνητη, η εικόνα της να είναι «παγωμένη», ώστε οι «πολλοί» μέσα στην μιζέρια τους και κυρίως εξ αιτίας της έλλειψης οράματος, να στραφούν προς τις ακραίες δυνάμεις του αριστερόστροφου και δεξιόστροφου λαϊκισμού.
Γι ΄αυτήν την σύμπτωση των στόχων των δύο άκρων έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια εκατοντάδες βιβλία και μελέτες.
Χάρη της συζητήσεως, ας αποδεχθούμε την ύπαρξη αυτού του δίπολου «ελίτ-λαός» και ας το προσαρμόσουμε στην Ελληνική κοινωνία. Ας δούμε λοιπόν ποιον υποστηρίζουν οι ελίτ και ποιον ο λαός.
Δεν θα αναφερθώ σε ονόματα, γιατί αυτά είναι γνωστά. Αλλά, όλη η αφρόκρεμα του πλούτου και της διανόησης έχει ταχθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιφανή μέλη της άρχουσας τάξης, όλοι οι ολιγάρχες, αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή τον Α. Τσίπρα.
Κάποιες κυρίες έγιναν μάλιστα οι ατζέντισσες του στις ΗΠΑ, όπου η εγχώρια ελίτ της ανατολικής και της δυτικής ακτής αγκάλιασε με στοργή τον μικρό. Μάλιστα, του έστειλαν και μια ομάδα επικοινωνιολόγων για να υποστηρίξουν το έργο του.
Στην Ελλάδα οι ολιγάρχες του προσέφεραν στήριξη, έναντι ανταλλαγμάτων τα οποία και έλαβαν. Δεν υπήρξε κυβέρνηση στην Ελλάδα που να είναι πιο υπάκουη στις απαιτήσεις των ολιγαρχών από αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Έγινε η φιλιππινέζα τους.
Αλλά και στον χώρο των ελίτ του πνεύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υψηλή διείσδυση. Αυτό το πράμα που αποκαλείται « ελληνική διανόηση» χειροκρότησε με κόκκινα ή χωρίς κόκκινα πλαστικά γάντια τον Α.Τσίπρα, από την πρώτη στιγμή. Ολοι ήθελα να βοηθήσουν το «παιδί που προσπαθεί.» Οι υπογραφές στήριξης των «προσωπικοτήτων» της Τέχνης αυτό φανερώνει.
Σήμερα βέβαια, που το καράβι βυθίζεται, ένας-ένας δηλώνουν την μεταμέλεια τους για την ψήφο τους. Αλλοι απλώς κρύβονται.
Συνεπώς, το ερώτημα που έθεσε ο Α. Τσίπρας « με τις ελίτ ή με τους πολλούς» έχει και μιαν άλλην ανάγνωση. Ποιον στηρίζουν οι ελίτ και ποιον ο λαός;
Η απάντηση βρίσκεται στις θαλαμηγούς, στα πούρα και στην χλιδάτη ζωή του πρωθυπουργού.
