Το πολιτικό σύστημα δεν ήταν ποτέ καλύτερο. Οι συνθήκες ήταν καλύτερες και δεν παρατηρούνταν φαινόμενα ελαστικών συνειδήσεων βουλευτών και πήγαιν' έλα στα κόμματα. Δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής των πολιτών ότι το μεγαλύτερο αλισβερίσι μεταξύ κομμάτων και βουλευτών παίχτηκε την τριετία 1963- 1966, όταν η Βουλή απαρτιζόταν από γίγαντες πολιτικούς σε σχέση με τους σημερινούς νάνους. Και σε μόρφωση και σε ιδεολογική κατάρτιση, και σε ήθος και σε επαγγελματική επάρκεια και σε ευφυία σκέψης και λόγου.
Η σημερινή αλγεινή κατάσταση με το σκύλεμα των μικρότερων κομμάτων και με το παρασκηνιακό εμπόριο βουλευτικών εδρών δεν είναι τίποτε άλλο από οδύνες του επόμενου δικομματισμού. Των επόμενων μπλε και ρόζ, αντί πράσινων, καφενείων. Της επόμενης εποχής του διχασμού των πολιτών σε δημοκράτες και δεξιούς. Σε απάτριδες κομμουνιστές και σε εθνικόφρονες πολίτες.
Μπορεί η ονοματοδοσία να είναι διαφορετική, ανάλογα με την απόφαση των προπαγανδιστικών μηχανισμών του κάθε ενός από τους δύο πόλους, αλλά η ουσία παραμένει: Μπαίνουμε σε σκοτεινούς χρόνους. Γυρίζουμε πίσω. Σε εποχές χειρότερες. Όχι μόνο οικονομικά. Αλλά και εργασιακά και θεσμικά. Κυρίως δημοκρατικά.
Τα μικρά κόμματα δεν διαλύονται επειδή τα διαλύει ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης. Διαλύονται γιατί απέτυχαν. Απέτυχαν να εμφυσήσουν σε ικανό αριθμό πολιτών την πίστη ότι προσφέρουν κάτι απαραίτητο για τις ανάγκες τους. Και απέτυχαν να γίνουν ο ενδιάμεσος δρόμος μεταξύ των δύο πόλων. Της δεξιάς και της αριστεράς.
Μπορεί η δεξιά να μη θέλει να λέγεται δεξιά. Αλλά, είναι. Είτε αυτή γέρνει προς το κέντρο είτε προς τα άκρα. Και μπορεί η αριστερά να μη θέλει πια να λέγεται αριστερά. Αλλά, είναι. Είτε γέρνει προς τα άκρα είτε προς το κέντρο. Αλλά, αυτό ενδιαφέρει πλέον όλο και λιγότερους πολίτες! Γιατί οι πολίτες είδαν στην πράξη τη δεξιά να εφαρμόζει συντηρητική πολιτική αλλά να αντιστέκεται σε ξένες δυνάμεις και την αριστερά να εφαρμόζει ακόμα πιο δεξιά πολιτική, υποτασσόμενη σε ξένες δυνάμεις.
Οι πολίτες «τα έχουν δει όλα» στην κυριολεξία. Και σήμερα έχουν ποτιστεί από ένα κυρίως συναίσθημα. Είναι με τον Τσίπρα ή θέλουν την εξαφάνιση του Τσίπρα. Αυτό είναι το διακύβευμα. Δεν υπάρχουν κόμματα και ιδεολογίες στο μεγάλο πλήθος. Σ'' αυτό που θα καθορίσει το αποτέλεσμα των εκλογών. Υπάρχει μόνο ο Τσίπρας. Ο Τσίπρας σωτήρας ή ο Τσίπρας ολετήρας.
Σ αυτές τις μυλόπετρες έχουν πέσει οι Θεοχαρόπουλοι, Αμυράδες, Ψαριανοί, Δανέληδες, Καμμένοι και τα άλλα παιδιά. Και στις ίδιες μυλόπετρες συνθλίβονται το Ποτάμι, οι ΑΝΕΛ, η Ένωση Κεντρώων, το ΚΙΝΑΛ και τα ορφανά του.
Ο πόλεμος είναι για τον Τσίπρα. Για καμιά ιδεολογία. Γιατί κι ο Τσίπρας δεν έχει καμιά ιδεολογία. Είναι φρέσκος. Είναι θρασύς. Είναι καταφερτζής. Είναι απατεώνας. Είναι εξυπνάκιας. Τους τυλίγει όλους σε μια κόλλα χαρτί. Δεν έχει φραγμούς. Είναι μάγκας. Το πρότυπο του μέσου μικροαπατεώνα, εξυπνάκια, ημιμαθή, καταφερτζή, ψεύτη Έλληνα. Όχι τώρα. Εδώ και πολλά χρόνια. Έτσι τον έμαθαν να επιζεί οι πολιτικοί του ταγοί. Όποιος δεν ακολουθεί αυτό το δρόμο ανεβαίνει Γολγοθά.
Οι βουλευτές, οι πιο πολλοί, σκέφτονται και δρουν με τον κανόνα της επιβίωσης. Όπως ακριβώς και το μισό ΠΑΣΟΚ που υπηρετεί θητεία στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για την καρέκλα της εξουσίας. Για καμιά ιδεολογία και για κανένα ιδανικό. Το Σύνταγμα ο κανονισμός της Βουλής και οι νόμοι κουρελιάζονται καθημερινά από κάθε κυβέρνηση. Όχι μόνο από αυτή. Άσχετα αν αυτή είναι μακράν η χειρότερη.
Σήμερα και αύριο δεν διαλύει κανείς τους μικρούς της Βουλής. Τους διαλύει ο νόμος των πνευμόνων. Στην πολιτική ιστορία διαδέχονται η μία την άλλη δυο εποχές. Η εποχή της διαστολής των πολιτικών δυνάμεων, που γεννάει πολλά κόμματα και η εποχή της συστολής, που συσπειρώνει, που εντάσσει τα μικρά κόμματα στα μεγάλα. Και οι εποχές αυτές επαναλαμβάνονται στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία- και όχι μόνο- εδώ και 181 χρόνια.
Για εμάς τους άλλους, τους αιθεροβάμονες, το διακύβευμα είναι αυτό που ήταν πάντα. Λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλά, για το μεγάλο πλήθος το διακύβευμα είναι αν θα συνεχίσει με το κατακάθι της απάτης, του ψέματος και της ανηθικότητας ή αν θα απαλλαγεί απ αυτό. Τόσο απλό.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
