Στην καλύτερη των περιπτώσεων πήραμε με το χρέος ό,τι είχαν υποσχεθεί στον Σαμαρά. Πήραμε, δηλαδή, το αυτονόητο. Κι αυτό όχι γιατί μας αγαπάνε, αλλά διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να πάρουν οι δανειστές τα λεφτά τους. Η μεγάλη εικόνα είναι ότι μας δώσανε απολυτήριο με το ζόρι. Ευρωπαίοι και ΔΝΤ βάπτισαν το κρέας ψάρι και αποφάσισαν ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει.
Το μόνο που πραγματικά έχει τελειώσει είναι η διάθεση των δανειστών να δώσουν άλλα δάνεια στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, επέβαλλαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο εποπτείας, ανάλογο με εκείνο των χρόνων των μνημονίων, χωρίς να δεσμευτούν για χρηματοδότηση. Από την πλευρά τους είναι πράγματι μια θαυμαστή συμφωνία.
Εκείνο που συνέβη χτες είναι ότι οι δανειστές αποφάσισαν να κλείσουν το κέντρο εκτάκτων καταστάσεων, το οποίο και άνοιξε μετά από την κρίση των ενυπόθηκων δανείων. Όλοι οι άλλοι ασθενείς είχαν αποχωρήσει και ο μόνος ο οποίος παρέμενε στο κέντρο και μάλιστα στην αίθουσα της εντατικής ήταν η Ελλάδα. Ό,τι κι αν δοκίμασαν οι ιατροί απέτυχε. Κι αυτό διότι ο ασθενής ένιωθε εξαιρετικά στην εντατική. Οι ιατροί, λοιπόν, υποχρεώθηκαν στο τέλος να προσποιηθούν ότι ο ασθενής θεραπεύτηκε και να υπογράψουν εξιτήριο. Ίσως επειδή αποφάσισαν ότι η κατάστασή του ήταν ανίατη.
Γιατί άραγε πανηγυρίζουν στην κυβέρνηση; Είναι κατανοητό ότι για λόγους εντυπώσεων θα πανηγύριζαν έτσι ή αλλιώς. Ό,τι κι αν αποφάσιζαν χτες.
Να δούμε και πάλι την μεγάλη εικόνα. Το 2014 ο Αριστερός ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να τινάξει την χώρα στον αέρα, επειδή θεωρούσε το χρέος θηλιά στον λαιμό της χώρας και δήλωνε έτοιμος να δώσει άλλου είδους λύσεις στην Οικονομία. Τι ακριβώς λύσεις δεν μας είπαν, αλλά μας έκλειναν πονηρά το μάτι ότι δεν θα χρειαζότανε να πληρώσουμε. Σεισάχθεια! Το Κίνημα δεν πληρώνω έγινε καθημερινή συνήθεια μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού και οι κουβαρντάδες υποψήφιοι κυβερνήτες μοίραζαν κατάρες και κρεμάλες στους πολιτικούς τους αντιπάλους και υποσχέσεις ευημερίας στους ψηφοφόρους τους. Ο Αριστερός ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια το 2014, επειδή είχε μία καλύτερη λύση για τα μνημόνια και το χρέος.
Στο τέλος, ο Αριστερός ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε δύο ακόμη μνημόνια, φόρτωσε στην χώρα ζημιές μερικών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ (στην καλύτερη των περιπτώσεων) με την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, αύξησε τις τιμές στα διόδια, εξόντωσε φορολογικά την μισή χώρα (ένας στους δύο πολίτες οφείλει στην εφορία), στραγγάλισε τις συντάξεις και στο μέγα θέμα του χρέους πήρε (σχεδόν) ό,τι θα έπαιρνε και ο Σαμαράς. Ένα τεράστιο «γιατί» συνοδεύει όλη αυτή την πορεία. Υπήρχε λόγος για τόσο μεγάλη ταλαιπωρία; Για τόσες θυσίες; Γιατί δεν έδιναν την συναίνεσή τους να τελειώσουμε από τότε;
Πήραμε κάτι από το χρέος; Φυσικά! Να μην είμαστε αχάριστοι. Χρωστάμε εκείνα που χρωστούσαμε και πριν. Σε αυτά οι αγαπητοί δανειστές δεν παίζουν. Και στον άλλο κόσμο να πάει κανείς θα βρουν τρόπο να τους πάρουν τα λεφτά τους. Κι αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε αντίθεση με τους δικούς μας που θεωρούν ότι τα δισεκατομμύρια είναι μαρουλάκια, οι δυτικοί σέβονται τους ψηφοφόρους τους και τους φόρους που έχουν πληρώσει. Εκείνο που μας έδωσαν είναι ένα καλαμάκι! Για να μην πνιγούμε. Ίσα – ίσα να αναπνέουμε.
Ακόμη κι αυτή η ρύθμιση ήταν απαραίτητη. Πήραν το ελάχιστο. Τουλάχιστον δεν πήραν το απόλυτο τίποτα. Από εκεί και πέρα, η ουσία παραμένει η ίδια, όπως συνέβαινε και με την κυβέρνηση Σαμαρά. Το χρέος είναι το ένα θέμα. Το άλλο θέμα είναι η ανάπτυξη. Όσες ρυθμίσεις κι αν γίνουν για το χρέος, θα χρειαστούν μερικές ακόμη όσο δεν αναπτύσσεται η Οικονομία. Όσο δεν υπάρχουν επενδύσεις και δεν παράγεται πλούτος. Διαφορετικά θα είχαμε ήδη λύσει όλα τα θέματά μας μετά από το πετυχημένο κούρεμα του χρέους που πέτυχε ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Αλλά δεν έγινε έτσι...
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
