Χθες, στο πλαίσιο της επαγγελματικής μας δραστηριότητας, γνωρίσαμε σε μια εταιρεία μια νέα γυναίκα που είχε μόλις προσληφθεί με το «Πρώτο Ένσημο». Θυμίζουμε ότι «Πρώτο Ένσημο» ονομάζεται το νέο πρόγραμμα για τη διευκόλυνση της πρώτης ένταξης των νέων στην αγορά εργασίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Μέσω της επιδότησης κάθε νέας θέσης εργασίας παρέχονται κίνητρα αφενός στους νέους να αναζητήσουν την ενδιαφερόμενη επιχείρηση που θα τους προσλάβει για να λάβουν την επιδότηση, αφετέρου στους εργοδότες για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας καθώς θα μειώνεται το μισθολογικό κόστος.
Για κάθε αρθρογράφο έχει αξία να γνωρίζει τυχαία ανθρώπους που έχουν ωφεληθεί από κάποια πολιτική που έχει στηρίξει στα άρθρα του σε θεωρητικό επίπεδο. Αμέσως τη ρωτήσαμε πώς είναι η νέα της δουλειά, αν και γνωρίζαμε καλά και την εταιρεία και την εργοδοσία και περιμέναμε τα θετικά σχόλια που ακούσαμε.
«Όμως...», συμπλήρωσε η 25χρονη Κατερίνα, απόφοιτος του ΑΠΘ, «τα 650 ευρώ του βασικού μισθού δεν αρκούν και έτσι, μένω ακόμα με τους γονείς μου. Ως πότε;».
Όσα εύκολα πληκτρολογούμε, κοιτώντας μια οθόνη ότι στην Ελλάδα, στον ιδιωτικό τομέα, το σημαντικό είναι να καταβάλλεται σταθερά και στην ώρα του ακόμα και αυτός ο χαμηλός μισθός, δεν καταφέραμε να το εκστομίσουμε κοιτώντας την Κατερίνα στα μάτια. Αντ' αυτού ακούσαμε και εμείς τον εαυτό μας να λέει κάτι σαν «Άστα. Αυτή είναι πλέον η κατάσταση στις περισσότερες δυτικές χώρες της περιφέρειας. Τι να κάνετε και οι νέοι; Έχετε δίκιο που εξεγείρεστε».
Έχουν βέβαια δίκιο να εξεγείρονται, αλλά την ίδια στιγμή είναι αλήθεια ότι το σημαντικό για τις επιχειρήσεις είναι να μπορούν να καταβάλουν τους μισθούς στην ώρα τους. Η αγορά εργασίας στην Ελλάδα, την προηγούμενη δεκαετία, έφτασε σε ένα σημείο που τίποτα πλέον δεν ήταν αυτονόητο και μιλάμε βέβαια για τους καλούς και έντιμους εργοδότες και όχι για τους αχρείους που βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους και την αγωνία τους μήπως μείνουν άνεργοι.
Η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία για την αύξηση του κατώτατου μισθού, αλλά έχει πολλά να εξηγήσει στους νέους και θα πρέπει να το κάνει κοιτώντας τους στα μάτια και όχι μέσω κάποιας οθόνης.
Καταρχάς η κυβέρνηση θα πρέπει να πείσει ότι ξέρει πόσο ασφυκτικές είναι οι συνθήκες για ένα νέο άνθρωπο σήμερα που βρίσκεται στα 25 και στα 29 του χρόνια σε σχέση οικονομικής εξάρτησης από τους γονείς του και αυτό στην καλύτερη περίπτωση γιατί κάποιες οικογένειες αν και το θέλουν, δεν μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους.
Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι βουλευτές, πρέπει να βγουν «εκεί έξω» και να διαβεβαιώσουν τους νέους ότι ξέρουν πολύ καλά την κατάσταση γι' αυτό και προσπαθούν πολύ να την αλλάξουν.
Πρέπει, ακόμα, να εξηγηθεί ότι στον ιδιωτικό τομέα δεν φύονται λεφτόδεντρα και για να βγαίνουν χρήματα από το ταμείο κάθε επιχείρησης πρέπει και να μπαίνουν.
Πρέπει να μάθουμε να λέμε αλήθειες με την άνεση που οι λαϊκιστές διαπιστώνουν απλώς προβλήματα, τοκίζοντας στην εύλογη απογοήτευση.
Αφού πληρωθεί το «πρώτο ένσημο» πρέπει ο νέος να νιώσει ότι καταλαβαίνουμε τη θέση του αλλά μετά να βρούμε το κουράγιο να του πούμε την αλήθεια διαβεβαιώνοντάς τον βέβαια ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ένα σύνθημα κενό νοήματος αλλά η ικανή και αναγκαία συνθήκη αυτή η χώρα κάποτε να αλλάξει.
