Πόσες φορές διερωτόμαστε «τι μυαλό κουβαλάνε, οι Συριζαίοι» και «σε ποιο παράλληλο σύμπαν ταξιδεύει η σκέψη τους»; Πόσες φορές έχουμε προσπαθήσει να κατανοήσουμε τις θέσεις τους και τη στάση τους, απέναντι σε καίρια προβλήματα; Πόσες φορές έχουμε αποπειραθεί να ερμηνεύσουμε την αδυναμία τους να αντιληφθούν τον πραγματικό κόσμο;
Στο σημερινό άρθρο, παρουσιάζουμε την ιστορία και την πορεία ενός πρώην ένδοξου τμήματος της εγχώριας εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που λίγο πολύ περιγράφει τον τρόπο σκέψης, που μέχρι σήμερα παραμένει κυρίαρχος τόσο στην περιθωριακή αριστερά όσο και στο συνονθύλευμα διάφορων ιδεολογικών ρευμάτων, που συγκροτούν την ηγετική ομάδα του Σύριζα.
Έχουν περάσει δυο χρόνια από τον Δεκέμβριο του 2018, όταν είχαν συναντηθεί αντιπροσωπείες του Μ-Λ ΚΚΕ και του ΚΚΕ (μ-λ) και συζήτησαν για την τότε τρέχουσα πολιτική κατάσταση και τις εκλογές του 2019. Διαπιστώθηκε διάσταση απόψεων για τη στάση τους στις εκλογές, καθώς το Μ-Λ ΚΚΕ υποστήριξε τη συνέχιση της κεντρικής πολιτικής συνεργασίας των δύο οργανώσεων και την κοινή κάθοδό τους στις βουλευτικές εκλογές, ενώ το ΚΚΕ (μ-λ) υποστήριξε ότι διαφωνεί με τη συνέχιση της συνεργασίας και αποφάσισε την αυτόνομη εκλογική κάθοδο.
Και ήταν κρίμα, διότι το πανελλήνιο περίμενε με αγωνία την συνέχιση της επανένωση των δυνάμεων της ΟΜΛΕ (Οργάνωση Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας), μετά τη διάσπαση της και τη δημιουργία του ΚΚΕ (μ-λ) αλλά και του Μ-Λ ΚΚΕ, μετά το θάνατο του «μεγάλου τιμονιέρη» Μάο Τσε Τουνγκ το 1976. Άλλωστε με τις γεμάτες γλαφυρότητα και επαναστατικό οίστρο, ανακοινώσεις, που αναφέρουμε στις επόμενες δυο παραγράφους, είχαν υποδεχθεί την κορυφαία στιγμή της επανένωσης των επαναστατικών κομμουνιστικών δυνάμεων του τόπου, το 2012.
[...] Σε δυο μήνες συμπληρώνονται επτά χρόνια από τη δημιουργία της ΠΑΑΣ και στη συνέχεια της Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ) που αποτέλεσαν καρπό αυτής της πολιτικής συνεργασίας. Οι δύο οργανώσεις, μέσα από την πανελλαδική δράση της ΛΑ-ΑΑΣ, έδωσαν και δίνουν καθημερινά τη μάχη για να στηρίξουν και να ενισχύσουν την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση.
[...] Από την άποψη αυτή, οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν με επιτυχία από τις εφημερίδες των δυο οργανώσεων, το «Λαϊκό Δρόμο» και την «Προλεταριακή Σημαία», για να τιμηθούν τα 50 χρόνια από την έκδοση της «Αναγέννησης», σε τέσσερις πόλεις, το 2014, όπου τέθηκαν βασικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα και προβλήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του κομμουνιστικού μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος, διεθνώς και στη χώρα μας, αποτέλεσαν ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στην κοινή προσπάθεια, και κατέδειξαν, παρά τις διαφορές που καταγράφηκαν, τις δυνατότητες και τις προοπτικές που ξανοίγονται, τις αγωνιστικές προσδοκίες ενός κόσμου να συμπορευτεί και να παλέψει για την υπόθεση του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος.
Οι ρίζες της Μαοϊκής πτέρυγας της ελληνικής κομμουνιστικής αριστεράς και της Αλβανόφιλης αριστεράς που λάτρεψε τον Εμβέρ Χότζα, είναι βαθιές και ξεκινούν από την εποχή της αποσταλινοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) επί Νικήτα Χρουτσόφ. Ας σημειώσουμε εδώ, ότι η αποσταλινοποίηση είχε επιτύχει σε όλες τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, όμως είχε αποτύχει στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, που πρόσφατα αποκατέστησε τον Στάλιν στο Πάνθεον των ηρώων του.
Τότε, δηλαδή το 1956, αμέσως μετά από το Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το δορυφορικό ΚΚΕ αποφάσισε και αυτό να απομακρύνει το Νίκο Ζαχαριάδη (τον Έλληνα Στάλιν) από την ηγεσία του. Παράλληλα κάποια από μέλη του ΚΚΕ, που ζούσαν στις ανατολικές χώρες και κυρίως στην Σοβιετική Ένωση συντάχθηκαν αμέσως με το κλίμα αλλαγής της πολιτικής και κάποια άλλα κατηγόρησαν τις επιλογές της Σοβιετικής Ένωσης, ως αναθεωρητικές / ρεβιζιονοστικές.
Οι «ζυμώσεις» αυτές, όπως λένε στην αριστερά, κράτησαν πολλά χρόνια, μέχρι που το 1964 συγκροτείται η Προσωρινή Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ (μ-λ), με αρχηγό τον Πολύδωρο Δανιηλίδη, ο οποίος είχε καταψηφίσει τη διαγραφή Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ. Λίγο αργότερα ιδρύεται η ΜΛΟ (Μαρξιστική Λενιστική Οργάνωση), που εκδίδει στην Ελλάδα το περιοδικό «Αναγέννηση».
Σύμφωνα με αυτήν την ομάδα, η Σοβιετική Ένωση, δεν εκφράζει πλέον τον καθαρό Μαρξισμό - Λενινισμό, οπότε ακολουθεί μια στροφή προς στις θέσεις του «μεγάλου τιμονιέρη» της κινεζικής επανάστασης Μάο. Η ΟΜΛΕ συντάσσεται με τον Μαοϊσμό, εκδίδει την εφημερίδα «Λαϊκός Δρόμος» και παρεμβαίνει στο φοιτητικό κίνημα μέσω της ΠΠΣΠ / Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη (ή Παπάκι Πάει Στην Ποταμιά, για τις υπόλοιπες φοιτητικές οργανώσεις).
Ο θάνατος του Μάο το 1976, οδήγησε την ΟΜΛΕ στη αμφισβήτηση τόσο της λεγόμενης «Σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ», όσο και της θεωρίας των Τριών Κόσμων. Μέσα από την ΟΜΛΕ λοιπόν, ιδρύεται ΚΚΕ (μ-λ) που συντάσσεται, μάλιστα, με τις θέσεις του Εμβέρ Χότζα και του Κόμματος Εργασίας της Αλβανίας. Η μειοψηφία, που αποδέχεται ακόμα τη θεωρία της σκέψης του Μάο, όχι όμως και του Χότζα, ιδρύει το Μ-Λ ΚΚΕ.
Στην πορεία, το ΚΚΕ (μ-λ) διασπάται εσωτερικά, λόγω των διαφορετικών εκτιμήσεων για το φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ και τις εκλογές του 1981, στις οποίες καταγράφηκε δύναμη της τάξης των 6.595 ψήφων (0,12%). Πλέον υπάρχει η τάση «Για μια αριστερή πολιτική», και η «Προλεταριακή Σημαία». Οι αποχωρούντες από το κόμμα συσπειρώνονται στο Νέο Αριστερό Ρεύμα (ΝΑΡ, διάσπαση της ΚΝΕ το 1989), ιδρύοντας το ΜΕΡΑ (Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς) που μετεξελίχθηκε στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το ορίτζιναλ ΚΚΕ (μ-λ) εξακολουθεί να εκδίδει την «Προλεταριακή Σημαία», ενώ εκφράζεται στους φοιτητές με τις «Αγωνιστικές Κινήσεις», την «Ταξική Πορεία» (συνδικαλιστική παράταξη) και τις Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών.
Η άλλη πτέρυγα της ΟΛΜΕ, μετά τη διάσπαση του 1976, είχε ιδρύσει το Μ-Λ ΚΚΕ. Πέραν της αντίθεσης στην πολιτική της ΕΣΣΔ που είχε αντίστοιχο «ιμπεριαλιστικό ρόλο» με εκείνο των ΗΠΑ, η ομάδα αυτή είχε καταγγείλει και την «συμμορία των τεσσάρων» για την διαστρέβλωση του Μαοϊσμού. Το Μ-Λ ΚΚΕ συντάχθηκε με την θεωρία των τριών κόσμων, εναντιώθηκε στο Κόμμα Εργασίας της Αλβανίας και υποστήριξε τον Χούα Κούο Φενγκ, που μετά το θάνατο του Μάο, είχε αναλάβει γενικός γραμματέας του ΚΚ Κίνας.
Το Μ-Λ ΚΚΕ διασπάστηκε το 1979, διότι ομάδα στελεχών του, κατήγγειλε ως οπορτουνιστική την θεώρηση της ΕΣΣΔ ως σοσιαλιμπεριλιαστικής υπερδύναμης και δημιούργησε το Μ-Λ ΚΚΕ (ανασυγκροτημένο). Τότε το υπόλοιπο Μ-Λ ΚΚΕ συνεργάστηκε με το ΕΚΚΕ (Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας), που ήταν η επίσημη αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας στην Ελλάδα, γεγονός που οδήγησε στην διάσπαση του ΕΚΚΕ και στην δημιουργία του ΟΑΚΚΕ (Οργάνωση για την Ανασυγκρότηση του ΚΚΕ). Μάλιστα στις εκλογές του 1981 η συνεργασία ΕΚΚΕ – ΜΛΚΚΕ, συγκέντρωσε 4.750 ψήφους (0,08%).
Στις εκλογές του 2012, οι πρώην ιδεολογικοί αντίπαλοι και ορκισμένοι εχθροί, δηλαδή το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ, αφήνοντας πίσω τις μεγάλες διαφορές τους για μια Σοβιετική Ένωση που δεν υπάρχει, για μια Κίνα που έχει αλλάξει και για έναν Εμβέρ Χότζα που ουδείς θυμάται, συμπράττουν εκλογικά μέσω της «Λαϊκής Αντίστασης – Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ)» λαμβάνοντας 16.010 ψήφους, (0,25%).
Παρ’ όλα αυτά η συνένωση διαλύθηκε εκ νέου, με το ΚΚΕ (μ-λ) να υποστηρίζει ότι υπήρχαν σημαντικές αποκλίσεις, στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, στο ζήτημα των 12 μιλίων και των ΑΟΖ.
Η παραπάνω ιστορία, παρουσιάζει την εν κρανίω τρικυμία, που κυριαρχεί στον χώρο της αριστεράς. Όχι μόνο της περιθωριακής, αλλά και της κυρίαρχης, αφού όλα σχεδόν τα στελέχη του Σύριζα έχουν περάσει από παρόμοιες οργανώσεις και συλλογικότητες.
Εδώ ο ίδιος ο αρχηγός τους, γινόταν κομμουνιστής, την ώρα που έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου και διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση και ο οποίος δηλώνει ότι θαυμάζει ακόμα τις ρήσεις του Μάο περί χάους, όταν δεν υπάρχει πλέον ούτε ένας οπαδός του «μεγάλου Κινέζου τιμονιέρη» σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Ας μην γελιόμαστε. Ο συνδετικός ιστός του Σύριζα μπορεί να είναι η εξουσιολαγνεία. Πίσω από αυτήν, κρύβονται όλες οι ιδεοληψίες, οι εμμονές, τα συντροφικά μαχαιρώματα, οι υπόγειοι μηχανισμοί εξόντωσης των εσωκομματικών αντιπάλων και το χαμόγελο του Στάλιν κάτω από το πλούσιο μουστάκι του.
