Μου λένε κάποιοι φίλοι. «Λέγε-λέγε διαρκώς για τη Ζωή, στο τέλος δεν θα πιστέψει μόνο αυτή ότι είναι πρωθυπουργός σε αναμονή, αλλά και ο κόσμος. Κι έπειτα θα δούμε καμιά αυτεκπληρούμενη προφητεία που θα τρίβουμε τα μάτια μας.» Έχουν τα δίκια τους, αλλά από την άλλη, δεν γίνεται η Κωνσταντοπούλου να φιγουράρει στη δεύτερη θέση του δημοσκοπικού πίνακα με 16% κι εμείς να της συμπεριφερόμαστε σαν να κινείται στο 3%. Κι όταν ένας στους έξι Έλληνες δηλώνει ότι ψηφίζει Κωνσταντοπούλου, αρνούμαι να μιλήσω για αμελητέο ή περιθωριακό φαινόμενο, έστω και αν προέκυψε από τη μήτρα μιας κατασκευασμένης υπερβολής.
Η δουλειά μας δεν είναι να κρύβουμε τεχνηέντως τα πολιτικά ή τα κοινωνικά φαινόμενα με τα οποία διαφωνούμε, πιστεύοντας πως έτσι θα τα σμικρύνουμε ή θα τα εξαφανίσουμε. Αυτό είναι και λάθος και στρουθοκαμηλισμός. Η κοινή θέα είναι που πριμοδοτεί τους σωστούς και τσουρουφλίζει τους βλάκες, που βοηθά τους ειλικρινείς και αποκαλύπτει τους παραμυθάδες. Η έκθεση και όχι η απόκρυψη, υπηρετεί την επικράτηση του μέτρου και της κοινής λογικής.
Πιστεύω ακόμα ότι τέτοιες κοινωνικοπολιτικές εξάρσεις, αργά ή γρήγορα φέρνουν κάποιο απτό πολιτικό αποτέλεσμα και δεν σβήνουν σαν σαπουνόφουσκες, όπως διατείνεται ο Ανδρέας Δρυμιώτης. Κοντολογίς, είμαι βέβαιος ότι όλο αυτό το αντισυστημικό που βλέπουμε να διαχέεται γύρω μας και που τώρα ενσωματώνεται στο «φαινόμενο Ζωή», αργά ή γρήγορα θα το πληρώσουμε.
Διότι ο Έλληνας δεν μαθαίνει από τις διηγήσεις των παλιότερων, μαθαίνει αφού πάθει ο ίδιος. Όταν μετά την μεταπολίτευση του ’74 το σύνολο της νεολαίας και των διανοουμένων ήταν αριστερόστροφο, οι παλιοί δεξιοί έλεγαν «θα πήξει το μυαλό τους και θα συνέλθουν». Κι όμως το 1981, μεγαλώνοντας αυτοί, έφεραν το Πασόκ στην εξουσία. Που επειδή δεν ήταν αντισυστημικό, εκτός από πληγές άφησε και μερικά θετικά.
Λέγαμε ακόμα ότι η Συριζαϊκή διακυβέρνηση του 2015 ήταν αποτέλεσμα του σοκ της χρεωκοπίας και των μνημονίων. Αν το καλοκοιτάξουμε όμως, θα δούμε ότι η πολιτική κατηφόρα άρχισε από το 2008 που κάηκε η Αθήνα, αρκετά πριν χτυπήσει την πόρτα μας το εθνικό φαλιμέντο. Οι έφηβοι και οι νέοι έκαιγαν τότε το κέντρο της Αθήνας και οι μαθητές των σχολείων πολιορκούσαν τα αστυνομικά τμήματα. Τα παιδιά αυτά, μια επταετία μετά έφεραν τον Αλέξη στην εξουσία.
Τώρα βλέπουμε ότι μάζες νέων παιδιών και ατόμων παραγωγικής ηλικίας, στρέφονται στον αντισυστημισμό. Να έχουμε λοιπόν επίγνωση ότι αυτό, κάποια στιγμή θα αποτυπωθεί εκλογικά με σοβαρό τρόπο, επηρεάζοντας ουσιαστικά τις εξελίξεις. Σήμερα ψήνεται. Δεν συντρέχουν ακόμα οι συνθήκες για να θεωρηθεί ιδεολογικά κυρίαρχο και πολιτικά πλειοψηφικό ρεύμα, αλλά μέρα με τη μέρα στρώνουμε ένα κρεβάτι που δεν προαναγγέλλει ήρεμο τον μελλοντικό μας ύπνο.
Μπορεί στις αμέσως επόμενες εκλογές να τη γλυτώσουμε, αλλά αυτός ο διάχυτος αντισυστημισμός θα την κάνει τη βαριά ζημιά του στον τόπο. Μετά θα ξανασυνέλθουμε, αλλά για να γλύψουμε τις πληγές που θα χουμε φιλοτεχνήσει μόνοι μας στο κορμί μας. Τι οποίες βλέπουμε σήμερα στο βάθος του ορίζοντα, να λουφάζουν μέσα σε κάτι μαύρα σύννεφα που θέλουν να Πλεύσουν προς την Ελευθερία.
