Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Αν εξαιρέσουμε τους λογής αργόμισθους, δεν υπάρχει Έλληνας που να μη βλέπει με χαρά και ικανοποίηση τις πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης. Από τη σύνθεσή της και τις προτεραιότητες που δόθηκε εντολή να έχουν τα υπουργεία, από τους στόχους που τέθηκαν και από τα χρονοδιαγράμματα που μπήκαν. Δεν υπάρχει κανείς που να μη χαίρεται. Οι πάντες είναι ανακουφισμένοι. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, ακραίοι, ψηλοί, κοντοί, επώνυμοι, τρολ, άντρες, γυναίκες και παιδιά. Πώς να το πούμε αλλιώς; Ακόμη και ο Βαξεβάνης.
Μην ακούτε τι λένε. Πρέπει να τα λένε, και καλά κάνουν που τα λένε. Το αντίθετο —το κομουνιστικό και φασιστικό, «Μάλιστα, κύριε, έχετε δίκιο, κύριε, είστε πολύ όμορφος σήμερα, κύριε»— ούτε ο Θεός το θέλει. Ας πει ο καθένας ό,τι τού κατέβει, ας πει και ας διαλαλήσει ό,τι τον κάνει να αισθάνεται πιο καλά με τον εαυτό του και την παρέα του, και βέβαια ό,τι πληρώνεται για να λέει. Όλα καλά. Όλα έχουν τη θέση τους εδώ. Όλα επιτρέπονται.
Αυτό όμως που έχει πραγματική σημασία είναι το πάνδημο «Ουφ…» που βγήκε από τα χείλη όλων των Ελλήνων την Κυριακή? και που έχει μείνει καρφιτσωμένο στον ουρανό. (Και, κατ' εμέ, θα μείνει εκεί για πολύ ακόμη. Πιο πολύ από όσο πιστεύουν και οι πιο αισιόδοξοι).
Γιατί όλο αυτό που ζήσαμε ήταν δύσκολο να το αντέξεις. Ό,τι και να 'σουν, από όπου και αν σιτιζόσουν. Δεν υπάρχει κανείς μας που να μην έχει έναν αριστερό φίλο, ή έναν συριζαίο οπαδό —ή δέκα, ή εκατό—, που να μην του εμπιστευόταν όσα τον έκαναν να στριφογυρνάει τα βράδια. Αλλά βέβαια πολύ στα εμπιστευτικά, πολύ στο «μεταξύ μας αυτά, ναι;»
Ναι, μεταξύ μας αυτά. Μην ανησυχείς.
Το γεγονός ότι είχαμε πρωθυπουργό έναν άνθρωπο πειστικά χαμηλού επιπέδου, με αγγλικά χειρότερα και από του Τραμπ, δεν ήταν κάτι που καταπινόταν εύκολα. Το γεγονός ότι μια αριστερή κυβέρνηση έφτιαξε Μόριες, δεν σώνεται? και δεν ξεχνιέται. Το γεγονός ότι ένα σωρό τύποι που βγήκαν από σελίδες παιδικού κόμικς διαχειρίζονταν πελώρια κονδύλια με το ματάκι τους να παίζει και να πετάει σπίθες πάνω από τα μασούρια, δεν ήταν κάτι που το έπαιρναν στο ντούκου αυτοί οι φίλοι μας. Το γεγονός πως ένας θίασος, ένα μπουλούκι —ανάμεσά τους και κάποιοι άνθρωποι αξιολύπητοι—, έκλεβε δέκα με το ένα χέρι και μοίραζε ένα με το άλλο λέγοντας, «Μα έλα, καλή μου, τίποτα δεν σου έκλεψα, είσαι απλώς ηλίθια, νά τι είσαι», δεν είναι απ' αυτά που σε κάνουν να μην αισθάνεσαι μεγάλος… μεγάλο κορόιδο, τέλος πάντων.
Τα 'χουμε πει και ξαναπεί, και δεν θα τα ξαναπούμε. Αυτή εδώ είναι η τελευταία φορά. Η πιο μπουφόνικη και μαζί πιο ενδοτική Αριστερά της ιστορίας μάς απάλλαξε από την κυβερνητική παρουσία της κάνοντας μέχρι και τον τελευταίο οπαδό της να πει: «Ουφ!» Γιατί κάποια πράγματα δεν καταπίνονται. Κάποια πράγματα είναι κόκκινες γραμμές. Κάποια πράγματα σε ακολουθούν ώς τον τάφο.
Βέβαια, ναι: τώρα θα ακούσουμε πολλά. Και θα χαμογελάμε με συγκατάβαση. Τώρα πια μπορούν να λένε ό,τι τούς φωτίσει ο Γιαραμπής. Είναι οι πιο ανακουφισμένοι άνθρωποι του κόσμου — ας πουν και μια κουβέντα παραπάνω. «Τι είπες, σύντροφε; Δεν σου αρέσει η κυβέρνηση; Ναι, καλέ μου, έλα φάε μια πάστα». «Πώς το 'πες; Ξεκινάνε εσπευσμένα τα έργα στο Ελληνικό; Ποπό, ναι, δίκιο έχεις, σκάνδαλο μου μυρίζεται. Έλα φάε μια πάστα». Και ούτω καθεξής. Στηρίζουμε την Ανακουφισμένη Αριστερά. Με αγάπη. Με συγκατάβαση. Με γνοιάξιμο.
Και με μια πάστα.
