Ελάχιστοι καθηγητές έλαβαν μέρος στη στάση εργασίας της ΟΛΜΕ. Μόλις το 0,37% των καθηγητών ή αλλιώς 276 άτομα. Αν ήμουν στην ηγεσία της οργάνωσης θα είχα παραιτηθεί. Η... δεξιά πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν αισθάνεται πάντως την ανάγκη να απολογηθεί για τις επιλογές της. Για την συνεχή της άρνηση σε εκσυγχρονιστικές πρωτοβουλίες. Οι ιδεολογικές της διαφορές με την αριστερή αντιπολίτευση είναι ελάχιστες.
Αυτή την ηγεσία επέλεξαν οι καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης. Εδώ, όμως, υπάρχει ένα παράδοξο. Οι άνθρωποι που με την ψήφο τους επέλεξαν τους συγκεκριμένους συνδικαλιστές για να τους εκπροσωπήσουν, τους γύρισαν στην συνέχεια την πλάτη. Σαν να μην υπάρχουν! Υπάρχει, δηλαδή, μια δυσαρμονία μεταξύ του λαϊκού αισθήματος και των πράξεων της ηγεσίας. Αν ήταν κυβέρνηση θα λέγαμε ότι “ο λαός αποδοκίμασε εντόνως τις πρακτικές της και ότι ο μόνος δρόμος που της απομένει (της κυβέρνησης) είναι η παραίτηση και οι εκλογές”.
Δύο τινά συμβαίνουν: Είτε οι καθηγητές ψήφισαν πετώντας βελάκια στον τοίχο είτε επέλεξαν μια ηγεσία για να θέτει μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση δεν οδηγούμαστε κάπου. Η Παιδεία είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στα χέρια συνδικαλιστών που το έτος 2020 θεωρούν εχθρό τους την αξιολόγηση ή που παρουσιάζουν τους εκπαιδευτικούς σαν να φοβούνται τάχα την τηλεκπαίδευση και την αποστολή μηνυμάτων στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν είναι αυτός ο Έλληνας εκπαιδευτικός και δεν του ταιριάζει αυτή η εικόνα.
Οι εκπαιδευτικοί είναι ο βασικός πυλώνας του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν μπορεί να γίνει κάποια σημαντική αλλαγή και αυτή να πετύχει αν δεν έχει την δική τους συμμετοχή. Από την άλλη πλευρά λάθη κάνουν και οι πολιτικοί, όταν θεωρούν τους εαυτούς τους μέλη μιας φωτισμένης ηγεσίας που με την εκλεπτυσμένη παρουσία της θα εκσυγχρονίσει την εκπαίδευση. Κι αυτός είναι ο λόγος που κάθε νέος υπουργός Παιδείας κουβαλάει στις αποσκευές του και από μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Επειδή ακριβώς δεν είναι σε θέση να κατέβει στον πλανήτη για να διαπιστώσει ότι οι αλλαγές είναι κάθε φορά προϊόν κοινωνικής αναγκαιότητας και ταυτόχρονα απαιτούν την στενή συνεργασία των φορέων που λειτουργούν σε έναν τομέα.
Όλα αυτά βέβαια θα πρέπει με κάποιον τρόπο να αποδειχτούν. Πρέπει, δηλαδή, στις επόμενες εκλογές της ΟΛΜΕ οι καθηγητές να εκλέξουν μία σοβαρή ηγεσία που θα μπορεί να τους εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια. Κι αυτό θα πιστοποιείται κάθε φορά που η ηγεσία αυτή θα παίρνει μια απόφαση. Να μην κηρύσσει απεργία και να συμμετέχει μόλις το 0,37% των εργαζομένων...
Υπάρχει και η άλλη πιθανότητα: Να μην ξέρουν οι καθηγητές τι πραγματικά θέλουν, κάτι που συμβαίνει με πολλούς από εμάς που ζούμε σε αυτή την χώρα. Άλλωστε, η χρεοκοπία δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά απόρροια μιας βαθιάς πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Και μακάρι να ήταν φαινόμενο που θα συναντούσε κάποιος μόνο σε έναν τομέα. Ωστόσο, υπάρχει μία “απαίτηση”! Οι καθηγητές είναι το πιο φωτεινό, το πιο προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας. Εξ ορισμού. Αν δεν αποτελούν οι καθηγητές την πρωτοπορία της κοινωνίας, τότε αυτή η κοινωνία δεν έχει πιθανότητες εξέλιξης. Αν περιμένουμε λοιπόν από κάπου να ξεκινήσει η “επανάσταση”, είναι από τον κόσμο της εκπαίδευσης.
Θανάσης Μαυρίδης
