Κατ' αρχήν, ομολογώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μάσκες στα σχολεία έπρεπε να δοθούν δωρεάν. Θα μου πείτε ότι κάποιες οικογένειες βρίσκονται σε τέτοια ανέχεια που δεν έχουν ούτε τα τέσσερα ευρώ για να αγοράσουν δυο πάνινες μάσκες στο παιδί τους για να το στείλουν σχολείο. Σύμφωνοι, αλλά σε αυτή την περίπτωση, το κράτος θα 'πρεπε να παραχωρήσει δωρεάν μάσκες σε όλη την οικογένεια, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική a la carte.
Και τέλος πάντων, τα ?δωσε ο Θεοδωρικάκος τα κονδύλια. Έξυσε τον πάτο του βαρελιού και τα εξασφάλισε. Αν και εγώ επιμένω ότι κάπου αλλού τα χρήματα αυτά θα ήταν πιο χρήσιμα, την καλή πράξη την έκανε ο υπουργός, κάθε παροχή είναι ανακουφιστική για τον κοσμάκη. Έλα όμως που βρήκε τον μπελά του. Διότι σ? αυτή την χώρα, μόλις υπάρξει κάποια έκτακτη κρατική παροχή, κατ? ευθείαν κατοχυρώνεται ως «κοινωνική κατάκτηση» και μετά αρχίζει να ρέει το φαρμάκι.
Λίγα τα λεφτά που δίνονται, διαβλητές οι διαδικασίες παραγγελίας και κατασκευής του προϊόντος, σκανδαλώδης η συναλλαγή με όσους παίρνουν την δουλειά, χάλια η ποιότητα του αγαθού που μοιράζεται, ανεπαρκής η ποσότητα που φτάνει στους αποδέκτες. Και μετά έρχεται το δεύτερο κύμα βιτριολιού: Ποιος τα άρπαξε; Τι σκάνδαλο κρύβεται πίσω απ? αυτή την ιστορία; Θα πληρώσει κανείς για τα προβλήματα που αποκαλύφθηκαν; Για να καταλήξουμε στο οριστικό συμπέρασμα: Εμ βέβαια, αφού τα έδωσαν σε ιδιώτες και με απ? ευθείας ανάθεση, τι περιμένεις;
Βεβαίως, αν ο Θεοδωρικάκος ή η Κεραμέως αναλάμβαναν να φτιάξουν αυτοί τις μάσκες, οι βιτριολιστές θα έλεγαν «εμ βέβαια, για να δώσουν αυτοί την δουλειά σε δικούς τους και να οικονομίσουν». Τώρα που έδωσαν τα λεφτά στην ΚΕΔΕ που τα μέλη της έχουν και την ευθύνη των σχολείων, η κριτική πάει ανάποδα: «Εμ βέβαια, πέταξαν το μπαλάκι τους δημάρχους για να μην έχουν ευθύνη.» Το γεγονός ότι στην ανάθεση κλήθηκαν πάνω από ογδόντα κατασκευαστές, είναι ψιλά γράμματα. Καθ? ότι οι κατασκευαστές είναι ιδιώτες, άρα δουλεύουν για το κέρδος. Ενώ κατά την λογική τους, το κράτος (που δεν κατασκευάζει μάσκες) δουλεύει για την χασούρα κι αυτό είναι το σωστό.
Οπότε καταλήγουμε στην άποψη του Πολάκη «να τις κατασκευάσει ο στρατός», λες και η δουλειά των ενόπλων δυνάμεων δεν είναι να φυλάνε τα σύνορα απ' τον Τούρκο, αλλά να ράβουν πάνινες μάσκες. Και ούτε το γεγονός ότι ήθελαν τέσσερα εκατομμύρια μάσκες μέσα σε έξι μέρες, τους λέει κάτι. Αυτή την στιγμή, για να αγοράσει το κράτος μια δωδεκάδα μαρκαδόρων για ένα γραφείο υπουργού, θέλει δυο μήνες διαδικασίες. Το Ελεγκτικό Συνέδριο έκανε έξι μήνες να εγκρίνει την δαπάνη για την αναβάθμιση των Μιράζ, ενώ ο Ερντογάν έκοβε βόλτες στην υφαλοκρηπίδα μας.
Θα μου πείτε, να μην φωνάξουμε δηλαδή για τις υπερμεγέθεις μάσκες που έφτασαν σε κάποια σχολεία; Φυσικά να φωνάξουμε, αλλά να κρατάμε και το μέτρο. Η ΚΕΔΕ θα κάνει καταλογισμό και δεν θα πληρώσει τους προμηθευτές που έραψαν πανιά για ιστιοφόρα πιστεύοντας ότι φτιάχνουν μάσκες. Είναι τόσο απλό. Στο τέλος-τέλος, ένας τόσο τυφλός επιχειρηματίας καλύτερα να κάνει καμιά άλλη δουλειά, διότι με το μυαλό που κουβαλά δεν θα επιβιώσει στην πιάτσα. Αυτοί βέβαια θα πουν ότι ήταν λάθος οι προδιαγραφές που πήραν, αλλά τότε γιατί τα τρία εκατομμύρια μάσκες ράφτηκαν σωστά; Άρα το πρόβλημα το είχαν κάποιοι επιχειρηματίες. Ε, αυτοί την πάτησαν.
Αλλά εγώ επιμένω. Και μπουφάν δεν θέλουν τα παιδιά που πάνε σχολείο; Θέλουν βέβαια, κρύο θα κάνει, αν δεν είναι ντυμένα θα πάθουν πνευμονία. Και ποιο είναι ακριβότερο για τον οικογενειακό προϋπολογισμό; Δυο μάσκες ή ένα μπουφάν; Το μπουφάν προφανώς. Οπότε ας βγουν οι υπουργοί να μοιράσουν και μπουφάν, για ν? ακούσουν μετά τα σκολιανά τους. Κι έπειτα παλτουδιές ή παπούτσια.
