Του Αντώνη Πανούτσου
Έξι η ώρα αξημέρωτα στο αεροδρόμια της Αττάλειας δεν έχει πολλά πράγματα να κάνεις. Μια λύση θα ήταν να ξεκινήσω το build up στο τέταρτο κύκλο της εβδομάδας της παραμονής στην Τουρκία. Δεύτερη, να ολοκληρώσω την ωδή στο πόσοι τελικά είχαν χωρέσει στο Πολυτεχνείο που από το ''80 έχει μείνει στο «ήταν φυσικά παρούσα και η γενιά του Καγκεμούσα». Η τρίτη να κάνω έναν απολογισμό για το Turkish Airlines Open που ολοκληρώνεται σήμερα. Ευτυχώς για την ποίηση και δυστυχώς για τα καταστήματα ρούχων με XXXL επέλεξα το τρίτο.
Αν συγκρίναμε το τουρνουά της Turkish Airlines Aegean στην Αττάλεια με το τουρνουά της Aegean στο Costa Navarino το πρώτο εχει πολυ pro και λίγο am ενω το δεύτερο πολύ am και λίγο pro. Το πρώτο είναι ένα τουρνουά για επαγγελματίες με κάποιους καλεσμένους των χορηγών να παίζουν την πρώτη από τις πόντε μέρες, το δεύτερο ένα τουρνουά που στοχεύεις στον ερασιτέχνη γκόλφερ. Αν αναρωτιέστε τι είναι το καλύτερο δεν υπάρχει απάντηση. Το πρώτο είναι πιο ενδιαφέρον να το παρακολουθείς και έχει μεγαλύτερη δημοσιότητα, το δεύτερο είναι πιο διασκεδαστικό για κάποιον που θελει να νοιώσει ότι και ο ίδιος είναι αθλητής και έχει περισσότερες συμμετοχές. Σε έναν ιδανικό κόσμο του γκολφ θα έπρεπε να υπάρχουν και τα δυο. Η Τουρκία τα έχει, εμείς όχι.
Ο λόγος δεν είναι ότι οι Τούρκοι αγαπάνε περισσότερο το γκολφ άλλα ότι η ελληνική αριστερά έχει διαβρώσει τόσο την λογική που οτιδήποτε μοιάζει να διασκεδάζει την μεσαία τάξη πρέπει να εξαφανιστεί.
Στην περιοχή του Μπέλεκ που έγινε το Turkish Airlines Open υπάρχουν 23 ακόμα γήπεδα του γκολφ. Στην Ελλάδα υπάρχουν τα δυο στο Ναυαρίνο τα οποία για να κατασκευαστούν όπως μου είχε πει ο μακαρίτης ο Κωνσταντακόπουλος χρειάστηκε να λαδωθούν τα πιο απίθανα άτομα σε διοίκηση και αυτοδιοίκηση. Επίσης χρειάστηκε να ξεπεραστεί η υποψία των ντόπιων ότι το γκολφ με το ξενοδοχείο θα τους πάρει την δουλειά, μέχρι να καταλάβουν ότι όχι μόνο τους έδωσε δουλειά αλλά και τους ανέβασε το επίπεδο των επισκεπτών. Στην Αθήνα υπάρχει μόνο το δημοτικό γκολφ της Γλυφάδας, είναι ακριβό για αυτό που είναι, και στην υπόλοιπη Ελλάδα 8-9 γήπεδα σε κατά κανόνα μέτρια έως κακή κατάσταση. O λόγος είναι ότι τα περισσότερα ανήκουν σε δήμους ενώ είναι αδύνατον ιδιώτης να ξεκινήσει νέο. Ο λόγος είναι το εμείς ή αυτοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αν σε αυτούς αρέσει το γκολφ εμείς θα κάνουμε το παν για να μην παίζουν.
Από τις ζημιές που το γκολφ θα φέρει στον υδροφόρο ορίζοντα, το οποίο είναι υπαρκτό θέμα άλλα η Κύπρος με το 10% των βροχοπτώσεων της Ελλάδας το έχει λύσει, μέχρι τα αρχαία ή οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί για να κάνει το κοινό να αντιδράσει. Όπως το άρθρο της Ελευθεροτυπίας πριν 12 χρόνια, που είχε κάτι φωτογραφίες με ξεβράκωτους γέρους να παίζουν γκολφ στην Αμερική για να δείξει «να τι είναι το γκολφ».
Θα έφερνα σαν παράδειγμα ότι ένα γήπεδο γκολφ είναι πιο φιλικό στο περιβάλλον και χρησιμοποιείται πιο συχνά από ένα γήπεδο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, που ζήτημα να παίζεται ένα ματς την εβδομάδα. Ότι στο πρώτο άνθρωποι παίζουν και περπατάνε ενώ στο δεύτερο κάθονται και κοιτάνε άλλους να παίζουν.
Το ερώτημα όμως δεν είναι αν πρέπει να έχουμε γήπεδα του ποδοσφαίρου ή του γκολφ. Το ζητούμενο είναι να φτιάξουμε μια δημόσια διοίκηση που θα διευκολύνει αντί να εμποδίζει αυτόν που θέλει να κατασκευάσει κάτι. Την οποία φυσικά δεν υπάρχει περίπτωσή να φτιάξει μια κρατικιστική, αρτηριοσκληρωτική κυβέρνηση όπως του ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία να διορθώσω, πως πιθανόν να μην μισεί ό,τι αρέσει στην μεσαία τάξη, αλλά ό,τι μπορεί να κάνει ευτυχισμένο οποιονδήποτε.
