Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
«Δεν έχει νόημα η Ελλάδα να αγοράζει υψηλότοκο σχετικά βραχυπρόθεσμο χρέος από ιδιώτες πιστωτές και την ίδια ώρα να ζητάει ελάφρυνση του μακροπρόθεσμου χρέους από τους επίσημους πιστωτές σε χαμηλότερο επιτόκιο», δήλωσε σε συνέντευξή του ο διευθυντής του Κέντρου Ευρωπαϊκών Πολιτικών Μελετών (CEPS), Daniel Gros. Φυσικά και δεν έχει νόημα, όμως ίσως τελικά ο μόνος δρόμος για να προχωρήσει η Ελλάδα τις μεταρρυθμίσεις και τα αναγκαία μέτρα για να γίνει μια σοβαρή χώρα με σοβαρή οικονομία είναι η αναμέτρησή της με τις αγορές. Η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου επιδιώκει το ίδιο ζητώντας καθαρή έξοδο στις αγορές, για να αποκομίσει βραχυχρόνια πολιτικά οφέλη, ξεχνώντας τις υποχρεώσεις που θα ζητήσουν οι αγορές και όχι το πολιτικό προσωπικό της Ε.Ε.
Οι Βρυξέλλες επιθυμούν να δώσουν πανηγυρικό τόνο στην ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιθυμεί μέσω Μοσκοβισί να αφαιρέσει τις υπερεξουσίες των τεχνοκρατών και να προσδώσει μια μεγαλύτερη πολιτική χροιά στα πράγματα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει καταστήσει σαφές πως μόνο η πιστωτική γραμμή αποτελεί ομπρέλα προστασίας στις ελληνικές τράπεζες μέσω waiver, κάτι που όμως οι πολιτικοί της Κομισιόν δεν το υπολογίζουν. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιθυμεί να παραμείνει στην Ευρώπη, παρ' όλο που η Κομισιόν επιθυμεί την απεμπλοκή του. Μια απεμπλοκή που δεν επιθυμούν όμως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Αυστρία, η Φινλανδία, η Σλοβακία, η Λιθουανία και η Λετονία.
Η κυβέρνηση φαίνεται πως έχει συμφωνήσει με την Κομισιόν να λάβει τα 27 δισ. ευρώ που έχουν απομείνει αδιάθετα, μετά το τέλος και της επόμενης αξιολόγησης. Θα αθροίσει πάνω σε αυτά τα χρήματα που έχει αντλήσει από τους δημόσιους οργανισμούς, τα ταμεία, τις ασφυκτικές περικοπές, για να προετοιμαστεί σε πρώτη φάση για τον «νυν υπέρ πάντων αγώνα» της εξόδου από τα μνημόνια και σε δεύτερη φάση για τη δημιουργία των συσχετισμών που θα κρατήσουν όρθιους τους Τσίπρα και Καμμένο για την επόμενη ημέρα.
Σε αυτό το παζάρι των ευρωπαϊκών πολιτικών συμφερόντων, των τεχνοκρατών, των διεθνών οργανισμών και των τραπεζικών αρχών, απουσιάζουν πλήρως οι αγορές. Αυτές που θα χρηματοδοτήσουν το πείραμα. Αυτές που δεν ενδιαφέρονται για τις φιλοδοξίες της Γαλλίας και του Μοσκοβισί, ή για το μέτωπο του Βερολίνου. Ενδιαφέρονται για τις αποδόσεις και το ρίσκο της ελληνικής οικονομίας. Είναι αυτές που μπορούν να πιέσουν τις εξελίξεις στην Ελλάδα, καθώς «no money, no honey».
* Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Τρίτης 27 Μαρτίου, αρ. φύλλου 87.
Φωτογραφία: Shutterstock
