Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δαρείου και Παρυσάτιδος γίγνονται παίδες δύο. Πρεσβύτερος μεν Αρταξέρξης, νεώτερος δε Κύρος. Γνωστό αυτό από τον Ξενοφώντα. Αντιστοίχως, οικονομικής κρίσης και διακυβέρνησης Σύριζα γίγνονται επιδόματα. Πρεσβύτερο μεν μέρισμα, νεότερο δε 13η σύνταξη.Β
Και όπως ο Αρταξέρξης με τον Κύρο ευτύχησαν σε μακρά και ανέφελη ζωή (ως την στιγμή που αλληλοσφάχτηκαν), έτσι και τα επιδόματα (άπαξ και είδαν το φως του ήλιου) κατοχύρωσαν την παρουσία τους για δυο-τρεις γενιές Ελλήνων τουλάχιστον. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Αν δεν φανείς προνοητικός να Β στειρώσεις την γατούλα σου, αυτή θα σου ξεπετάξει πεντέξι μικρά που πλέον θα τριγυρίζουν στο σπίτι σαν αφεντικά και θα σου ρημάξουν τους καναπέδες ακονίζοντας τα νυχάκια τους.Β
Τα επιδόματα ξέρετε, είναι σαν τους ξηρούς καρπούς. Όσο περισσότερους τρως, τόσο πιο πολλούς θέλεις. Το θέμα είναι να μην μπει το μπολ με τα φιστίκια πάνω στο τραπέζι. Όταν μπει, έχεις εξασφαλισμένο και το τουμπάνιασμα του στομαχιού και τα παραπάνω κιλά στην επικίνδυνη ζώνη γύρω απ’ την μέση. Έχουν όμως μια προσωρινή γλύκα οι άτιμοι, μια πρόσκαιρη ικανοποίηση του ουρανίσκου. Στην πραγματικότητα, είναι εθιστικοί. Και εύκολοι.Β
Έβαλε λοιπόν ο Αλέξης το μπολ με τα επιδόματα πάνω στο τραπέζι της ελληνικής κοινωνίας κι άντε μετά να βρεθεί ο τολμηρός που θα ανακοινώσει στην ομήγυρη ότι «ξηροί καρποί τέλος, διότι κάνουν κακό». Δεν κάνουν κακό μόνο ως διατροφική πρακτική, κάνουν κακό και ως συνήθεια ζωής, ως οργάνωση της καθημερινότητας μας, ως αντίληψη.
Καθότι όποιος σκέφτεται πως μόλις μπει στο σπίτι θα αρπάξει την λεκάνη με τα κάσιους και τα στραγάλια για να θρονιαστεί μπροστά στην τηλεόραση, δεν αποφασίζει να πάρει τα πόδια του ως την κουζίνα για να μαγειρέψει ένα φαγητό της προκοπής. Κι αν καμιά φορά νιώσει πως επιθύμησε ένα σπιτικό φαγάκι, είναι τόσο πρησμένο το στομάχι του που αντί να ενεργοποιηθεί ξαπλώνει ακόμα πιο βαθιά στον καναπέ για να χωνέψει. Κι αν αργότερα ξαναπεινάσει, δεν βαριέσαι, ας είναι καλά το ντουλάπι με σακούλες γεμάτες καρύδια και σταφίδες.
Υπάρχουν βέβαια οικοδεσπότες που καταλαβαίνουν πολύ καλά ότι οι ξηροί καρποί μόνο ζημιά κάνουν. Έλα όμως που η παρέα καλόμαθε και τους απαιτεί, αλλιώς βγάζει τον οικοδεσπότη τσιγκούνη ή κλέφτη των ξηρών καρπών τους. Παραλλήλως καραδοκεί στην απέναντι γωνιά του καναπέ εκείνος που πρωτόβαλε το μπολ πάνω στο τραπέζι και που τώρα παριστάνει τον φύλακα άγγελο του. Είναι πανέτοιμος να υπερασπιστεί τους ξηρούς καρπούς του λαού, με νύχια και με δόντια.Β
Οπότε ο οικοδεσπότης, με βαριά καρδιά αποφασίζει ότι το μπολ θα παραμείνει πάνω στο τραπέζι. Δεν θέλει μπελάδες. Και τέλος πάντων, ένα μπολάκι είναι, το συνήθισε η παρέα, δεν θέλει να τον πουν σκληρό ή τσιγκούνη. Έστω. Αλλά τι θα κάνει όταν ο απέναντι, μόλις δει ότι κατοχυρώθηκε το παλιό μπολ, υποσχεθεί στην παρέα κι ένα δεύτερο; Που θα το υποσχεθεί ασφαλώς. Και ένα τρίτο πιθανότατα. Θα αρχίσουμε να γεμίζουμε το τραπέζι του σαλονιού με μπολάκια επιδομάτων; Έτσι θα το πάμε;
