Παλιός και καλός φίλος ζωής και πρωτοκλασάτο σήμερα στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, επικοινώνησε χθες μαζί μας για να συζητήσουμε τις αλλαγές που ετοιμάζει η κυβέρνηση στα Εργασιακά.
Ο προβληματισμός του έδειχνε εύλογος: με ανύπαρκτη παρουσία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις και την Κοινωνία των Πολιτών πώς θα καταφέρει η Νέα Δημοκρατία να στηρίξει το νομοσχέδιο; Μήπως δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να «αναγεννηθεί» μέσα από τις γνωστές κινηματικές διαδικασίες των συλλαλητηρίων στους δρόμους;
Μπορούν πράγματι τα Εργασιακά να δώσουν το «φιλί της ζωής» στο ΣΥΡΙΖΑ; Πολύ ενδιαφέρον ερώτημα.
Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους αναφορικά με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι διαθέτει ισχυρές ρίζες στην ελληνική κοινωνία. Είναι μύθος.
Σε αυτό τον διαδεδομένο μύθο αναφέρθηκαν, με άλλη αφορμή, δύο πολιτικοί επιστήμονες που έχουν μελετήσει διεξοδικά το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, ο καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γεράσιμος Μοσχονάς και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας Νίκος Μαραντζίδης. Τις σχετικές τοποθετήσεις έκαναν σε διαδικτυακή εκδήλωση που διοργάνωσε η About People στις αρχές τις εβδομάδας.
Τόσο ο κ. Μοσχονάς όσο και ο κ. Μαραντζίδης αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, στο ότι παραμένει εντυπωσιακό πως ένα κόμμα, εξουσίας πλέον, μετά από μία τετραετή διακυβέρνηση που στις τελευταίες εκλογές διατήρησε θεαματικά ποσοστά, δεν έχει καταφέρει να ριζώσει στην κοινωνία.
Τα δε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αριθμούν ελάχιστες χιλιάδες. Σύμφωνα με τους αισιόδοξους υπολογισμούς του ίδιου ΣΥΡΙΖΑ είναι περί τις 14.000 ενώ στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας το 2018, στους καταλόγους ήταν εγγεγραμμένα 155.000 μέλη. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους.
Αυτό ως φαινόμενο είναι πρωτοφανές στη Μεταπολίτευση. Κι εδώ ας προσθέτουμε ως δική μας παρατήρηση ότι ενώ κεντρικά στελέχη του, του λεγόμενου «παλαιού ΠΑΣΟΚ» που είχαν υπηρετήσει ευλαβικά το πελατειακό κράτος και άρα έχουν την τεχνογνωσία για τον τρόπο που ένα κόμμα «μπαίνει σε διάλογο», για να το θέσουμε κομψά, με την κοινωνία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να «ριζώσει» με τον τρόπο που αναμένεται σ’ ένα κομματικό σύστημα.
Να μην μπερδευόμαστε, λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε πλειοψηφικός χάρις στο ρεύμα της εποχής, το αντιμνημόνιο και τον αντισυστημισμό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν χάνει την ευκαιρία να επιχειρεί να ανασυγκροτήσει το αντισυστημικό ρεύμα.
Παρ’όλα αυτά όμως τα Εργασιακά είναι παραδοσιακά ένα είδος «ιερής αγελάδας» και η αριστερά έχει έτοιμα μηνύματα, οικεία σε όλους, μηνύματα δηλαδή που περνάνε εύκολα σε όλο τον πληθυσμό. Δηλαδή, δεν έχει την ανάγκη να σχεδιάσει μια νέα στρατηγική ή να κατασκευάσει μηνύματα από την αρχή. Τα έχει έτοιμα και μάλιστα «πακεταρισμένα» ως πολύ γνωστά και οικεία συνθήματα. Σε ένα περιβάλλον που η συζήτηση για την Εργασία είναι ψηλά και οι πρόσφατες εξελίξεις σε χώρες, όπως οι ΗΠΑ τα έχουν τοποθετήσει σε κεντρική θέση, το έδαφος είναι έτοιμο τα μηνύματα να πέσουν ως σπόροι και να ανθίσουν γρήγορα.
Αυτός είναι και ο λόγος που η κυβέρνηση δεν πρέπει να χάσει χρόνο και να ριχτεί με πάθος στην επικοινωνία των θέσεών της. Η κομβική θέση στην πρότασή μας είναι η λέξη «πάθος».
Η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης πρέπει να είναι επιθετική και θετική μαζί. Οι αλλαγές δεν πρέπει να επικοινωνηθούν ως αναγκαίες αλλά ως ένα «χαρμόσυνο γεγονός», μια «αλλαγή» που θα βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας και με τρόπο μετρήσιμο που φυσικά πρέπει να εξηγηθεί.
Είναι δε ιδανική ευκαιρία για να δημιουργήσει νέες συμμαχίες στην κοινωνία: τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, την εργαζόμενη νεολαία, την κοινωνία των πολιτών.
Η κυβέρνηση δεν πρέπει να επαναπαυθεί στην κοινοβουλευτική της πλειοψηφία. Πρέπει να δώσει τη μάχη. Θα την κερδίσει.
