Είδαμε όλοι, επανειλημμένα, περίπου δώδεκα χιλιάδες φορές, την νέα επαγγελματική φωτογραφία του διεθνούς, πλέον, ειδώλου, Πάνου Καμμένου.
Ακριβά ρολόγια, σιδερένιο πηγούνι, μάτια που πετάνε φλόγες, εξαιρετικοί, επαγγελματικοί συνδυασμοί σε σακάκι και ποσέτ. Δεκάδες χαμένα κιλά, ταξίδι προς την δόξα, ατόφιο υλικό παγκόσμιας ακτινοβολίας. Εκτυφλωτική Συριζανέλ λάμψη ξανά, η Ελλάδα στο επίκεντρο, δόξα και διαμάντια και μπλουζ, αναδυόμενο στιβαρό στήθος, λαμπερό πουκάμισο, ταπεινός σταυρός. Βλέμμα από χρυσάφι.
Ο ανταγωνισμός πλέον μόνο σε διεθνείς, διαχρονικούς σταρ. Όπως ο καημένος Μπραντ Πίττ. Παρατημένος και εξωνημένος, αητός χωρίς φτερά, χωρίς αγάπη, χαρά, ζωή-δηλητήριο, μια Αντζελίνα να σκέφτεται πάντα Αλέξη Τσίπρα, ενώ μόνο ο Πάνος θα μπορούσε να αντικαταστήσει στην ζωή της τον ξανθό και χλιαρό διεθνή σταρ.
Μονόδρομος για κάθε πάμπλουτη σταρ, με δυσκολίες να διαχειριστεί τον εκκωφαντικό συνδυασμό θλίψης, μοναξιάς, δημοσιότητας, κάπου στους αιθέρες, μαζί με Τομ Κρουζ, κόκκινη οχιά των F16, επικίνδυνες αποστολές στο Ιράκ, μπρασσερί στην Τουλούζ, ληγμένα βλήματα στην Σαουδική Αραβία, και ολέθρια επιχειρησιακή ετοιμότητα, αερομεταφερόμενη άβυσσος, με αιώνιες νίκες όπως: Σαλαμίνα, Πόγραδετς, Σαχέλ, όπως πάντοτε, από τον μόνο άνθρωπο που συνδύασε το αρχαιοπρεπές, με το ερωτικό και το πολυτελές. Ίνστακραμ και Θουκυδίδης. Στα ανοιχτά της Ιωλκός.
Ροζ βελούδινα σακάκια, μανικετόκουμπα Μπούλγκαρι, ένας στρατός να διαφυλάττει συνοχή και ασφάλεια και να παράγει γενόσημα φάρμακα, Φερράρι, Σκόντα και Μπέντλη. Μπεντζαμιν Μπάτον του εθνολαϊκισμού, απέναντι σε σκοτεινούς σχηματισμούς, λέσχες και στοές, αδερφοποιητός Τόλαν Τραμπ, αιώνιος ρέκτης της Λατινικής Αμερικής, Μοντεκρίστο, Κοπακαμπάνα, ξημέρωμα στο Μοντεβιδέο.
Ποτέ στα τέσσερα, αλλά πάντα με προορισμό ένα αέναο Χόλιγουντ από τα πολύ παλιά, που μπορεί να ρισκάρει, να τσαλακωθεί, να θριαμβεύσει, και να πάρει τον ευρηματικό έμπειρο πολιτικό, και να αντικαταστήσει παλιές φθαρμένες λύσεις οριστικά.
Κανένας Μπαρντέμ σε ψοφοδεείς λάτιν ρόλους, Καράκας, Μεντεγίν, δεν ξεφτίλισε τους διεθνείς τοκογλύφους. Κανένας Πίττ δεν επικηρύχθηκε από τους Μπίλντερμπεργκ. Ο Κρουζ δεν βομβάρδισε με αεροσκάφος το κατεστημένο σε Βρυξελλες, Μπούντεσμπανκ, Στρασβούργο, Ασουνσιόν, Ροβανιέμι. Αντόνιο Μπαντέρας δεν μεσουράνησε σε καμπαρέ στο Παρίσι και στο Λονδίνο ενώ κατατρόπωνε κερδοσκόπους CDS στο Καστρί και την Σιών. Καμιά ζωή χαμένη, πλέον, με δεύτερες λύσεις, με άσημους ηθοποιούς. Καμιά ταινία στα χέρια τραπεζίτη.
Πάνος Καμμένος στις Κάννες, το Βερολίνο, τα Τρίκαλα, τα Ταμπούρια, Μόντσα, Μόστρα, Tribeca Film Festival, Shrine Auditorium. Θύτης και θύμα μαζί. Ήρωας και θριαμβευτής, σταθερά χαμένος, τερρακότα, Μποντ, 007 και Μπίλιας, ρουζ, κονσίλερ, Αστον Μαρτιν, κίβδηλη ρουλέτα, κοφτερό ατσάλι, Ρόδα, Μόντε Κάρλο, χαρακιές που κρατάνε για πάντα, στεγνό Μαρτίνι, τσάντα χωρίς κοπάνα, δεσποινίς Μανιπένυ, Χρυσές Σφαίρες. Σφρίγος, και κάλλος, και η οριστική νίκη.
Για την αγάπη μιας ακόμη Τζένιφερ Άνιστον, Πενέλοπε Κρουθ. Ή, καλύτερα, πιο δυνατά: την πολιτική συμπόρευση με Κατερίνα Νοτοπούλου.
