Τάδε έφη η κυρία Αχτσιόγλου στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση αυτή η φράση της πρώην υπουργού.
Με απλά λόγια, είπε στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, πως και να παραβιάσουμε τους θεσμούς δεν είναι και τίποτα το σοβαρό. Σημασία έχει η πραγμάτωση της λαϊκής εντολής. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες. Πίσω από αυτό που είπε η κυρία Αχτσιόγλου, κρύβεται η καταστατική, μαρξιστική αντίληψη πως τα πάντα επικαθορίζονται από την πολιτική. Οι θεσμοί είτε υποτάσσονται στην πολιτική εξουσία είτε απορροφώνται από αυτήν.
Φαίνεται πως ένα μεγάλο μέρος της συνεδρίασης του καθοδηγητικού οργάνου του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκε στο πώς θα επιτευχθεί το δόγμα Μπαζιάνα. Δηλαδή, παράλληλα με την διακυβέρνηση του τόπου να αναλάβουν και την εξουσία. Όαση σε αυτό το αντιθεσμικό ντελίριο ήταν η τοποθέτηση του Ν.Βούτση που μίλησε για την θεσμική προσήλωση που πρέπει να επιδεικνύει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Είχα γράψει παλαιότερα, πως τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις ανοησίες που συζητούν μεταξύ τους, τις λένε και δημοσίως μέσα στα όργανα. Ας μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα.
Δεν είναι αφελείς. Απλώς θεωρούν πως έτσι επικοινωνούν τις αντιλήψεις τους στην κοινωνία. Δεν τους ενδιαφέρει αν προκαλούν ένα μέρος της κοινής γνώμης. Απευθύνονται σε ένα πολύ συγκεκριμένο ακροατήριο.
Εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει αδιαμφισβήτητα την δεύτερη θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή και κάθεται πάνω στο 31,5% των εκλογών του καλοκαιριού. Το πρόβλημα για την ηγετική ομάδα του κόμματος είναι αν αυτό το 31,5% θα γίνει π.χ.38% ή αν το κόμμα θα παραμείνει καθηλωμένο σε αυτά τα ποσοστά.
Προφανώς για να επιτύχει τον στόχο π.χ.του 38% χρειάζεται την μετακίνηση ψηφοφόρων από την Νέα Δημοκρατία. Το να εισπράξει ένα οριακό ποσοστό από το κόμμα του Βαρουφάκη δεν αρκεί.
Ομως αυτές οι ακραίες τοποθετήσεις υψώνουν ένα φράγμα στις τυχόν μετακινήσεις ψηφοφόρων από την Νέα Δημοκρατία προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Συγχρόνως θέτουν πολύ συγκεκριμένα όρια στο πείραμα της σοσιαλ—δημοκρατικοποίησης του κόμματος.
Στην Μεταπολιτευτική μας δημοκρατία, σε γενικές γραμμές—πλήν οριακών περιπτώσεων—τα δύο μεγάλα κόμματα κινήθηκαν εντός των θεσμών, γι΄αυτό και είχαμε αυτήν την αδιάκοπη πορεία δημοκρατικής ομαλότητας, κάτι πρωτόγνωρο για την Νεώτερη Ιστορία της πατρίδος μας.
Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια πως προσπάθησε, μερικές φορές, να κινηθεί εξωθεσμικά και πολλές συμπεριφορές της βρισκόταν στα ακρότατα όρια του Πολιτεύματος. Περιμέναμε λοιπόν, τώρα που βρίσκεται στην αντιπολίτευση, να σταθεί αυτοκριτικά σε αυτές τις εξωθεσμικές συμπεριφορές. Σχεδόν πάντα όταν ένα κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, επεξεργάζεται θέσεις μετριοπαθέστερες για να προσεγγίσει και πάλι τους ψηφοφόρους που το εγκατέλειψαν.
Προχθές, με τα όσα ειπώθηκαν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε πως αυτό το κόμμα κινείται προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Επιζητεί να ξαναποκτήσει όχι τους χαμένους ψηφοφόρους του, αλλά την χαμένη αριστερή ψυχούλα του.
Οι αντιθεσμικές τσιρίδες που ακούστηκαν στην συνεδρίαση του ανώτατου καθοδηγητικού οργάνου, αποδεικνύουν πως ένα κόμμα της μαρξιστικής Αριστεράς δεν μεταλλάσσεται, δεν σοσιαλ-δημοκρατικοποιείται. Οι συγκρούσεις, η πόλωση και ο τοξικός λόγος είναι εγγεγραμμένα στο ιστορικό του γονιδίωμα και καθορίζουν την πορεία του.
Το δόγμα Μπαζιάνα και η το «άγχος της θεσμικής απρέπειας» της κυρίας Αχτσιόγλου είναι τα επιφαινόμενα αυτής της αριστερής συνείδησης.
