Βολική, για τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν λέει να «βάλει μυαλό», η απόπειρα να μπουν στο ίδιο κάδρο η ιστορία Φουρθιώτη με τη σκευωρία Novartis. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να παρασυρθεί και να βρεθεί να σχολιάζει αντιστικτικά ή κατ' αντιπαράθεση ή τέλος πάντων στο ίδιο context αυτές τις δύο πολύ διαφορετικές υποθέσεις.
Για την ιστορία Φουρθιώτη, ξέρουμε ότι κάποιοι υπουργοί και κομματικοί αξιωματούχοι επέδειξαν πολύ κακή κρίση στην επιλογή των συνομιλητών τους. Λόγω πολιτικής απειρίας και άγνοιας των βασικών αρχών και πρωτοκόλλων της επικοινωνίας, θεώρησαν ότι μπορούν να συνομιλούν με τον οποιονδήποτε. Βέβαια, κάποιοι, λόγω επαγγελματικής ενασχόλησης θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα.
Κάποιοι παρασύρθηκαν γιατί έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το πολιτικό σύστημα μετά τις εκλογές του 2012 και το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία αναδείχθηκε αυτοδύναμη όχι μόνο γιατί την ψήφισαν πολλοί αλλά γιατί την ψήφισαν πολλοί και διαφορετικοί, έχουν μια δυσκολία να διακρίνουν μέσα σε αυτό το ανομοιογενές πλήθος τα κοινά απεύθυνσής τους και πιστεύουν ότι τους χρειάζονται όλους ενώ εάν ρωτούσαν κάποιον που ξέρει «τη δουλειά» θα τους διαβεβαίωνε ότι στην επικοινωνία πρώτα εντοπίζεις αυτό που λέμε «κοινό απεύθυνσης» και στη συνέχεια συνομιλείς αποκλειστικά με αυτό.
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, με την αποκέντρωση των πομπών των μηνυμάτων που επέφερε η μαζική χρήση των ΜΚΔ, οι μεγαλύτερες επιτυχίες στην επικοινωνία έχουν καταγραφεί με καμπάνιες που κατάφεραν να παράγουν μηνύματα στα λεγόμενα niche κοινά, δηλαδή στις «γωνίες» του κοινού που θα αναλάβουν μετά αυτές να διαδώσουν τα μηνύματα με τον τρόπο που διαδίδεται ένας ιός (η πρωτότυπη και πρωτοποριακή δουλειά των Χρηστάκη - Fowler για τη θεωρία των δικτύων και τη διάδοση των μηνυμάτων σε ένα «συνδεδεμένο κόσμο» που συνδέθηκε και με την εκλογική επιτυχία του Μπάρακ Ομπάμα το 2008 είναι διαφωτιστική, σχετικά).
Κακή κρίση λοιπόν οδήγησε σε ένα προφανές λάθος.
Η υπόθεση Novartis όμως είναι ένα εντελώς άλλης τάξης ζήτημα. Πρόκειται για μια σκευωρία που οργανώθηκε για να πληγούν συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα. Όλα έγιναν ώστε λίγο πριν από τις εκλογές του 2019 να υπάρχουν φωτογραφίες του Άδωνι Γεωργιάδη και του Γιάννη Στουρνάρα με χειροπέδες, ειδικότερα του Γιάννη Στουρνάρα στον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προσέτρεχε κάθε τόσο για βοήθεια για να τους κλείνει τις αξιολογήσεις με τους δανειστές αφού οι τελευταίοι ποτέ δεν τους πήραν στα σοβαρά...
Η σκευωρία Novartis λειτούργησε καταλυτικά στο να πειστούν και οι τελευταίοι ψηφοφόροι που αυτοπροσδιορίζονταν ως κεντροαριστεροί ή ακόμα και μετριοπαθείς αριστεροί και οι οποίοι δίσταζαν να δώσουν την ψήφο τους στη Νέα Δημοκρατία ότι η χώρα χρειαζόταν επειγόντως μια μεγάλη πολιτική αλλαγή για πλήθος λόγων, μεταξύ των οποίων ήταν και οι επιθέσεις που δέχτηκαν οι θεσμοί πρώτα με την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών και στη συνέχεια με αυτή ακριβώς την ιστορία.
Ακόμα και σήμερα που έχουμε απομακρυνθεί, κάπως, από αυτά τα δραματικά γεγονότα πιστεύουμε ότι κάθε ερώτηση αναφορικά με την εμπιστοσύνη που μπορεί να δείξει κάθε μετριοπαθής δημοκράτης πολίτης στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ η απάντηση είναι η εικόνα του κ. Παναγιώτη Πικραμμένου να ξεσπά σε κλάματα ενώ μιλάει σε εκείνη τη συνεδρίαση της Βουλής που μας έχει, όλους, στοιχειώσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γενικώς και ο κ.Τσίπρας ειδικώς δεν έχουν αντιληφθεί τον βαθμό που τους στοίχισε αυτή η υπόθεση. Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι ο λόγος που ακόμα και σήμερα ο κεντρώος κόσμος, ιδιαίτερα όσοι δεν χάρηκαν ιδιαιτέρως που βρέθηκαν να ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία, δεν τον εμπιστεύεται και δεν επιθυμεί επ' ουδενί την επιστροφή του στην εξουσία είναι η Novartis, πολλώ μάλλον δε όταν όχι μόνο δεν ζητάει συγγνώμη αλλά συνεχίζει να βλέπει πολιτικά οφέλη σε αυτή.
Ήταν πολύ σημαντικό για τον κ.Τσίπρα να τρομάξει τον προοδευτικό κόσμο της χώρας, μια με το παράνομο δημοψήφισμα, μια με τις τηλεοπτικές άδειες και τέλος με τη σκευωρία Novartis. Αυτά πληρώνει σήμερα.
Την υπόθεση Novartis κανείς δεν πρέπει να την ξεχάσει. Η μνήμη της πρέπει να λειτουργεί ως διαρκής υπόμνηση της ευπάθειας των θεσμών της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ένα ιδιότυπο, θλιβερό βέβαια, «ποτέ ξανά», αυτό είναι η Novartis. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να την προσπεράσει στο σύνολό της ή, χειρότερα, να την ξεχάσει. Κάθε απόπειρα να εξισωθεί με άλλες ιστορίες που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι εκ του πονηρού.
