Του Αντώνη Πανούτσου
Με το πέρασμα του χρόνου κάθε Έλληνας δέχτηκε ότι αν ο Νίκος Δήμου δεν ανεβάσει κείμενο για τις θηριωδίες του '21 και για το άγιο φως, 25 Μαρτίου και Πάσχα δεν γιορτάζονται. Σε σημείο που πιστεύω ότι το Πάσχα πριν ψάλει ο παπάς ρωτάει τον διάκο «Ανέβασε το κείμενο για το φως ο Δήμου;». «Ναι, πάτερ». «Εν τάξει. Πάμε. Χριστός Ανέστη εκ νεκρών». Υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στην καταξιωμένη από την παράδοση αποστολή του Νίκου Δήμου να τα χώνει στο άγιο φως και στην υστερία οι Έλληνες μπορούν να συγκρουστούν σταματώντας τον επιτάφιο με σούβλες.
Κατ΄ αρχήν να πω ότι οι αναμνήσεις μου από την εποχή που η εκκλησία μπορούσε να επεμβαίνει στην καθημερινή ζωή του πολίτη δεν είναι η καλύτερη. Μεγάλωσα στον Πειραιά, οπότε δεν έζησα την καταπίεση της επαρχίας. Ακόμα όμως και σε μια μεγάλη πόλη η εκκλησία είχε αρκετή δύναμη ώστε να μην μπορείς να την αγνοήσεις. Την Μεγάλη Εβδομάδα ένιωθες την παρουσία της κάθε στιγμή, από τα σινεμά που υποχρεωτικά έπαιζαν μόνο έργα θρησκευτικού περιεχομένου μέχρι το ραδιόφωνο που έπαιζε μόνο κλασσική μουσική.
Να προσθέσω ότι δεν μπορώ το Πάσχα. Δεν μου αρέσουν τα κλαρίνα, η μαγειρίτσα και το αρνί και τα βραστά αυγά που μου αρέσουν δεν είναι αρκετός λόγος για να ακούω ένα 24ωρο την Παπαλάμπραινα σε extended remix με soundtrack από την πολιορκία του Λένινγκραντ. Από την άλλη δεν θα έκανα οτιδήποτε για να την σπάσω σε όποιον θέλει να γιορτάσει το Πάσχα με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο. Για την ακρίβεια θα έκανα ότι μπορώ για να συνεχίσει να γιορτάζεται όπως πάντα γιορταζόταν.
Ο λόγος είναι η ομοιομορφία μιας politically correct κοινωνίας καταπιεσμένης με υποτιθέμενες ευαισθησίες που πρέπει να σεβαστεί. Του άθεου που δεν βρίσκει λόγο να ξυπνάει από καμπάνες. Του vegan που την Μεγάλη Εβδομάδα μαζί με τους ομοϊδεάτες του να κάνει διαδήλωση στους δρόμους κρατώντας φωτογραφίες που να δείχνουν αρνάκια σαν να είναι ντεσαπαρεσίδος στην δικτατορία του Βιντέλα. Του 12θεϊστή που για να δείξει ότι υπάρχει και ο άλλος δρόμος προς την αιώνια ζωή θέλει να φορέσει χλαμύδες και να προσευχηθεί στο Απολλώνιο Φως. Του αδάμαστου κρεοφάγου που θέλει να σταματήσει τον επιτάφιο με σουβλάκια.
Στην πραγματικότητα όλοι οι προαναφερόμενοι δεν θέλουν να κάνουν το δικό τους. Θέλουν να τους την σπάσουν. Αν ήταν άνθρωποι της γενιάς μου που μια εβδομάδα βασανίστηκαν ακούγοντας Sibelius στο Γ' Πρόγραμμα και βλέποντας για 20η φορά τον Χιτώνα στην Αύρα να το καταλάβω. Δεν είναι όμως οι βασανισμένοι που ξεσηκώθηκαν αλλά αυτοί που θέλουν να την σπάσουν στους άλλους. Ας την πέσει και εφέτος ο Νίκος Δήμου στο Άγιο Φως, ας ψάλει ο παπάς το Χριστός Ανέστη και ας είμαστε καλά να γιορτάζουμε το Πάσχα όπως κάθε χρόνο.
