Όταν κερδίζει το αουτσάιντερ όλοι ψάχνουν να βρουν τι έγινε. Πώς κέρδισε. Και για την, όντως, απρόσμενη νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές πρωτεύοντα ρόλο διαδραμάτισαν δύο παράγοντες σωρευτικά.
1. Η αμέριστη στήριξη που του προσέφεραν οι Αντώνης Σαμαράς και Άδωνις Γεωργιάδης και
2. Η μαζική προσέλευση στις κάλπες πολιτών που ουδεμία σχέση είχαν προηγουμένως με την Νέα Δημοκρατία. Στο πρόσωπο του Μητσοτάκη είδαν αυτόν που μπορούσε να αντιπολιτευθεί αποτελεσματικά την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Και δικαιωθήκαμε.
Τρείς μόλις μήνες μετά την νίκη του Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία πήρε κεφάλι στις δημοσκοπήσεις, που σταθερά το διεύρυνε, και το 2019 επικράτησε σε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις. Συνεπώς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαθέτει μέχρι στιγμής το τεκμήριο της επιτυχίας, κατά τρόπο αμάχητο.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως η δουλειά των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας είναι να κερδίζουν τις εκλογές. Γι΄αυτό τούς επιλέγουν οι φίλοι και οι οπαδοί τους. Όμως παράλληλα οι πολιτικοί ηγέτες κρίνονται και από την ικανότητα τους να ανανεώσουν την παράταξη τους και να διευρύνουν την επιρροή της. Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή ελάχιστη σχέση είχε με την ΕΡΕ, γιατί ο Καραμανλής έκανε το μεγάλο άνοιγμα προς το Κέντρο που ολοκληρώθηκε, σε πρώτη φάση, το 1978.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε και αυτός το μεγάλο άνοιγμα προς το Μεταρρυθμιστικό Κέντρο και έφτασε μέχρι τις παρυφές της Κεντροαριστεράς. Συγχρόνως, έχει θωρακίσει τα δεξιά σύνορα της Νέας Δημοκρατίας με τρόπο αποτελεσματικό. Οι τσιριδούλες γραφικών δεν συνιστούν απειλή.
Οι μεγάλες παρατάξεις συνεχώς αναδιαμορφώνουν τόσο την φυσιογνωμία τους όσο και το συνολικό πολιτικό τοπίο. Σε αυτήν την πορεία τους κάποιοι δεν μπορούν να προσαρμοσθούν. Δεν είναι τυχαίο που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το άνοιγμά του προς το Κέντρο το πλήρωσε. Στις εκλογές του 1977 η Άκρα Δεξιά έλαβε περίπου 7%. Όμως η Νέα Δημοκρατία σφράγισε την νέα πολιτική φυσιογνωμία της, με τρόπο αμετάκλητο.
Σήμερα, τηρουμένων του ιστορικών αναλογιών, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχειρεί αυτό το εγχείρημα, με επιτυχία μέχρι στιγμής. Προφανώς έχουμε υπό διαμόρφωση μια παράταξη που διαθέτει πρόσθετα στοιχεία τα οποία υπερβαίνουν τα όρια του σκληρού πυρήνα της. Το 30% που ακολουθεί πιστά την Νέα Δημοκρατία δεν αρκεί για την εκλογική νίκη. Αποτελεί την βάση πάνω στην οποία θα κτισθεί η πλειοψηφία, αλλά τις νίκες τις κατακτά η παράταξη που ηγεμονεύει στο σώμα των μετριοπαθών ψηφοφόρων. Και αυτό προσπαθεί να πετύχει ο Μητσοτάκης. Να μπετονάρει ένα μπλοκ εξουσίας που θα βάλει την σφραγίδα του στην επόμενη δεκαετία. Τελικά οι μεγάλες παρατάξεις και οι ηγεσίες τους κρίνονται:
1. Από την ικανότητα που διαθέτουν να βλέπουν πάντα την μεγάλη εικόνα και ως εκ τούτου
2. Να θέτουν τις σωστές ερωτήσεις στα μηνύματα των καιρών. Κατά τεκμήριο όταν κάποιος θέτει τις σωστές ερωτήσεις μπορεί να δώσει και τις σωστές απαντήσεις.
Η πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας θα είναι μακρά. Δεν θα πρέπει να λησμονούμε πως είναι η μεγαλύτερη παράταξη της Νεότερης Ελλάδας. Πιθανόν εμείς σήμερα να μην μπορούμε να δούμε με καθαρή ματιά τους μετασχηματισμούς που συντελούνται στην ελληνική κοινωνία. Όμως μια φωτισμένη ηγεσία οφείλει να τους αφουγκρασθεί. Όπως έκανε ο Καραμανλής το 1974.
