Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταμόρφωσε τον χώρο της συνταγματικής Δεξιάς το 1974, αφομοιώνοντας σε αυτόν προσωπικότητες της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, ενώ λίγο μετά αυτή η διεύρυνση ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση στην Νέα Δημοκρατία του Αθ. Κανελλόπουλου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τότε κατηγορήθηκε από την εθνικόφρονα Δεξιά, που δεν είχε αντιληφθεί τα μηνύματα και τις απαιτήσεις των καιρών, πως εγκατέλειψε τις αρχές τις μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης.
Η Ιστορία δικαίωσε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, καθώς με την πολιτική του και τις συμμαχίες του εγκαθίδρυσε μια σύγχρονη, δυτικού τύπου δημοκρατία, την οποία απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.
Το βασικό χαρακτηριστικό των μεγάλων λαϊκών κομμάτων είναι η ικανότητα τους να ανανεώνονται διαρκώς. Και η Νέα Δημοκρατία είναι ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα.
Στις εσωκομματικές εκλογές του 2016 έκανε την υπέρβαση. Τα μέλη και οι φίλοι της παράταξης εξέλεξαν ως αρχηγό έναν πολιτικό εκτός κομματικής επετηρίδας. Η αρχηγία του Κυριάκου Μητσοτάκη σήμανε αυτομάτως και την έναρξη μιας μακράς πορείας ανανέωσης της Νέας Δημοκρατίας. Ας μην λησμονούμε πως η παράταξη ήταν μεν ενωμένη και σταθεροποιημένη στο 30% περίπου, αλλά προερχόταν από τέσσερις τραυματικές εκλογικές ήττες.
Συνεπώς, εκ των πραγμάτων, το έργο του νέου αρχηγού ήταν δύσκολο, αλλά τα κατάφερε. Σήμερα δεν είναι μόνο πρωθυπουργός, αλλά ηγεμονεύει στον ευρύτατο χώρο που ξεκινά από την μη «ψεκασμένη» Δεξιά και αγγίζει τα όρια της Κεντροαριστεράς, αφομοιώνοντας όλο το μεταρρυθμιστικό Κέντρο. Αυτό αποτυπώνεται πλήρως τόσο στην σύνθεση της κυβέρνησης όσο και στην στελέχωση των πολιτικών θέσεων του κρατικού μηχανισμού.
Επειδή κάποια στελέχη και κάποιοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι πιθανόν να δυσανασχετούν με την παρουσία στελεχών της Κεντροαριστεράς στην κυβέρνηση, καλόν θα είναι να αντιληφθούν πως η Νέα Δημοκρατία ανανεώνεται και διευρύνεται. Έχει την αυτοπεποίθηση να τοποθετήσει σε καίριους τομείς στελέχη με προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία που στάθηκαν όρθια στην λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν ο Κωσταντίνος Καραμανλής, το 1974, συγκρότησε την μεγάλη παράταξη της Κεντροδεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2019 διεύρυνε αυτόν τον χώρο και με στοιχεία της Κεντροαριστεράς. Του αποκαλούμενου Μεταρρυθμιστικού Κέντρου. Και αυτή είναι μια διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Έχει γραφεί κατά κόρον—και είναι απολύτως ορθό—πως τα θεμέλια της Νέας Δημοκρατίας, ο βασικός κορμός της ανήκει στην Κεντροδεξιά. Αυτή η βάση κράτησε το κόμμα ενωμένο, αυτή η βάση στις δύσκολες μνημονιακές εποχές κράτησε την παράταξη όρθια. Δεν την άφησε να πέσει, όπως συνέβη με το ΠΑΣΟΚ.
Όμως αυτή η σταθερή βάση δεν είναι αρκετή για να κατακτήσει η Νέα Δημοκρατία την εξουσία. Χρειάζονται και πολίτες που ανήκουν στον αποκαλούμενο μετριοπαθή χώρο, που δεν τους αρέσουν οι κραυγές και οι ακρότητες.
Αυτοί ακριβώς οι πολίτες αποτέλεσαν και αποτελούν την ραχοκοκαλιά του αντι—ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αυτοί ακριβώς οι πολίτες πείστηκαν από τον μετριοπαθή λόγο και την συνολική παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη και έδωσαν την νίκη στην Νέα Δημοκρατία.
Σήμερα ο πρωθυπουργός έχει την πολυτέλεια «να κάνει παιχνίδι» μόνος του. Δεν έχει εξαρτήσεις, δεν πληρώνει γραμμάτια, δεν συγκυβερνά με κανέναν. Έχει λοιπόν την δυνατότητα να προτείνει για γραμματέα του ΟΟΣΑ την Άννα Διαμαντοπούλου και—γιατί όχι – στο επόμενο ανασχηματισμό να συμπεριλάβει στην κυβέρνηση του και άλλα παροπλισμένα, αλλά άξια στελέχη της Κεντροαριστεράς.
Τα μεγάλα λαϊκά κόμματα που έχουν αυτοπεποίθηση, δεν φοβούνται τα πολιτικά ανοίγματα. Απεναντίας, μέσω αυτών, επιβεβαιώνουν την ηγεμονία τους.
