Ένα από τα πιο δημοφιλή συνθήματα που είχαν κυριαρχήσει στο μέτωπο των «Αγανακτισμένων» της Κάτω Πλατείας, μετά το πρώτο Μνημόνιο, έλεγε ότι «η χούντα δεν τελείωσε το '73». Πράγματι, δεν τελείωσε το '73. Αυτή είναι η αλήθεια. Τέλειωσε το '74 με το πέρασμα στη Δημοκρατία. Όμως το ειρηνικό πέρασμα, χαλάει την επαναστατική σούπα.
Πριν από κάτι μήνες με σύνθημα: «Ψωμί - Παιδεία – Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το '73» ομάδες φοιτητοπατέρων και μπαχαλάκηδων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών συγκρούονταν με την αστυνομία. Σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσουν το υπολανθάνον αγωνιστικό φρόνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας.
Από εκείνο το σημείο και μετά, η λέξη «χούντα», μπήκε για τα καλά στην καθημερινή επικοινωνία των στελεχών του Σύριζα και στις ομάδες της Κουμουνδούρου που κινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έγιναν τα πάντα, χούντα. Τα υγειονομικά μέτρα, το lockdown, η απαγόρευση των συγκεντρώσεων στις πλατείες, τα κλειστά μπαράκια, η απαγόρευση των εθιμοτυπικών διαδηλώσεων – παρελάσεων και τώρα τα μέτρα για τα πανεπιστήμια.
Και φυσικά, όποτε χρησιμοποιείται η έκφραση ότι «η χούντα δεν τελείωσε το '73», υποσημειώνεται ότι το «χουντικό αστυνομικό κράτος ανασυντάσσεται και πάλι, μετά την τετραετή δημοκρατική παρένθεση της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ».
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η επανάληψη της λέξης «χούντα» στο λεξιλόγιο κάποιου, δεν τον καθιστά ούτε δημοκράτη, ούτε αντιστασιακό. Τον καθιστά γραφικό, διότι σε μια χούντα δεν προλαβαίνεις καν να χρησιμοποιήσεις τη λέξη «χούντα» και σε εξαφανίζουν. Προφανώς, η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να ερεθίσει τα αντανακλαστικά των απογοητευμένων οπαδών του Σύριζα, που βλέπουν μέσα από τη σημερινή κατάντια του, να αποκαθηλώνονται ακόμα και οι τελευταίες ξεχαρβαλωμένες ελπίδες τους.
Η χρήση της λέξης «χούντα» έφτασε στο αποκορύφωμα της, με δηλώσεις του τύπου: «ο όποιος κίνδυνος μετάδοσης στον δρόμο έχει μικρότερες συνέπειες από το να επιτρέψουμε το ξεδίπλωμα μια χούντας» ή του τύπου: «το μεταλλαγμένο στέλεχος του χουντικού Υιού δεν είναι καν μεταλλαγμένο, αλλά είναι ένα εξόφθαλμο copy paste του Απριλιανού καθεστώτος». Αυτός είναι ο κατήφορος της επικοινωνιακής πολιτικής, για τον οποίο αρθρογραφούσαμε προ ημερών. Ακραίος, χυδαίος και βορβορώδης.
Από την περασμένη εβδομάδα όμως, στην παλέτα των πολιτικών επιχειρημάτων του Σύριζα προστέθηκε και η έννοια της «ματαίωσης της Μεταπολίτευσης». Στα πλαίσια αυτής της ματαίωσης, μαθαίνουμε λοιπόν, ότι εντάσσονται και «οι στρατηγικές επιλογές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, όσον αφορά τη σκόπιμη απαξίωση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την οργουελικής έμπνευσης θέσπιση της ειδικής πανεπιστημιακής αστυνομίας».
Κατάλαβε φαίνεται η ηγετική ομάδα του Σύριζα, ότι η διασύνδεση της «χούντας» και του «Πανεπιστημιακού ασύλου», δεν είχε ακόλουθους, παρά μόνο στους αμετανόητους θιασώτες της λεγόμενης κινηματικής Αριστεράς κι έτσι αποφάσισε να προσπαθήσει να προκαλέσει διαφορετικές αντιδράσεις, από διαφορετικά ακροατήρια.
Ανακάλυψε λοιπόν, ότι κεντρικός στρατηγικός στόχος της σημερινής Δεξιάς είναι η ματαίωση της Μεταπολίτευσης. Οπότε στόχος δεν είναι η επιβολή ενός δικτατορικού καθεστώτος (βλέπε νέα χούντα), αλλά η επιστροφή στο «παλιό, καλό καθεστώς του κουτσουρεμένου κοινοβουλευτισμού του παρακράτους, της αστυνομοκρατίας και της θεσμικής περιθωριοποίησης της Αριστεράς. Στη σκληρή Δεξιά, που ποτέ δεν είχε συναινέσει στην αναίρεση του μετεμφυλιακού καθεστώτος – απλώς φρόντιζε να συγκαλύπτει τη δυσαρέσκειά της όπου και όποτε έκρινε πως ήταν απαραίτητο. Μετά την απειλητική για το καθεστώς –παρά τα μνημόνια- εμπειρία της τετραετούς αριστερής διακυβέρνησης όμως, αποφάσισε πως αρκετά κράτησε το καλαμπούρι της Μεταπολίτευσης, έχουν σοβαρέψει πλέον τα πράγματα».
Μέσα από αυτήν την τρικυμιώδη σκέψη, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το κορυφαίο σύμβολο της Μεταπολίτευσης και το πιο «προκλητικό φυτώριο δημοκρατικής ζωής και ανάπτυξης προοδευτικών ιδεών, είναι το ελεύθερο, δημοκρατικό, ανοιχτό στην κοινωνία δημόσιο Πανεπιστήμιο.» Οπότε η απόφαση της κυβέρνησης να βάλει μια τάξη στο Πανεπιστήμιο, σύμφωνα με αυτή τη λογική, οδηγεί στη ματαίωση της Μεταπολίτευσης.
Δε γνωρίζω σε ποιο παράλληλο σύμπαν ζουν όσοι σκέφτονται και σχεδιάζουν, τέτοιου είδους επικοινωνιακές πολιτικές, επιλέγοντας εργαλεία που τα έχουν τυλίξει οι αράχνες του παρελθόντος. Όμως αυτή η εμμονική προσκόλληση του Σύριζα στο χθες, ματαιώνει οποιοδήποτε φρεσκάρισμα στην οπτική του, απέναντι στην κοινωνία. Οι άνθρωποι αυτοί, ζουν στο 50 χρόνια πίσω. Και κάθε σκέψη τους και κάθε σχεδιασμός τους έχει σημείο αναφοράς, το χθες. Ο Σύριζα αποτελεί τον ορισμό του φρένου, τη στιγμή που ο τόπος αγωνίζεται να ξεφύγει προς το μέλλον.
