Κυριακή πρωί στο προσυνέδριο της ΝΔ στο Περιστέρι. Ο καθηγητής του ΕΜΠ Αναστάσιος Στάμου παρουσίαζε τους λόγους για την καταστροφή στην Μάνδρα. Ανάμεσα στα επιστημονικά στοιχεία για την κλίση του εδάφους, το πλάτος των ρεμάτων και την διάβρωση του εδάφους λόγω των πυρκαγιών στην οθόνη εμφανίστηκε ένα τοίχος μέσα σε ρέμα. Ο καθηγητής δήλωσε ότι εντυπωσιάστηκε όταν κατάλαβε ότι ο τοίχος ήταν ένα ιδιωτικό «αντιπλημμυρικό έργο» που αυθαίρετα είχε σηκωθεί από κάποιον που είχε χτίσει αυθαίρετο μέσα στο ρέμα. Όπως προσέθεσε ο τοίχος είχε αντέξει την πίεση του νερού. Στέλνοντας το σε άλλα κτίρια όμως και άλλα κτίρια που προφανώς πήγαν καλοτάξιδα. Ο καθηγητής συνέχισε, αναφερόμενος στα έργα που θα έπρεπε να έχουν γίνει από την περιφέρεια, στην ανάγκη επιμόρφωσης των πολιτών για ενδεχόμενες καταστροφές και σε άλλες λογικές κινήσεις, που θα έπρεπε να είχαν γίνει. Ακόμα όμως και να γινόντουσαν σε ένα βαθμό θα είχαν ακυρωθεί από κάποιον που αποφάσισε να χτίσει ένα ντουβάρι μέσα σε ρέμα και από μια κοινωνία που κάθε μέρα το έβλεπε χωρίς να ενδιαφέρεται ή να μπορεί να το γκρεμίσει.
Την μεγαλύτερη ευθύνη στην Μάνδρα αλλά και τις άλλες φυσικές καταστροφές το κράτος που οι πολίτες πρώτα ευνούχισαν. Ζητώντας του να δώσει ιδεολογική κάλυψη στο ρουσφέτι. Όπως το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80, όταν στην προσπάθεια να νομιμοποιηθεί η παρανομία της αυθαίρετης δόμησης «ανακαλύφθηκε» ότι οι παράνομοι οικιστές ήταν αγωνιστές της αριστεράς που ήρθαν στην Αθήνα κυνηγημένοι από την δεξιά για να χτίσουν ένα καμαράκι σε κάποια από τις φτωχογειτονιές της. Η γελοιότητα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που κάποια στιγμή ο Αντώνης Τρίτσης είχε πει αγανακτισμένος ότι το μόνο που δεν έχει γίνει ακόμα είναι να φτιαχτεί άγαλμα του Αυθαίρετου Οικιστή.
Δεύτερον επιτρέποντας του να αντιμετωπίσει την αυθαίρετη δόμηση όχι σαν οικολογικό και αισθητικό έγκλημα αλλά επένδυση που θα αποδώσει χρήμα. Το αυτός είναι ο τελευταίος νόμος για την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, που συνοδεύεται από τον τιμοκατάλογο, έχει τόση αξιοπιστία όση η υπόσχεση του χοντρού ότι αρχίζει δίαιτα από την Δευτέρα.
Τρίτον και κυριότερο επειδή βολεύτηκαν με ένα κράτος που αποτελείται από χιλιάδες υπαλλήλους που ο ρόλος τους είναι να παρακολουθούν εκτός αν αναγκαστούν να επέμβουν. Το ντουβάρι της Μάνδρας πρέπει να είχαν δει εκατοντάδες αστυφύλακες, δημοτικοί σύμβουλοι και υπάλληλοι της περιφέρειας και της πολεοδομίας, τελώνες και φαρισαίοι. Κανένας δεν έκανε τίποτα. Είτε γιατί δεν μπορούσε να μαντέψει τις συνέπειες, είτε γιατί ακόμα και αν τις υποψιαζόταν ήταν σίγουρος ότι κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος. Σήμερα μετά την πλημμύρα στην Μάνδρα, το ντουβάρι στο ρέμα πιθανόν βρίσκεται εκεί που βρισκόταν. Μνημείο στην κρατική ανευθυνοϋπευθυνότητα.
Ασε αυτός που και κάποιος να δοκίμαζε να το ρίξει αυτός που το σήκωσε το ντουβάρι μπορεί να ήταν πολύτεκνος, μέλος μειονότητας, γόνος αγωνιστών της αντίστασης ή κάποιας άλλης αντίστοιχης κατηγορίας. Και το ντουβάρι να μην είναι αυθαιρεσία αλλά απονομή δικαίου στο όνομα των αδικιών τους παρελθόντος.
Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίζονται τέτοιες αυθαιρεσίες είναι συνοπτικός. Το ντουβάρι δεν ήταν παρά ένα ένα όπλο που περίμενε την φύση για να πατήσει την σκανδάλη. Μόνο σαν όπλο μπορεί να αντιμετωπιστεί, αλλιώς «θα θρηνούμε θύματα» όταν το μόνο που θα έπρεπε να θρηνούμε είναι την υποκρισία μιας κοινωνίας που απαιτεί αποφασιστικότητα από ένα κράτος, που έχει η ίδια ευνουχίσει.
