Του Δημήτρη Καμπουράκη
Στο καινούριο σποτ του Αλέξη, εγώ θαύμασα κατά σειρά: Το αρχικό νευρικό τικ-τακ του πληκτρολογίου, που δείχνει εξοικείωση με τις τεχνολογίες και εργατικότητα. Το πελώριο μαύρο ρολόι του, που συμβολίζει την αξία του timing στην πολιτική. Την κλωτσιά στο χαλί που θύμιζε παλιά αριστοτεχνικά σουτ του Ζαντέρογλου. Την κορμοστασιά του αστυνομικού που στέκεται πίσω του στο μονοπλάνο, μασώντας τσίχλα. Ήταν τα hilights αυτής της επικής παραγωγής που άνετα στέκεται δίπλα στο Θωρηκτό Ποτέμκιν του Αϊζενστάιν.
Παρά την δεδομένη μεροληψία μου, ομολογώ πως όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα ατέλεια στο σποτάκι. Τα πάντα ήταν μελετημένα στην εντέλεια, τόσο τεχνικά όσο και σε επίπεδο συμβολισμών. Για παράδειγμα: Ο Αλέξης ξεκινά με απλό πουκάμισο, συνεχίζει με σακάκι, ξαναεμφανίζεται με πουκαμισάκι και καταλήγει πάλι με σακάκι. Τι δείχνει αυτό; Ενδυματολογικό πανικό ή μια θαυμαστή εναλλαγή ρόλων ανάλογα με τις ανάγκες του λαού και του τόπου; Ασφαλώς το δεύτερο. Πως λέμε και δούλα και κυρά; Κάπως έτσι.
Επίσης: Ενώ στρώνουν με κλωτσιά το κόκκινο χαλί στην εξωτερική σκάλα του Μαξίμου και μετά το καθαρίζουν με ηλεκτρική σκούπα (απάντηση σε όσους διαδίδουν ότι η ΔΕΗ χρεοκόπησε επί ΣΥΡΙΖΑ), τελικά ο Αλέξης προτιμά την εσωτερική σκάλα που πάει στο υπόγειο του Μαξίμου. Τι δείχνει αυτό; Την διαβολική του ικανότητα σε ελιγμούς και πλαγιοκοπήσεις, πάει να πει ότι ο άνθρωπος δεν χάνει εκλογές που να χτυπιούνται κάτω. Οι εχθροί θα τον περιμένουν μπροστά στο καθαρό χαλί κι αυτός θα τους την βγει από πίσω.
Η αίσθηση του μπάχαλου που αποπνέεται σε δυο, τρία στιγμιότυπα στον προθάλαμο του Μαξίμου όπου γίνονται οι συνήθεις δηλώσεις, είναι απατηλή. Στην πραγματικότητα αποδεικνύει ότι ο Αλέξης δεν ζει σε δεξιό αποστειρωμένο περιβάλλον και επίσης ότι έχουμε να κάνουμε μ'' έναν καθαρό Κεϋνσιανό σοσιαλδημοκράτη. Μετρήστε κόσμο και θα διαπιστώσετε ότι χρειάζεται έξι νοματαίους (της ΕΡΤ προφανώς) για να του πάρουν μια δήλωση. Όσο γι'' αυτόν που κρέμεται σκαρφαλωμένος στην σκάλα και ξεσκονίζει το γύψινο, μπορεί να εκληφθεί και ως άνοιγμα στην εργατική τάξη, αλλά και ως ανεπαίσθητη εκδήλωση πρωθυπουργικής συμπάθειας στην μίζερη νοικοκυροσύνη του μικροαστικού μεσαίου χώρου. Πολλαπλά τα μηνύματα, διαλέγετε και παίρνετε.
Τους ξένους ηγέτες τους προσπερνώ ως προφανείς και αναγκαίους παρά την βαρεμάρα των πλάνων, επισημαίνοντας απλώς ότι παρέλειψε τον Ερντογάν. Προφανώς ετοιμάζει ξεχωριστό σποτ με τον Ταγίπ, καθότι η επίσκεψη του στην Ελλάδα ήταν η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία του Αλέξη. Δεν θα τον χαραμίσει τώρα βάζοντας τον δίπλα στο Ομπάμα, τον Μακρόν, τον Πούτιν και τον Γιούγκερ. Με ''κείνον τον Γκουρία του ΟΟΣΑ δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει πάθει και τον εμφανίζει παντού, αλλά κάθε μεγάλος ηγέτης έχει και το βίτσιο του. Ο Τσόρτσιλ έπινε, ο Μιτεράν ξενοπηδούσε, ο Αντρέας γλεντούσε στου Τσιτσάνη και ο Αλέξης έχει παθιαστεί με τον Γκουρία. Τι να κάνουμε τώρα;
Στα σημεία που ο Αλέξης απευθύνεται κατ'' ευθείαν στο κοινό και του λέει εκείνα τα ασυνάρτητα “τώρα πια μας ακούν, μας αναγνωρίζουν”, αρχικά θα νόμιζε κανείς ότι υπάρχει σκηνοθετικό λάθος. Ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν πως όταν η κάμερα πλησιάζει πολύ κοντά στην φάτσα του πρωταγωνιστή και μάλιστα από λίγο υπερυψωμένη θέση, το οπτικό αποτέλεσμα είναι να εμφανίζεται σαν παιδοβουβαλίσιο ακόμα και το πιο όμορφο ανθρώπινο πρόσωπο. Παρά ταύτα, στην συγκεκριμένη παραγωγή το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο. Γιατί; Μα διότι κοιτάζοντας τον Αλέξη και ρωτώντας “μα πως τον βγάζουν έτσι” δεν δίνουμε την παραμικρή σημασία στις αερολογίες που εξακοντίζει κατά πάνω μας. Σατανικό.
Τέλος, οι μικρές πινελιές που πλαισιώνουν τον βασικό κορμό του αριστουργήματος, δίνουν στον θεατή την εντύπωση ότι ο Αλέξης ζει μέσα στον κανονικό κόσμο κι όχι μέσα σ'' ένα γυάλινο κλουβί κάνοντας παρέα μόνο με τον Τζανακόπουλο και τον Πολάκη. Η κοπέλα που παρακολουθεί με αγωνία τις δηλώσεις, οι οπερατέρ που βαριούνται, η καθαρίστρια με την μπλε νοσοκομειακή φόρμα, ο μουσάτος διοπτροφόρος που στέλνει kinky μηνύματα από το κινητό, έχουν όλοι την σημειολογία τους που θα ''λεγε κι ο Αυτιάς.
Τελειώνω αυτή την μικρή κινηματογραφική κριτική, με μια γενική επισήμανση. Η εσωτερική μέθεξη που με κατέλαβε παρακολουθώντας το σποτ, είναι δηλωτική της αποτελεσματικότητας αυτού του ολιστικού αριστουργήματος. Αν θέλει ο Κυριάκος, όχι να κερδίσει (αυτό είναι αδύνατο) αλλά να παίξει με στοιχειωδώς ίσους όρους τον Αλέξη στην επικοινωνία, επιβάλλεται να καταφύγει άμεσα στην βοήθεια του Χόλιγουντ. Όπως είναι σήμερα τα πράγματα, δεν έχει ελπίδα. Καθότι, δεν νομίζω ότι αυτό το σποτ ήταν η τελευταία λέξη του Τσίπρα. Μάλλον ήταν ένα μικρό διαφημιστικό, ένα τίζερ όπως λένε οι διαφημιστές, για τις υπερπαραγωγές που θα εμφανίσει στις εκλογές. Γρηγορείτε.
