Σα να μην πέρασε μια μέρα! Ο Αλέξης Τσίπρας επέστρεψε με τη μηχανή του χρόνου πίσω στο 2014, στο συνέδριο της γερμανικής αριστεράς "Die Linke", όπου είχε διατυπώσει τη βούληση του να διαγράψει το Δημόσιο Χρέος, «για να αντισταθεί στις ιδιωτικοποιήσεις και στις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις».
Σήμερα, μετά από επτά χρόνια, με βαθιά περιφρόνηση ακούμε πάλι τα ίδια. Ο Αλέξης Τσίπρας και πάλι θέτει στην ημερήσια διάταξη, τη διαγραφή αυτή τη φορά του ιδιωτικού χρέους. Αφού απέτυχε παταγωδώς να διαγράψει, όπως είχε υποσχεθεί το δημόσιο χρέος, έρχεται σήμερα να προτείνει τη μερική διαγραφή του ιδιωτικού χρέους και τη ρύθμιση του υπολοίπου.
Τα φυσικά και νομικά πρόσωπα οφείλουν σύμφωνα με τον Σύριζα, στο Δημόσιο, στα Ασφαλιστικά και Συνταξιοδοτικά ταμεία και στο τραπεζικό σύστημα, πάνω από 250 δισ. ευρώ, σε φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις, καθώς και σε δανειακές υποχρεώσεις.
Το οικονομικό επιτελείο του Σύριζα υπολογίζει τα νέα χρέη από την πανδημία να ανέρχονται στα 9 δισ. ευρώ, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτά τόσο τα χρήματα τα οποία θα πρέπει να επιστραφούν στο κράτος, στο πλαίσιο όλων των επιστρεπτέων προκαταβολών, όσο και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές παντός είδους που έχουν μετακυλιστεί χρονικά. Είναι άγνωστο, αν μέσα σε αυτό το ποσό συμπεριλαμβάνει και τα νέα κόκκινα δάνεια που θα προκύψουν μετά τη λήξη του τραπεζικού moratorium.
Για να πάρουμε μια εικόνα των όσων προτείνει ο Σύριζα, θα ανατρέξουμε στη συνέντευξη του Φεβρουαρίου του Αλέξη Τσίπρα στον τηλεοπτικό σταθμό AlphaTV. Εκεί είχε αναφέρει ότι η «υπό επεξεργασία πρότασή του για κούρεμα ιδιωτικού χρέους που δημιουργήθηκε στην πανδημία με διαγραφή 40-60% και 120 δόσεις».
Όμως και πριν από αυτήν τη συνέντευξη, σε ομιλία του στις 19 Σεπτεμβρίου 2020, είχε αναφέρει ότι «η διαγραφή μέρους του ιδιωτικού χρέους είναι αναγκαία, ρεαλιστική και ριζοσπαστική λύση».
Ίσως, οι λογογράφοι του να το λησμονούν, όμως ο ίδιος σαν πρώην πρωθυπουργός της χώρας, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι τα οικονομικά του κράτους, τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά ταμεία και οι ισολογισμοί των τραπεζών χρησιμοποιούν το διπλογραφικό σύστημα. Τα δημόσια οικονομικά και οι τραπεζικοί ισολογισμοί δεν είναι τεφτέρια του μπακάλη, να διαγράφεις ο, τι θέλεις, όποτε θέλεις.
Το κενό στις χρηματοροές από την απώλεια δημοσίων εσόδων, που θα προκύψει από τη διαγραφή και ρύθμιση των υποχρεώσεων των πολιτών, θα πρέπει να καλυφθεί είτε με νέο δανεισμό, είτε με αύξηση της φορολογίας, είτε με μείωση των δαπανών. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ποια ακριβώς λύση προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας; Τι επιλέγει;
Το κενό στα συνταξιοδοτικά ταμεία, από ποιους πόρους θα αναπληρωθεί; Με ποιον τρόπο θα καλυφθεί το άμεσο έλλειμμα ανάμεσα στις συντάξεις που πρέπει να καταβληθούν και στις εισφορές που δεν θα καταβληθούν; Η μόνη πηγή, είναι ο κρατικός προϋπολογισμός, που σημαίνει αύξηση των φόρων.
Το κενό που θα προκύψει από την διαγραφή των δανείων, θα πρέπει καλυφθεί στους τραπεζικούς ισολογισμούς, με κεφαλαιακές ενισχύσεις των τραπεζών. Και ποιος θα καλύψει τα κεφαλαιακά κενά; Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας; Το κράτος; Ή οι ιδιώτες επενδυτές που κατηγορούνται σήμερα, διότι σκοπεύουν να καλύψουν το 90% της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου της Τράπεζας Πειραιώς; Και ποιος επενδυτής θα επενδύσει τα κεφάλαια του σε ένα τραπεζικό σύστημα, στο οποίο επεμβαίνει το κράτος και χαρίζει δάνεια; Ποια ακριβώς λύση προτείνει ο Αλέξης Τσίπρας; Τι επιλέγει;
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ληφθεί μια κεντρική ευρωπαϊκή απόφαση για τα δημόσια χρέη και μια αντίστοιχη απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια, που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία, η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να προχωρήσει στη λήψη σχετικών αποφάσεων. Διότι απλά, όπως αναλύσαμε παραπάνω, δεν υπάρχουν σχετικοί πόροι.
Ο Αλέξης Τσίπρας επαναλαμβάνεται. Μπορεί από το οικονομικό επιτελείο του να έχουν περάσει ο Γιάννης Μηλιός, ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο Γιάννης Δραγασάκης, η Νάντια Βαλαβάνη, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Αλέξανδρος Χαρίτσης και εσχάτως η Έφη Αχτσιόγλου, όμως οι θέσεις του επί των Οικονομικών παραμένουν εκτός τόπου και χρόνου.
Ούτε ο Στηβ Μαγκάρετ από το Χαβάη 5-0 δεν τον σώζει, για να θυμηθούμε τον αστεϊσμό που προσπάθησε να κάνει, σε μια απόπειρα να κρύψει την άγνοια του, για το τι μπορεί να σημαίνει το «2.0», δίπλα στη λέξη Ελλάδα.
