Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μετά από κάθε συζήτηση αρχηγών στην Βουλή, το παρεάκι του Τσίπρα μαζευόταν στο πρωθυπουργικό γραφείο μέσα σε κλίμα γλεντιού, άνοιγε ένα ουίσκι κι άρχιζε τα γέλια και τις κολακείες προς τον αρχηγό: «Τον έσκισες πάλι τον Κούλη. Τον πάτησες κάτω Πρόεδρε. Πελατάκι σου είναι, ούτε διορισμένος από μας να ήταν στην αρχηγία της ΝΔ.» Και να οι δοξαστικοί στον Αλέξη και να τα αυτοκρατορικά στεφάνια πάνω απ' το κεφάλι του. Κι εκείνος κορδωνόταν σαν παγώνι.
Κάτι τέτοια είναι που οδηγούν τους ηγέτες σε παλατιανές απομονώσεις και σε ψευδαισθήσεις περί αιωνιότητας της εξουσίας τους. Οι αυλοκόλακες και οι κολαούζοι που κινούνται γύρω τους, τους πείθουν ότι ο λαός λιώνει για πάρτη τους και ότι όλοι μαζί οι εχθροί τους δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα από …την αυτοκρατορική τους κεφαλή. Βεβαίως, εξαρτάται κι από τον χαρακτήρα του ίδιου του ηγέτη αν θα χωθεί πειθήνια σ' αυτό το χρυσό κλουβί ή αν θα κάνει πότε-πότε απόπειρες να δραπετεύει, για να αντιλαμβάνεται με τις δικές του αισθήσεις τι ακριβώς συμβαίνει στην κοινωνία την οποία διοικεί.
Παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, ο γεμάτος επανάσταση νεαρός που το 2015 καβάλησε την Ελλάδα, ήταν έτοιμος από καιρό για την ηδονική απομόνωση της εξουσίας. Πίσω από την μάσκα του αντισυμβατικού, κρυβόταν ένας υπερφίαλος πολιτικός κουτσαβάκης που θεωρούσε τον εαυτό του κέντρο του κόσμου. Ο εθελούσιος αποκλεισμός του μέσα στο Μαξίμου, μαζί με μια μεταφυσική αίσθηση παντοδυναμίας, τον μετέτρεψαν εν τέλει σε ιδανικό πολιτικό αυτόχειρα. Είχε προηγηθεί η βεβαιότητα του ότι βρισκόταν στην σφαίρα του απυρόβλητου, η οποία τον οδήγησε σε πράξεις αψυχολόγητες ή καταφανώς επικίνδυνες, σαν την σύσκεψη-κοροϊδία την βραδιά της φωτιάς στο Μάτι ή τις κρυφές διακοπές του στο κότερο.
Η Πολακική του βεβαιότητα ότι «είχε» τον Μητσοτάκη, δεν τον άφησε καταλάβει δυο βασικά πράγματα: Πρώτον ότι η ΝΔ υπέσκαπτε συστηματικά μέσα στην λαϊκή του βάση το πολιτικό του μοντέλο, το οποίο -εδώ που τα λέμε- δεν ήταν και πανίσχυρο. Μοντέλο της αγανάχτησης ήταν, δεν είχε πολύ μέλλον στην συνέχεια. Δεύτερον, δεν κατάλαβε ότι προσωπικά ο Μητσοτάκης στις μονομαχίες τους στην Βουλή (απ' τις οποίες έφευγε δήθεν ηττημένος προκαλώντας τα πανηγύρια των υπουργών), τον «διάβαζε» τον Αλέξη όπως οι επαγγελματίες χαρτοπαίχτες που χάνουν όλη νύχτα για να τα πάρουν όλα στην τελευταία παρτίδα.
Γάτα με πέταλα ο Αλέξης, αλλά στις 26 Μαΐου δεν κατάλαβε από πού του ήρθε. Ούτε την επιρροή του ηγετικού προφίλ του Κυριάκου είχε αντιληφθεί (διότι δίχως ηγετική επιρροή δεν επιτυγχάνονται τέτοια αποτελέσματα), ούτε την θηριώδη διαφορά των 9,5 μονάδων ανάμεσα στα κόμματα τους. Κοντολογίς, η γάτα με πέταλα ζούσε σε δικό της κόσμο. Τώρα ο Αλέξης τρέχει και δεν φτάνει. Αφήνει τις υψηλές πολιτικές και επικεντρώνεται σε επιδιώξεις ανάξιες μεγάλου ηγέτη, όπως την περίφημη τηλεμαχία των δύο. Εκλιπαρεί ένα ντιμπέιτ με τον Κυριάκο, μπας και βρει ευκαιρία να τον προβοκάρει ακραία και να κερδίσει κάτι.
Τον προκαλεί συνεχώς σε μονομαχία αποκαλώντας τον δειλό, λες και βρισκόμαστε στον Τρωικό πόλεμο του Αχιλλέα και του Έκτορα. Ασυνάρτητη στόχευση που θεωρεί τον Μητσοτάκη ηλίθιο. Σα να έχει οδηγήσει ο στρατάρχης Ζούκωφ τον Κόκκινο Στρατό από την Μόσχα ως στα περίχωρα του Βερολίνου πολεμώντας διαρκώς απ' το 1942 ως το 1945 και μετά να δεχτεί να κριθεί ο πόλεμος από μια προσωπική του ξιφομαχία με τον απέναντι στρατάρχη Κάιτελ. Σαχλαμάρες.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τίποτα δεν μας βεβαιώνει ότι και ο Κυριάκος αύριο δεν θα πάθει το ίδιο σύνδρομο απομονωτισμού. Τώρα όμως είναι η ώρα που θα πληρώσει το δικό του ο Αλέξης. Έτσι κινείται η ανθρώπινη ιστορία, από τους νόμους της οποίας δεν γλυτώνουν ούτε εκείνοι που θεωρούσαν τους εαυτούς τους εκλεκτούς της. Κυρίως εκείνοι.
