Του Γιώργου Καραμπελιά
Στο παρελθόν η υποχωρητικότητα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό και τις προκλήσεις της Άγκυρας προωθούνταν μέσα από την αποσιώπησή της, αφ' ενός, και την καλλιέργεια των μύθων της «ελληνο-τουρκικής φιλίας» και της συνεννόησης των «αδελφών λαών», που είχε αναλάβει κατ' εξοχήν η αριστερά –Τούρκοι εργάτες, αδέλφια μας, Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και άλλα συναφή.
Έτσι, η νατοϊκή δεξιά συναντούσε τη ρωσόφιλη ή φιλοευρωπαϊκή αριστερά. Χαρακτηριστική υπήρξε η πρώτη περίοδος της ανόδου του Ερντογάν στην εξουσία, όταν όλες σχεδόν οι πτέρυγες της ελληνικής πολιτικής σκηνής και κατ' εξοχήν τα συστημικά ΜΜΕ, συναγωνίζονταν σε επαίνους για τον «δημοκράτη» ισλαμιστή, με τον οποίο θα μπορούσαμε «να τα βρούμε», τόσο στην Κύπρο, εξού και το σχέδιο Ανάν, όσο και στο Αιγαίο, ακόμα και στον Πόντο.
Ποιος δεν θυμάται τις αυταπάτες και ενός μεγάλου μέρους του ποντιακού χώρου για «άνοιγμα» του ιστορικού Πόντου και άλλα συναφή, όπως και τις αντίστοιχες αυταπάτες των Κούρδων;
Με αυτά και με εκείνα, και με την πλήρη οικονομική στήριξη των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, η Τουρκία ενισχύθηκε και μεταβλήθηκε σε σημαντική οικονομική δύναμη. Πλέον είχε έρθει ο καιρός για την άλλη όψη του ισλαμισμού, την αυταρχική-ισλαμοφασιστική και επεκτατική. Μετά τη λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη», ο Ερντογάν και το νέο ισλαμοκεμαλικό κατεστημένο, θεώρησαν πως είχε έρθει η ώρα για μια νέα πολιτική:
Τη σταδιακή αυτονόμηση της Τουρκίας από τη θέση του εντολοδόχου της Δύσης, σε εκείνη μιας νέο-οθωμανικής, σχετικά αυτόνομης επεκτατικής και ηγεμονικής πολιτικής, μια και ο αραβικός κόσμος κατέρρεε και η Ελλάδα έμπαινε σε μια παρατεταμένη κρίση. Εξού και η αντιπαράθεση με το Ισραήλ και η στήριξη των δολοφόνων του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία, έτσι ώστε να διαλυθεί, μετά το Ιράκ, και ένας ακόμα Άραβας γείτονάς της.
Απέναντι στην ανάδυση της Τουρκίας ως ηγέτη του ισλαμικού κόσμου, και την ανάπτυξη της ισλαμικής τρομοκρατίας, η Δύση και το εβραϊκό λόμπι, αιφνιδιασμένοι θα δοκιμάσουν να αντιδράσουν. Ο Ερντογάν και η Τουρκία θα αρχίσουν να επικρίνονται και τα ΜΜΕ, που τόσο πολύ τον εκθείαζαν μέχρι χθες, θα γίνουν όλο και πιο επικριτικά. Και αυτή η αλλαγή θα εμφανιστεί και στην Ελλάδα. Δεκάδες αναλυτές και συστημικά ΜΜΕ θα μεταβάλουν αιφνιδίως ρότα και θα αρχίσουν να καταγγέλλουν την Τουρκία και τον Ερντογάν. Και η απόπειρα ανατροπής του το καλοκαίρι του 2016 θα ολοκληρώσει αυτήν τη στροφή.
Αλλά ο Ερντογάν όχι μόνο επιβίωσε, αλλά προχώρησε πάρα πέρα, συνάπτοντας προνομιακές σχέσεις με τον... Πούτιν! Και τα αποτελέσματα δεν θα αργήσουν να φανούν. Η Τουρκία θα εισβάλει στη Συρία, θα χτυπήσει τους Κούρδους, και θα πιέζει τον Τραμπ για συμβιβασμό, από θέση ισχύος. Και, προφανώς, έχει μπροστά του να ολοκληρώσει την καθυπόταξη των Ελλήνων στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Κάτω από τις νέες αυτές συνθήκες, η κλασική τακτική της αποσιώπησης δεν είναι «παραγωγική». Και καθώς πληθαίνουν οι τουρκικές προκλήσεις, αναδύεται μια νέα στρατηγική: Η κατατρομοκράτηση των πολιτών με την υπερπροβολή της τουρκικής επιθετικότητας και απειλής, έτσι ώστε οι Έλληνες, τρομοκρατημένοι, να συναινέσουν τελικώς στην υποταγή έναντι της Τουρκίας.
Και το ότι πρόκειται για μια τέτοια τακτική, καταδεικνύεται από τη στάση όλων των «τουρκοφάγων» αναλυτών, μόλις ο Α/ΓΕΕΘΑ Αποστολάκης τόνισε πως η Ελλάδα θα αντιδράσει με όλα τα μέσα απέναντι σε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια της Τουρκίας. Και αντί να θεωρηθεί μια αυτονόητη αντίδραση απέναντι στον καταιγισμό των τουρκικών απειλών και παραβιάσεων, η οποία έγινε ακριβώς για να αποτρέψει νέες επιθετικές ενέργειες της Τουρκίας, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων:
Ο Αποστολάκης είναι «αμετροεπής», «πολεμοκάπηλος» και άλλα παρόμοια. Και όχι μόνο από γνωστούς ναινέκους-ανταποκριτές των καναλιών και εθνο-μηδενιστές, όπως ο ανεκδιήγητος Κούλογλου, αλλά και από πολλούς «τουρκοφάγους» αναλυτές.
Θα προτιμούσαν άραγε να μη μιλήσει ο Αποστολάκης, προς αποτροπή κάποιας ενέργειας, αλλά να πολεμήσουν οι ίδιοι στις βραχονησίδες;
