Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πριν αρκετές δεκαετίες, ένας απόστρατος τότε ενωμοτάρχης της χωροφυλακής που στην αρχή της καριέρας του είχε διοριστεί σε απομακρυσμένο ορεινό οικισμό, μου διηγήθηκε το εξής: «Πήρα το τμήμα με οκτώ καταζητούμενους για φόνο. Όλα τα φονικά είχαν γίνει μπροστά σε κόσμο, εξ αιτίας κτηματικών διαφορών, ζωοκλοπών και εγκλημάτων τιμής. Στη θητεία μου συνέλαβα τους έξι. Όλοι τους ούρλιαζαν ότι είναι αθώοι και αδικημένοι». Δεν ξέρω γιατί θυμήθηκα αυτή την ιστορία την ώρα που άκουγα τον Βαρουφάκη να αγορεύει στην Βουλή για την κατάργηση των capital controls.
Ο άνθρωπος μ' έβγαλε μια ακόμα φορά απ' ρούχα μου. Πάντα το πετύχαινε, αλλά τώρα το τερμάτισε με την δήλωση του ότι δεν έφταιγε αυτός ως υπουργός οικονομικών για την επιβολή των καταστροφικών capital controls, αλλά ότι έφταιγε η ΝΔ που ήταν αντιπολίτευση. Υποθέτω εξόργισε και κάθε άλλον λογικό άνθρωπο με μια σταλιά μνήμη, που έτυχε να τον ακούσει ή να διαβάσει όσα είπε. Προσωπικά ένιωσα σαν βοσκός (αφού με πιάσανε τα βουκολικά μου) που κρατώ μια κατσίκα από τα κέρατα κι ο απέναντι υποστηρίζει ότι το ζώο δεν έχει τίποτα πάνω στο κεφάλι του.
Α όλα κι όλα, δεν ξέρω αν ο Γιάνης σε επίπεδο διαχείρισης πιάνει πουλιά στον αέρα ή σκοντάφτει στα παπούτσια του και πέφτει, το σίγουρο πάντως είναι ότι έχει μια τρομερή ικανότητα να διεγείρει συναισθήματα. Την έκπληξη, το σάστισμα, την οργή, την ημικρανία, το τρέμουλο ή ακόμα και την ανακοπή καρδιάς του ακροατή του, ο Γιάνης τα έχει στο τσεπάκι του. Με το υφάκι του και δυο απλές κουβέντες του, το στέλνει αδιάβαστο το ανθρωπάκι που έχει απέναντι του. Είναι ικανός να χρησιμοποιήσει το πιο απίθανο και παράλογο επιχείρημα δίχως να παίξει το βλέφαρο του, δίχως να ιδρώσει το αυτί του.
Πράγματα που ακόμα κι ο τρελός της γειτονιάς θα δίσταζε ή θα ντρεπόταν να τα πει, ο Γιάνης τα εκστομίζει με την ίδια ευκολία που αναπνέει, πουλώντας τα για μεγάλες σοφίες ακατανόητες στα απλά μυαλά των ανόητων που τον περιβάλλουν. Πρόκειται για ειδική φάτσα, το ξέρουμε δα από το 2015. Κάποιοι το είχαμε καταλάβει και νωρίτερα και προειδοποιούσαμε, αλλά ποιος μας άκουγε τότε εμάς του Γερμανοτσολιάδες που μας πλήρωνε το ΝΔΤ για να ξεπουλήσουμε την χώρα;
Φυσικά, το κρίσιμο μέγεθος δεν ήταν η δική μας γνώμη για τον Γιάνη, αλλά η υπογραφή του Τσίπρα να τον κάνει υπουργό οικονομικών και να του παραδώσει την διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Και ο μεν Αλέξης παριστάνει τώρα ότι δεν ξέρει περί ποίου πράγματος ομιλούμε, ο δε Γιάνης εξασφάλισε πολιτική νομιμοποίηση τσιμπολογώντας από το ακροατήριο του Αλέξη τους αθεράπευτους οπαδούς της ανέξοδης επανάστασης και των παραφορτωμένων λεφτόδεντρων.
Η ύπαρξη του Γιάνη στο Κοινοβούλιο μας είναι ένα είδος Νέμεσης. Τα απίθανα που θα εξακοντίζει από το βήμα της εθνικής αντιπροσωπείας τα επόμενα τέσσερα χρόνια, είναι το τίμημα για την εθνική αψηφισιά και αφέλειας που επιδείξαμε τον καιρό της κρίσης. Είναι η πληρωμή μας που ως λαός, για να τιμωρήσουμε τους ανίκανους της παλιάς φρουράς παραδώσαμε τα σκήπτρα σε τσαρλατάνους. Και πάλι φτηνά την γλυτώσαμε, για να είμαστε ειλικρινείς. Ο Γιάνης (και ο Αλέξης) ήταν ικανοί για πολύ χειρότερες καταστροφές και μεταξύ μας, απορώ πως την γλυτώσαμε τελικά.
