Του Αντώνη Πανούτσου
Είμαι ο τελευταίος που θα ασχολείτο με ετυμολογία, ορθογραφία, ορθή επιλογή λέξης και τα σχετικά. Τα αφήνω στους πρωινούς ακροατές του Σκάι για να στέλνουν μηνύματα και να ταλαιπωρούν τον Πορτοσάλτε να λέει ομογενείς, ημεδαποί ή ομοεθνείς.
Βολεύομαι με την ορθογραφία του 18ου αιώνα που στην Αγγλία ο συγγραφέας μπορούσε να γράψει με τρεις διαφορετικούς τρόπους την ίδια λέξη σε μια σελίδα για να μην βαριούνται οι αναγνώστες όταν την διαβάσουν. Όσο για τον λόγο έζησα μια ζωή ευτυχισμένος λέγοντας «αυτόν» όταν ήμουν στην Αθήνα, «αυτόνα» όταν έφτανα στον Ταύρο και «αυτόνανε» με το που ανέβαινα το γεφυράκι στον Κεράνη. Πιστεύω ότι το αντικείμενο είναι να καταλαβαινόμαστε και όπως και στον έρωτα στην γλώσσα δεν πρέπει να υπάρχει ντροπή. Από την άλλη υπάρχουν κάποια πράγματα που με φτάνουν στο τσακ να πάρω στο τηλέφωνο στο Ανεμολόγιο στον Σκάι.
Ένα είναι το «φασίστας», που να το λένε οι αριστεροί για κάθε αντίπαλο τους δεν είναι ελληνική πατέντα. Στο Βερολίνο την δεκαετία της δεκαετίας του '70 το φασίστας και ακόμα περισσότερο το «φασιστοειδής» για την συμπεριφορά ήταν η κοινότερη κατηγορία της εναλλακτικής αριστεράς σε κάθε αντίπαλο της. Για φασιστοειδή συμπεριφορά μπορούσε να κατηγορηθεί κάποιος επειδή διάβαζε Μπαγκς Μπάνι που με τα καψόνια του στον Έλμερ Φαντ συνήθιζε τα παιδιά στην βία, Αστερίξ που προήγαγε τα εθνικά στερεότυπα με τις περιπέτειες του με τους Κορσικανούς, τους Βρετανούς και Ελβετούς ή Μίκι Μάους που είχε φίλο τον επιθεωρητή 'Ο Χάρα. Το ιδεολογικό μπούλινγκ της εναλλακτικής αριστεράς το έχω δει στις ανώτατες εφαρμογές του. Έχοντας την προγενέστερη εμπειρία μπορώ να διαβεβαιώσω ότι το «ρατσιστής» πάει να γίνει το υποκατάστατο του «φασίστας» στην γλώσσα της ελληνικής αριστεράς και των πολιτικοκορεκτάδων.
Για μένα ρατσιστής είναι κάποιος που πιστεύει ότι η δική του είναι ανώτερη και να συνήθως πιστεύει ότι ως εκ τούτου έχει περισσότερα δικαιώματα από τον άλλον. Και thats' it αφού η ελληνική γλώσσα αλλά και οι υπόλοιπες είναι αρκετά πλούσιες για να έχουν το «προκατειλημμένος» για αυτόν που πιστεύει ότι οι άνθρωποι με δεδομένη καταγωγή συμπεριφέρονται πάντα όμοια, και το γαϊδούρι ή μαλάκας για κάποιον που επικεντρώνεται στο ότι ο άλλος χοντρός ή καραφλός ή έχει κάποια αναπηρία.
Όλα τα προηγούμενα επειδή το μπλέξιμο ανάμεσα στις έννοιες δεν είναι καθόλου αθώο. Και το βλέπω με τα ματάκια μου στο νέο μπούλινγκ της αριστεράς. Κάθε αναφορά στον λόγο, την δημόσια εμφάνιση, τον τρόπο που χτίστηκε μια καριέρα θα είναι ρατσιστική αναφορά. Μέχρι που σε μια παραλλαγή του παραμυθιού γυμνού βασιλιά, όπου κάποιος θα πάει γυμνός σε ορκωμοσία στο Προεδρικό Μέγαρο και τα θύματα του μπούλινγκ μπροστά στον φόβο ότι θα χαρακτηριστούν ρατσιστές θα κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Η αντίσταση του 2018 είναι να μιλάς, την ώρα που στο όνομα ενός απίθανου αντιρατσισμού προσπαθούν να σε φιμώσουν.
