Να λοιπόν που γινόταν αυτή η χώρα να έχει ένα λογικό ασφαλιστικό. Που δεν θα είναι φορολογικό, αλλά ασφαλιστικό. Που δεν θα ναι άλλος ένας μηχανισμός εφαρμογής ταξικής μεροληψίας, αλλά μηχανισμός που θα εισπράττει λογικές εισφορές και θα αποδίδει κανονικές συντάξεις. Που δεν θα τιμωρεί όσους δούλεψαν και πλήρωσαν πολλά χρόνια, αλλά θα τους επιβραβεύει. Που δεν μας κάνει ν’ ακούμε για ασφαλιστική συνείδηση και να γελάμε, ούτε θα χρειαζόμαστε GPS για να βρούμε την διάταξη που μας αφορά μέσα στον λαβύρινθο του.
Ο Γιάννης Βρούτσης το ‘φτιαξε αυτό το ασφαλιστικό. Μας λέγανε οι Συριζαίοι πως μέσα σε συνθήκες κρίσης και οικονομικής στενότητας δεν γίνεται να φτιάξουμε ένα ασφαλιστικό της προκοπής. Ότι υποχρεωτικά η ασφαλιστική πολιτική υπό τις παρούσες συνθήκες θα είναι πρωτίστως είσπραξη και δευτερευόντως απόδοση. Να που μας δούλευαν και σ’ αυτό. Να που η οικονομία επέτρεπε κάτι καλύτερο και δικαιότερο από το έκτρωμα Κατρούγκαλου, απλώς οι άνθρωποι και δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν. Έβλεπαν την πολιτική ως τιμωρητική πράξη εναντίον όσων δεν θεωρούσαν πελατεία τους και την νομοθετική τους δικαιοδοσία ως μηχανισμό ανακατανομής από τις τσέπες εκείνων που δεν γούσταραν ταξικά, σε κείνους που πίστευαν ότι εξαγοράζονται.
Είναι το ασφαλιστικό του Βρούτση τέλειο; Υποθέτω πως όχι. Θα χει και τις αδυναμίες του και τις δυσκολίες του. Έχει όμως ένα πελώριο προτέρημα: Μετά από μια φρικτή δεκαετία, θα κάνει τους Έλληνες να ξαναπούν την ξεχασμένη φράση «θα πάρω σύνταξη» ή «όταν θα πάρω την σύνταξη μου». Διότι σήμερα, μην κοροϊδευόμαστε, ο Έλληνας λέει «σιγά μην πάρω σύνταξη». Θα τον κάνει επίσης να μην θεωρεί τρομοκρατική βόμβα τον φάκελο ή το mail των εισφορών του. Να μην παίρνει υπογλώσσιο πριν τον ανοίξει και κοιτάξει το ποσό που θα πληρώσει.
Ασφαλώς είναι η συνολική κατάσταση της οικονομίας που επηρεάζει το ασφαλιστικό μιας χώρας. Η αγορά εργασίας επίσης και το δημογραφικό. Αυτά δεν μπορεί να τ’ αλλάξει κανείς. Αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, το ασφαλιστικό του Βρούτση είναι το καλύτερο και το απλούστερο που θα μπορούσαμε να έχουμε. Αφήνω στην άκρη τα αναδρομικά των τωρινών συνταξιούχων, εμένα μ’ ενδιαφέρει να πάρω μια σύνταξη ανάλογη μ’ αυτά που πλήρωσα και με τα χρόνια που δούλεψα. Μ’ ενδιαφέρει επίσης να ακούσω την κόρη μου να υπολογίζει την ασφαλιστική της κλάση με την σύνταξη που θα πάρει κάποτε. Διότι έτσι θα αποκτήσει ασφαλιστική συνείδηση η νεαρά, που σήμερα ακούει για εισφορά 26% επί των εσόδων της και μουντζώνει, ενώ μουντζώνει δυο φορές όταν της πουν για την σύνταξη που θα της έδινε αυτό το 26% μετά από σαράντα χρόνια.
Και ξέρετε, ο Βρούτσης δεν τετραγώνισε τον κύκλο. Απλά, λογικά και παραγωγικά σκέφτηκε ο άνθρωπος, δεν έβγαλε κανένα ραβδάκι μάγισσας. Απλώς την πενταετία Σύριζα η κοινή λογική είχε χαθεί. Ζούσαμε στην αυτοκρατορία του παραλόγου. Θυμάστε παλιότερα τι χαμός γινόταν όταν εμφανιζόταν καινούριο ασφαλιστικό; Ήταν απ’ τα θέματα που γέμιζαν πλατείες και έριχναν κυβερνήσεις. Τώρα ησυχία. Γιατί; Μα διότι αυτό που ήρθε είναι δέκα φορές καλύτερο και δικαιότερο απ’ αυτό που είχαμε. Γιατί να διαδηλώσουν οι άνθρωποι;
Και τον πάντα έτοιμο για δηλώσεις και καταγγελίες Γιώργο Κατρούγκαλο τον είδατε πουθενά; Όχι. Αμ την αντικαταστάτρια του, λαλίστατη Έφη Αχτσιόγλου; Την ακούσατε να λέει τίποτα, να κατακεραυνώνει τον υπουργό που την διαδέχτηκε; Ούτε αυτή άχνα; Και πως θα βγάλουν το λαϊκό κίνημα στον δρόμο για να ματαιώσει τα ανάλγητα νεοφιλελεύθερα σχέδια της δεξιάς; Κάνοντας τα κορόιδα; Ε ρε πλάκα που έχουν τελικά…
