Εκεί στον Σύριζα κάτι συμβαίνει. Δύσκολο να το προσδιορίσουμε με ακρίβεια, μόνο κάτι απόνερα που φθάνουν σποραδικά ως επάνω προϊδεάζουν για το τι συμβαίνει κάτω από την επιφάνεια του νερού. Σαν σε αγώνα πόλο, που οι θεατές βλέπουν τους παίχτες από την μέση και πάνω να τηρούν τους κανονισμούς, αν όμως μπορούσαν να βουτήξουν με μια μάσκα στην πισίνα θα έμεναν άναυδοι από την μανία της υποβρύχιας κλωτσοπατινάδας.
Εμείς μαθαίνουμε λίγα πράγματα, όσα δηλαδή εκφεύγουν από την εσωτερική μουρμούρα και μετατρέπονται σε δημόσια αντιπαράθεση. Κάτι για την Παναγιά που παρείσφρησε στο μήνυμα του Αλέξη για τον Δεκαπενταύγουστο χωρίζοντας τους σε υποστηρικτές της λαϊκής θρησκείας και σε πιστούς των τσιτάτων περί θρησκείας ως ιδεολογικού μηχανισμού του ταξικού αντιπάλου. Κάτι για το μαξιλάρι που κληροδότησε στην κυβέρνηση της ΝΔ ο Τσακαλώτος, ενώ ο Πολάκης θα θελε να το ‘χουν μοιράσει στον κοσμάκη ώστε να πάρουν τις εκλογές. Κάτι η Τζάκρη για τους 53+ και κάτι ο Καρανίκας για τα «θηλαστικά».
Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ιδέα τι γίνεται εκεί μέσα. Σε αντίθεση με τα κόμματα του φιλελεύθερου και του κεντρώου χώρου, όπου η κομματική αντιπαράθεση δεν γίνεται να αποκοπεί από την δημόσια σφαίρα, τα κόμματα με αριστερό DNA και προϊστορία θέτουν ως προϋπόθεση τις κλειστές πόρτες για να συζητήσουν με ειλικρίνεια και επί της ουσίας. Όταν οι διαφορές απόψεων μεταφερθούν στον δημόσιο χώρο, τότε σημαίνει ότι στάθηκε αδύνατη η «διαλεκτική τους σύνθεση» εντός των τειχών και πλέον οδεύουν προς ξεκαθάρισμα.
Βεβαίως ο Σύριζα δεν είναι πλέον ένα καθαρόαιμο αριστερό κόμμα, στην πραγματικότητα δεν ξέρει τι κόμμα είναι. Έχει υποστεί τόσο πολλές ιδεολογικές μεταλλάξεις, έχει δεχτεί τόσο πολλές μεταγραφές, έχει μπολιαστεί από τόσο μεγάλες δόσεις αρχηγισμού, έχει ενσωματώσει τόσο αλλεπάλληλες πολιτικές κολοτούμπες, έχει συμπεριλάβει στις τάξεις του τόσο πολλές ομαδικές στρατηγικές και ατομικές φιλοδοξίες, που πλέον η ταυτότητα του είναι απροσδιόριστη. Δεν παύει όμως να κατατρύχεται από το αριστερό DNA του.
Σ’ αυτά λοιπόν τα κόμματα, ο δείκτης RO προσομοιάζει με τον αντίστοιχο δείκτη μετάδοσης του κορονοϊού. Όπως στον ιό, για κάθε ένα κρούσμα που μαθαίνουμε ξέρουμε ότι υπάρχουν άλλα δέκα κρυφά, έτσι και στα κόμματα με αριστερό υπόστρωμα για κάθε καυγά που κοινοποιείται υπάρχουν άλλοι δέκα που γίνονται υπογείως. Επίσης, η μετάδοση αυτού του κλίματος μουρμούρας, καυγάδων και αντιπαραθέσεων είναι αστραπιαία, καθότι οι εντός των αριστερών τειχών καταδυναστεύονται από την ιδέα της ιδεολογικής καθαρότητας που είναι προϋπόθεση για αποτελεσματική πολιτική δράση.
Όσο για το γιατί μαλλιοτραβιούνται (υπογείως ή και φανερά), νομίζω ότι δεν χρειάζεται μεγάλη αναλυτική ικανότητα για να το καταλάβουμε. Η άτιμη η εξουσία τα κάνει αυτά. Οι πιθανότητες ανακατάληψης της ορίζουν ευθέως την ένταση των διαφωνιών. Απομακρύνεται η ανακατάληψη; Οι καυγάδες φουντώνουν. Πλησιάζει η παλινόρθωση; Όλοι ξαναγίνονται αγαπημένα συντρόφια. Δεν λέω κάτι πρωτότυπο, αυτά τα ξέρει κι η κουτσή Μαρία. (Αύριο, περισσότερα για τον αγώνα ανακατάληψης.)
