Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το Σαββατοκύριακο είχα καλεσμένη στην τηλεοπτική μου εκπομπή την υπουργό παιδείας για το καινούριο της νομοσχέδιο. Μετά το τέλος της συζήτησης έριξα μια ματιά στα μηνύματα του τηλεοπτικού κοινού. Ήταν ασυνήθιστα πολλά -400 σχεδόν- και είχαν μια οξύτητα που με άφησε κατάπληκτο. Πάνω από τα μισά ήταν γραμμένα από εκπαιδευτικούς. Οι ίδιοι επεσήμαιναν την επαγγελματική τους ταυτότητα, προφανώς για να υποδηλώσουν την βιωματική τους σχέση με την παιδεία άρα και την βαθιά τους γνώση στο αντικείμενο.
Ελάχιστα ήταν τα μηνύματα για τα κολέγια και την αναγνώριση των πτυχίων τους. Προφανώς όλοι ξέρουν την πραγματικότητα και αρνούνται να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλο τους. Η βιαιότητα των αντιρρήσεων και των αντιδράσεων ήταν πρωτίστως επικεντρωμένη (κατά 90%) στο θέμα της χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων μετά από αξιολόγηση. Είναι καθ’ ολοκληρία αντίθετοι μ’ αυτό το σύστημα που θεσπίζεται για πρώτη φορά. Όλα τα υπόλοιπα τα λένε για ξεκάρφωμα, αλλά εννιά στους δέκα στην αξιολόγηση καταλήγουν.
Αυτό το 80% των χρημάτων να δίνεται με αντικειμενικά κριτήρια και το υπόλοιπο 20% μετά από αξιολόγηση, τους κάθεται στο στομάχι. Όχι μόνο στους καθηγητές ΑΕΙ-ΤΕΙ (που στο κάτω-κάτω τους αφορά άμεσα) αλλά στο σύνολο του εκπαιδευτικού προσωπικού της δημόσιας παιδείας μας. Το τι έγραφαν δάσκαλοι και καθηγητές γυμνασίων-λυκείων (κατά δήλωση τους) εναντίον της κ. Κεραμέως δεν περιγράφεται.
Ομολογώ ότι αναρωτήθηκα γιατί ένας δάσκαλος δημοτικού στην Καβάλα ή ένας καθηγητής φυσικής σε γυμνάσιο του Λασιθίου αντιδρά με τόσο μένος για το γεγονός ότι το Οικονομικό πανεπιστήμιο Αθηνών θα λάβει το 20% της χρηματοδότησης του μετά από αξιολόγηση του έργου του. Τι τους νοιάζει; Θα μου πείτε ότι είναι μέλη της μεγάλης εκπαιδευτικής οικογένειας της χώρας, οπότε έχουν και ενδιαφέρον και άποψη. Μακάρι να ήταν αυτό…
Πέρα του κομματικού-πολιτικού μένους που ήταν διακριτό στα «επιχειρήματα» των περισσοτέρων που μπήκαν στον κόπο να στείλουν μήνυμα, ακόμα πιο διακριτό ήταν κάτι χειρότερο: ο φόβος. Θεωρούν ότι αυτό το 20% των χρημάτων που θα δίνεται μετά από αξιολόγηση κάθε πανεπιστημιακού ιδρύματος, είναι ο Δούρειος Ίππος της Κεραμέως μέσα από τον οποίον θα καθιερωθεί η αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Λένε: αν σήμερα αρχίσουν να αξιολογούνται τα πανεπιστήμια, αυτό αύριο θα επεκταθεί στα λύκεια, στα γυμνάσια, στα δημοτικά και στα νηπιαγωγεία. Κι από την στιγμή που θ’ αρχίσουν να αξιολογούνται εκπαιδευτικά ιδρύματα, είναι ζήτημα χρόνου να έρθει και η σειρά των διδασκόντων σ’ αυτά να αξιολογηθούν. Το βλέπουν να έρχεται, οπότε βγάζουν νύχια και ορμούν σαν μανιασμένες γάτες που τους πειράζουν τα μικρά τους. Στο νομοσχέδιο της Κεραμέως βλέπουν το μικρό φιδάκι που εισχωρεί ύπουλα στην σοφίτα του σπιτιού τους και (αν δεν το σκοτώσουν τώρα που είναι μικρό) σε λίγο θα φάει όλους τους ενοίκους, ανεξαρτήτως του πατώματος που κατοικούν.
Θα ρωτήσετε: μα είναι δυνατόν να προτιμούν την απόλυτη εξουσία του υπουργού πάνω στα κονδύλια, παρά αυτά τα μοιράζονται με το 80%-20% δίχως καμία παρέμβαση του; Ναι, το προτιμούν δυστυχώς. Καθότι ως καθηγητικό σώμα όλων των βαθμίδων έχουν μακροπρόθεσμη εμπιστοσύνη στην ικανότητα τους στις πελατειακές σχέσεις με το πολιτικό σύστημα. Αλλά όχι μόνο. Υπάρχει και κάτι ακόμα… (Αύριο η συνέχεια).
