Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το πόσο προοδευτικοί είναι αυτοί που έσπευσαν να ξεπλύνουν τον κ.Τσίπρα μετά από τέσσερα χρόνια συγκυβέρνησης με την Ακροδεξιά το έχουμε αναλύσει πολλάκις, δεν χρειάζεται να χαλάμε άλλο τις καρδιές μας.
Βέβαια, η αποκάλυψη ότι πρώην εξαπτέρυγα του εκσυγχρονισμού μοχθούν για να εγκαταστήσουν στην Αθήνα ανδριάντες που είχε φυτέψει στην πόλη των Σκοπίων το υπερεθνικιστικό VMRO του υπερεθνικιστή Ν. Γκρουέφσκι μας ξεπερνά αλλά ίσως και όχι. Τέτοιοι ήταν από την αρχή απλώς τώρα τους δόθηκε η ευκαιρία να ξεδιπλώσουν την πιο κυνική πλευρά του χαρακτήρα τους.
Για την ιστορία απλώς να αναφέρουμε ότι ψυχανεμιζόμαστε ότι η επιλογή του «Δρομέα» ως λάφυρο προς ανταλλαγή όχι μόνο δεν είναι τυχαία αλλά απηχεί το μένος προς την αστική χειραφέτηση με σύγχρονους όρους που γίνεται ορατή στην Πρωτεύουσα επί Δημαρχίας Μιλτιάδη Έβερτ. Τα χρόνια της ελεύθερης ραδιοφωνίας, της Μουσικής Αθήνας στο Γήπεδο του Παναθηναϊκού που οργανώνεται αντιστικτικά προς τον ακαδημαϊσμό του Φεστιβάλ Αθηνών, τα χρόνια του πρώτου έργου τέχνης μεγάλης κλίμακας που δεν αντλεί έμπνευση από το παρελθόν των διχασμών αλλά εμφανίζει ένα άτομο να φεύγει, τρέχοντας προς το μέλλον, ενοχλούν γιατί είναι έργο αυτών που γύρισαν την πλάτη στο τότε παλαιοΠΑΣΟΚ και βρήκαν καταφύγιο στους Νεοδημοκράτες Δημάρχους όπως ο Έβερτ που άφησαν χώρο στον προοδευτικό κόσμο. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σήμερα ενοχλούν οι θύλακες της προόδου που έχουν βρει καταφύγιο στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη αντί να σπεύσουν να στηρίξουν τις Πρέσπες και τον κ.Τσίπρα.
Δεν επέλεξε τυχαία τον «Δρομέα» η κυρία Ζορμπά, λοιπόν.
Αυτός ο προοδευτικός θύλακας που δεν εμφορείται από αντιδεξιά σύνδρομα και συμπλέγματα είναι μικρός. Μια χούφτα άνθρωποι. Την ίδια στιγμή βέβαια καταγράφει έντονη παρουσία στη δημόσια σφαίρα με πλήθος παρεμβάσεων που καταφέρνουν κάθε φορά να διεμβολίζουν τη συζήτηση και ενίοτε να ρυθμίζουν και την ατζέντα. Η ομάδα αυτή δεν έχει και πολλές απαιτήσεις. Θέλει χώρο να εκφράζεται ελεύθερα και να δημιουργεί δεδομένου ότι ξέρει καλά τα πλαίσια μέσα στα οποία κάθε φορά κινείται.
Κάποιες φορές αυτοί, οι λίγοι, κρατούν το κλειδί κάποια αναπάντεχης εκλογικής νίκης (όπως στην περίπτωση των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας το 2016) ή κάποιας κυβερνητικής αυτοδυναμίας.
Με τις ψήφους αυτών, των λίγων προοδευτικών, κάποιοι που σήμερα επιχειρούν να σφυρηλατήσουν πολιτικό brand με ρηχά νεοσυντηρητικά συνθήματα πρώτου επιπέδου που έχουν κακομεταφράσει από το Fox News, θα γίνουν αύριο Υπουργοί.
Τη μικρή αυτή ομάδα τη χρειάζεται όποιος θέλει να παίξει πολιτική στην α' Εθνική και με αξιώσεις γιατί είναι αυτή που επιβεβαιώνει την ισχύ κάθε εξουσίας. Είναι η καλή του μαρτυρία. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εχθρεύεται ανοιχτά τους λίγους αλλά επιδραστικούς προοδευτικούς που του έχουν γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη, η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν κάνει όσα μπορεί για να τους κρατήσει κοντά της.
Ο «Δρομέας» που φεύγει τρέχοντας μπροστά είναι ο Έλληνας που ασφυκτιά και θέλει ν'αλλάξουν όλα στη χώρα. Οι εθνολαϊκιστές που πολιτεύονται με την υπόσχεση να μην αλλάξει τίποτα, τον εχθρεύονται. Το δέχεται και το αντέχει. Αυτό όμως που ούτε αντέχει ούτε ανέχεται είναι να τον θεωρούν δεδομένο.
