Εχετε ξαπλώσει μεσημέρι, καλοκαίρι, σε ζωντανό δάσος; Εχετε ακούσει αυτή την εκκωφαντική βουή που κάνουν τα ζουζούνια που πετούν κοντά στο έδαφος ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι;
Σκέψεις, αγωνίες, ανησυχίες. Τις έχουμε πάντα μέσα μας, αλλά την εποχή της καραντίνας βρίσκουν χώρο και χρόνο για να κυριαρχήσουν, να μας κυριεύσουν. Δημιουργούν εκκωφαντικό θόρυβο, μας ξυπνάνε τα βράδια, δεν μας αφήνουν να χαρούμε τις ώρες που μας έχει χαρίσει απλόχερα ο κορονοϊός.
Εχετε ξαπλώσει μεσημέρι καλοκαίρι σε ζωντανό δάσος; Εχετε ακούσει αυτή την εκκωφαντική βουή που κάνουν τα ζουζούνια που πετούν κοντά στο έδαφος ένα ζεστό αυγουστιάτικο μεσημέρι; Είναι ο ήχος της φύσης, της ζωής, της ενέργειας, της χαράς, αλλά και των σκέψεών μας. Καλοκαίρι, πριν από αρκετά χρόνια, ξεκινήσαμε από τη Ζαχάρω, ο κολλητός μου ο Δημήτρης και ο κουμπάρος μου ο Ανδρέας.
Ο Ανδρέας ήταν ο συνοδός μας με το αυτοκίνητο και ο Δημήτρης μαζί με εμένα με το ποδήλατο.
Ο κουμπάρος μου θα μας πήγαινε οδηγώντας μέχρι την Ολυμπία και από εκεί θα ποδηλατούσαμε ώς το δάσος της Φολόης.
Μεγάλη ανηφόρα, αλλά ήμασταν ακούραστοι (ο φίλος μου ο Δημήτρης συνεχίζει ακόμα με τις ίδιες ή και περισσότερες δυνάμεις, ενώ εγώ τώρα γράφω μόνο γι' αυτές…). Φτάνουμε στο πιο όμορφο δάσος δρυών, στη Φολόη, και ο κουμπάρος μου, που μας ακολουθούσε με το αυτοκίνητο σαν συνοδός, μου ζητάει το ποδήλατο να κάνει κι εκείνος μια μικρή βόλτα στο δάσος.
Και εγώ τότε ξαπλώνω αποκαμωμένος στο χώμα, μέσα στο πανέμορφο δάσος, κοιτάζοντας τις κορυφές των δένδρων. Φαίνεται λίγος ουρανός και μερικές αχτίδες ήλιου που προσπαθούν να τρυπήσουν τα πυκνά κλαδιά. Τότε άκουσα για πρώτη φορά τους ήχους της ζωής που ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα ξανανιώσει. Ολα τα ζουζούνια και έντομα της φύσης, σε μια συναυλία ζωής και χαράς.
Βουητό απίθανο, ζωντάνια, ευφροσύνη, αταξία, αλλά και τάξη μαζί.
Ετσι μας φωνάζουν οι σκέψεις μας τούτη την περίοδο, μόνο που τις περισσότερες φορές χάνεται η χαρά και η τάξη και μένει η αγωνία και η αταξία. Ετσι μας φωνάζουν οι σκέψεις μας. Είναι οι αγωνίες της επόμενης μέρας, που είναι τόσο διαφορετικές, αλλά ταυτόχρονα και τόσο παρόμοιες. Είναι οι προσωπικοί μας φόβοι, αλλά και στόχοι, οι επαγγελματικές αγωνίες, οι οικονομικές ανάγκες και οι οικογενειακές απαιτήσεις. Μας ξυπνάνε τα βράδια και μας ακολουθούν την ημέρα. Είναι σκέψεις πολύ προσωπικές, που είναι συνάμα και παγκόσμιες, και τριβελίζουν τα μυαλά των περισσότερων ανθρώπων του κόσμου. Παγκόσμια τριβελίσματα για την επόμενη ημέρα. Ναι, οι άνθρωποι που έχουν χάσει ή αγωνιούν για τη δουλειά τους μάλλον ακούν τους θορύβους πιο δυνατά. Είναι και εκείνοι που δεν έχουν μαξιλάρι ασφαλείας και ζουν με το μεροκάματο ή το μηνιάτικο, έχοντας συνεχώς ένα κομπιουτεράκι στο μυαλό τους για να κάνουν συνέχεια υπολογισμούς.
Είναι όμως και εκείνοι που αντικειμενικά είναι οι επιτυχημένοι, οι επιχειρηματίες, οι οποίοι εκτός από τον εαυτό τους και την οικογένειά τους έχουν και θορύβους για τους εργαζομένους τους.
Διαφορετικοί θόρυβοι, διαφορετικές ανησυχίες, όχι για να βάλουν φαγητό στο τραπέζι, να πληρώσουν το ενοίκιο ή το φροντιστήριο, αλλά για σώσουν πολλές, πάρα πολλές θέσεις εργασίας και να βάλουν φαγητό στο τραπέζι άλλων. Είναι και ο γαμπρός μου με το εστιατόριο στο νησί του, που ακούει τους μαγείρους του και τα γκαρσόνια του να τον ρωτάνε πότε θα ανοίξουν το μαγαζί φέτος.
Είναι και οι τραπεζίτες φίλοι μου, που αλλιώς σχεδίαζαν τη χρονιά, με καινούργια προϊόντα, projects, ανακαινίσεις και όμορφα πλάνα, και που θα πρέπει να βοηθήσουν όλους τους προηγούμενους για να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές. Είναι και οι συμβουλευτικές εταιρείες, στις οποίες ανήκω εγώ, και ανησυχούμε για το εάν τα διάφορα έργα θα συνεχιστούν. Είναι και η κυβέρνησή μας, που στ' αυτιά της οι θόρυβοι πρέπει να είναι δυνατοί σαν κοντραμπάσο, για να μας φροντίσουν όλους, ανθρώπινα, πρώτα στα νοσοκομεία και ύστερα στην οικονομία, στην κανονική ζωή. Είναι και αυτοί που μας σώζουν, οι γιατροί και οι νοσηλευτές, που δεν ακούν τίποτα, γιατί δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν, αυτοί θα σκεφτούν ύστερα, όταν όλο αυτό θα έχει περάσει. Είναι πολλοί, είναι όλοι, ο καθένας με τους δικούς του ήχους, με τον δικό του Γολγοθά, με τον δικό του ρυθμό, και δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε εάν ο δικός μας είναι πιο ανηφορικός ή δύσβατος.
Ετσι φαντάζομαι τις σκέψεις να ζουζουνίζουν σ' όλο τον κόσμο, σε όλη τη χώρα μας, σε όλους μας. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη, σε μια σειρά. Να τις κλείσουμε σε δωμάτια και να μην τις αφήνουμε να τριγυρνάνε ανεξέλεγκτα, να πηγαίνουμε σε κάθε δωμάτιο όποτε θέλουμε εμείς και όχι οπότε θέλουν αυτές. Να περνάμε πιο πολύ χρόνο με τις θετικές, με αυτές που ελέγχουμε καλύτερα. Να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που μπορούμε να αλλάξουμε και ν' ανησυχούμε όσο γίνεται λιγότερο γι' αυτά που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε. Η αξιοπρέπειά μας, το καθαρό βλέμμα, η όρεξη για δουλειά και η καλοσύνη θα μας βοηθήσουν να τα καταφέρουμε. Ετσι θα έρθει το θετικό αποτέλεσμα, ο καθένας στον ρόλο του, στον μικρό, θετικό του αντίκτυπο. Και θα ξαπλώσουμε το καλοκαίρι και θα ακούσουμε την ζωή, ξανά. Θα ακούμε τους θορύβους, τις σκέψεις μας και θα είμαστε χαρούμενοι.
Εγώ βάζω το δικό μου 51 στα Κύθηρα, στη Ζαχάρω και στο Φισκάρδο. Εσείς ξέρετε ήδη που θα βάλετε το δικό σας 51.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 25-26 Απριλίου 2020
