Το κυπριακό με ό,τι το συνοδεύει είναι περισσότερο θέμα κοροϊδίας εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας παρά θέμα δικαίου και συνθηκών. Ο μεν ΟΗΕ έχει αγνοήσει ο ίδιος όλα τα ψηφίσματά του από την εισβολή του '74 και μετά, η δε Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο δεν υπερασπίζεται το διεθνές δίκαιο στην Κύπρο, αλλά, αντίθετα ήθελε (και θέλει) να τη διχοτομήσει, με ισχυρότερο όχημα το διάδοχο σχέδιο Ανάν.
Η Βρετανία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κυπριακής ανεξαρτησίας, η οποία θίγει τη δική της ετσιθελική κατάληψη των περιοχών του νησιού που έχει τις βάσεις της. Με την πάγια πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» είναι διαχρονικά ο καλύτερος σύμμαχος των Τουρκοκύπριων και της Τουρκίας προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι ΗΠΑ, παίζοντας το χαρτί του αντίπαλου δέους στη Ρωσία, υποστηρίζουν διαχρονικά την Τουρκία, που βρίσκεται στο μαλακό υπογάστριο της επιρροής της Μόσχας. Επιπλέον, βλέπουν την Κύπρο, όπως και οι Βρετανοί σαν το φυσικό αεροπλανοφόρο στην είσοδο της Μέσης Ανατολής. Θέλουν να το ελέγχουν.
Έτσι, ο μόνος που υπερασπίζεται σταθερά την ακεραιότητα της Κύπρου είναι η Ρωσία, υπό οποιαδήποτε μορφή, όχι από πονοψυχιά, αλλά υπερασπιζόμενη και αυτή τη στρατηγική θέση του νησιού προς όφελός της απέναντι στους αντιπάλους της, αλλά και τον φορολογικό παράδεισο της Λευκωσίας τον οποίο χρησιμοποιεί.
Σ αυτό το περιβάλλον, οι ελληνικές κυβερνήσεις, μόνο τρείς φορές έδρασαν για το συμφέρον της Κύπρου. Με τον Κ Καραμανλή που εξόπλιζε κρυφά την ΕΟΚΑ για να διωχτούν οι Άγγλοι, τον Γεώργιο Παπανδρέου που έστειλε κρυφά τη μεραρχία που θωράκιζε το νησί και τον Κ Καραμανλή τον νεώτερο που στήριξε δια του Μολυβιάτη την ανατροπή του σχεδίου Αναν (του Σημίτη) από τον Τάσσο Παπαδόπουλο και αποτρέποντας τη διχοτόμηση έβαλε την Κύπρο στην ΕΕ παρά τις απειλές της Τουρκίας και των φοβικών εγχώριων εκσυγχρονιστών.
Από τότε η μεν Ελλάδα είναι ουσιαστικός ανίσχυρος παρατηρητής των γεγονότων, η δε Λευκωσία βαδίζει σε δρόμο αυτοχειριασμού, εγκαταλείποντας την σθεναρή πολιτική Τάσσου, που ξανάφερε το μόνο δίκαιο και ισχυρό δόγμα ότι «το Κυπριακό είναι ζήτημα «εισβολής και κατοχής» και τίποτε άλλο. Ένα δόγμα, που είχε εγκαταλειφθεί ήδη απόν τον Μακάριο και έχει θαφτεί βαθειά από τους πρόσφατους προέδρους Χριστόφια και Αναστασιάδη.
Το πιο επικίνδυνο είναι ότι ο νυν πρόεδρος όχι μόνο έχει απεμπολήσει το δικαίωμα της Κύπρου να είναι κατ αρχήν θύμα εισβολής και κατοχής, όχι μόνο δεν προτάσσει το απαραβίαστο της ενότητας της κυπριακής δημοκρατίας υπό την νόμιμη κυβέρνηση της συντριπτικής πλειονότητας των κατοίκων του νησιού, αλλά συζητάει στις διαπραγματεύσεις ουσιαστική διχοτόμηση! Δίνοντας έτσι το δικαίωμα στην Τουρκία και τα φερέφωνά της τους πολιτικούς των τουρκοκυπρίων να εγείρουν αξιώσεις συγκυβέρνησης και συνδιαχείρισης της νήσου επί ίσοις όροις!
Από εκεί ξεκινάει η κακοδαιμονία και από εκεί ξεκινάει και η αποθράσυνση των Τούρκων, που εισβάλλουν στην κυριαρχία επί της ΑΟΖ με το πρόσχημα ότι δρουν ως εγγυήτρια δύναμη των Τουρκοκυπρίων για να υπερασπιστούν τάχα τα δικαιώματά τους. Την ώρα που η Κυπριακή κυβέρνηση έχει διαμηνύσει σε όλους και σε όλους τους τόνους ότι ο πλούτος θα μοιραστεί δίκαια στους δικαιούχους του νησιού.
Όταν ο πρόεδρος δέχεται εδώ και καιρό να κάθεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όχι σαν πρόεδρος της Κύπρου, αλλά σαν ισότιμος με τον τουρκοκύπριο εκπρόσωπο, έχει ο ίδιος εκχωρήσει εξουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας όχι στους τουρκοκύπριους αλλά στην Τουρκία.
Η Λευκωσία κυβερνιέται από μια πλειοψηφία πολιτικής ελιτ που πιστεύει ότι είναι καλύτερο να χαρίσουν τα κατεχόμενα στους τουρκοκύπριους. Νομίζοντας ότι έτσι θα γλιτώσουν από τη διαρκή τριβή του προβλήματος και ότι με το «κυπριακόν οικονομικόν δαιμόνιον» θα καταπιούν το τουρκοκυπριακό κράτος στο βάθος του χρόνου! Και δεν το κρύβουν κι όλας!
Οι άφρονες δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι δεν υπάρχει τουρκοκυπριακό κράτος, αλλά τουρκική επαρχία επάνω στην Κύπρο. Και ότι η Τουρκία δεν είναι Λουξεμβούργο, ούτε καν Ουγγαρία. Είναι τριτοκοσμική διαχρονική ιμπεριαλιστική δικτατορία, που καταπίνει και εξολοθερεύει ο,τιδήποτε δεν είναι τουρκικό στα εδάφη που κατέχει. Το μάθημα πάνω στην ίδια τους την πατρίδα δεν τους δίδαξε τίποτε. Γιατί ήταν ο φτωχός λαός που έχασε σπίτια και πατρίδα. Ο πλούτος δεν έχει πατρίδα.
Ο διεθνής παράγοντας, έχοντας απέναντί του μια τέτοια πολιτική νοοτροπία είναι φυσικό να σπρώχνει προς τη διχοτόμηση και τη συνεκμετάλλευση. Όχι Κυπρίων και τουρκοκυπρίων! Κυπρίων και Τούρκων! Και είναι φυσικό η ΕΕ και οι ΗΠΑ να χαϊδεύουν ουσιαστικά την Τουρκία με τις δήθεν προειδοποιήσεις τους. Αν ήθελαν θα μπορούσαν να γονατίσουν τον Έρντοαν σε 24 ώρες με οικονομικά μέτρα. Από τις επενδύσεις τους και τη στρατιωτική τους ισχύ εξαρτάται η χώρα του και οι εξοπλισμοί της.
Για την Ελλάδα ας μη συζητάμε. Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και του 1996- 2004, είναι βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να αρπάξουν. Τρεμάμενα ανθρωπάκια παχυλών λόγων και υποταγμένων έργων.
Στην Κύπρο, λοιπόν, όπως και στη ζωή, όλα εξαρτώνται από τη στάση που κρατάς εσύ ο ίδιος. Οι υπόλοιποι θέλουν να εκμεταλλευτούν τον πλούτο και την κυρίαρχη θέση σου. Δεν έχουν κανέναν λόγο να σκοτωθούν για σένα. Κυρίως αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις σκοπό να σκοτωθείς για σένα! Όχι με το όπλο υποχρεωτικά. Με τη σθεναρή στάση. Αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι όρθιος αλλά σκυφτός, αν εσύ ο ίδιος δεν αξιολογείς σαν μέγιστο την ανεξαρτησία της πατρίδας σου, την επιστροφή των κατεχομένων και τη δικαίωση των νεκρών σου και των μανάδων τους, αλλά έχεις για ύψιστο αγαθό τα ρεάλια, τα δάκρυα του Τάσσου θα σε στοιχειώνουν όχι από συγκίνηση, αλλά από συντριβή. Για το μικρό του δέματός σου.
Όσοι το κραταιόν χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
δεσμόν δουλείας ας έχωσιν.
Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία¨.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
