Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο πρώην υπουργός Γιάννος Παπαντωνίου κρατείται πλέον στο ειδικό παράρτημα των γυναικείων, τα αποκαλούμενα υπόγεια κελιά, που είχαν κατασκευαστεί για να κρατούνται οι καταδικασθέντες ως μέλη της 17Ν, ενώ η σύζυγός του Σταυρούλα Κουράκου κρατείται στην πτέρυγα των γυναικών και μοιράζεται το κελί της με άλλες κρατούμενες.
Οι ανακριτές διαφθοράς και η εισαγγελέας έκριναν το ζεύγος Παπαντωνίου προφυλακιστέους, μετά την ολοκλήρωση της μαραθώνιας απολογητικής διαδικασίας τους, βάση της οποίας υπήρξε το κατηγορητήριο άνω των 650 σελίδων που αναφέρεται σε ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και συγκεκριμένα 2,8 εκατ. ελβετικών φράγκων.
Την ίδια ώρα, μέσω twitter ο Π. Καμμένος διαψεύδει τον Ν. Κοτζιά που επισήμως έχει καταγγείλει με δηλώσεις του ότι ο υπουργός Εθνικής Άμυνας κατηγόρησε συνολικά την κυβέρνηση ότι χρηματοδοτήθηκε από τον Τζόρτζ Σόρος.
Με τα ερωτήματα να παραμένουν αναπάντητα και την κυβέρνηση εγκλωβισμένη στην κόντρα Καμμένου - Κοτζιά και στο φόβο να λάβουν μορφή χιονοστιβάδας οι εκατέρωθεν καταγγελίες και αποκαλύψεις, το Μαξίμου επιχειρεί να διατηρήσει στο προσκήνιο την υπόθεση της προφυλάκισης του Γιάννου Παπαντωνίου ως αντιστάθμισμα στα όσα έχουν ειπωθεί από τα ίδια του τα στελέχη για χρηματισμούς, δωροδοκίες, εκβιασμούς και λάσπη.
Αναζητώντας λοιπόν, τις λεπτομέρειες μεταξύ πολιτικής και δικαίου, ποιος μπορεί να εξασφαλίσει ότι η προπαγάνδα δεν θα καπελώσει την ενημέρωση, στο πλαίσιο αναζήτησης της αλήθειας: Χρηματοδοτείται η κυβέρνηση από τον Σόρος; Είναι ένοχος ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ;
Κι αν συμβαίνουν και τα δύο, ποιο μας αφορά περισσότερο ως αποκάλυψη; Η βεβαιότητα ότι πρώην υπουργοί χρηματίζονταν ή ότι η ελληνική κυβέρνηση χρηματοδοτείται από έναν ιδιώτη, εις βάρος των εθνικών συμφερόντων; Και δεν είναι λίγο περίεργο που αυτή η κατηγορία διατυπώνεται από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας και εταίρο της κυβέρνησης; Ή μήπως λέει ψέματα ο Νίκος Κοτζιάς ότι τον άκουσε να το λέει;
Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει "δόγμα Πολάκη". Δεν είναι ανάγκη να το ακολουθεί η Δικαιοσύνη, αρκεί όμως που το διακινεί η κυβέρνηση με την ρητορική της, για να καλύψει το μπάχαλο που προέκυψε μετά την παραίτηση Κοτζιά.
Το ζητούμενο είναι αν ο αποπροσανατολισμός είναι το βασικό μέλημα μιας κυβέρνησης που καταρρέει και δεν μπορεί πια να διοικήσει τη χώρα. Αν δηλαδή, η σκοπιμότητα θα καθορίζει μέχρι τέλους, τους πολιτικούς σχεδιασμούς του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος επιλέγει να ξοδεύει όλη του την ενέργεια σε τακτικισμούς αντί να ακολουθεί μία παραγωγική πολιτική έργου και όχι εντυπώσεων.
Όλοι θέλουμε να τιμωρηθούν αυτοί που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, όλοι θέλουμε να αποδοθεί δικαιοσύνη αλλά δεν είμαστε τόσο αφελείς να πιστεύουμε ότι η επίκληση της κυβέρνησης σε αυτονόητες προσδοκίες, αποτελεί και μηχανισμό εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος. Γιατί η γνωστή τακτική του καθαγιασμού των προθέσεων δεν σημαίνει ότι θα συνοδεύεται από αποτέλεσμα.
Η παρατεταμένη εφηβεία της Αριστεράς δεν επιτρέπει τίποτε άλλο παρά μόνο την αέναη διεκδίκηση της σκοπιμότητας. Όχι για να καθορίσει την πραγματικότητα αλλά για να την ανατρέψει, δια μέσου της προπαγάνδας, του αποπροσανατολισμού και της αυτονόητου ηθικού αυτοκαθορισμού.
Μια κυβέρνηση που είναι όμηρος του Πάνου Καμμένου συνεχίζει να καταστρέφει τη χώρα. Όχι μόνο από ανικανότητα αλλά κυρίως, από την αυξητική τάση συγκάλυψης του πανικού της.
