Μιας και το Μαξίμου χθες «ξέκοψε» τα περί ανασχηματισμού, είναι καλή ευκαιρία να θεωρητικολογήσουμε λίγο πάνω στα ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια επιλογής υπουργών γιατί με αφορμή τη σχετική φημολογία διαβάσαμε/ακούσαμε πάλι γνωστά ψευδοεπιχειρήματα και πολιτικούς μύθους.
Ο πρώτος μύθος αφορά τη «διεύρυνση στο Κέντρο». Είναι μύθος και ψευδοαίτημα η ανάγκη για διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας προς το Κέντρο γιατί αυτή τη στιγμή, όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι, δηλώνουν ψηφοφόροι/δυνητικοί ψηφοφόροι της Νέας Δημοκρατίας. Όσοι κεντρώοι, κεντροαριστεροί βασικώς, δεν ψήφισαν Νέα Δημοκρατία τον Ιούλιο του 2015 απλώς δεν θα το κάνουν ποτέ. Έχει έρθει το Κέντρο στης Νέα Δημοκρατία.
Ο πιο σκληρός πυρήνας των κεντρώων αυτών που συνηθίζει μάλιστα να παρεμβαίνει με επιτυχία στη δημόσια σφαίρα και να λειτουργεί ως πόλος επιρροής ψηφίζει Νέα Δημοκρατία, αν όχι από το 2013, από το 2014 σίγουρα. Όταν ένας Κεντρώος έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία με αρχηγό τον Αντώνη Σαμαρά γιατί θεώρησε (σωστά) ότι μπροστά στην απειλή των εθνολαϊκιστών και κατά φαντασία αριστερών του ΣΥΡΙΖΑ (φόβος που δικαιώθηκε πλήρως) η προοδευτική επιλογή ήταν ο Σαμαράς, δεν περιμένει τη διεύρυνση για να αποτιμήσει τη Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη ως πρωθυπουργό.
Επειδή δε ο κεντρώος χώρος χαρακτηρίζεται κι από υποκρισία, όσο δεν κάνει τις παραδοχές του, γίνεται εύκολη λεία για τον Μητσοτάκη που αφήνει να διαρρέει ότι εξετάζει «διεύρυνση στο Κέντρο» επειδή «ο πάγκος της ΝΔ είναι ρηχός».
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύει όντως ότι ο διαχωρισμός δεξιά-αριστερά είναι ξεπερασμένος τότε κάθε συζήτηση για «διεύρυνση στο Κέντρο» είναι πραγματικά κενή νοήματος.
Η πανδημία ανέδειξε μια αλήθεια που οι πολίτες εμπέδωσαν ταχύτητα: το ζητούμενο είναι η ικανότητα και οι δεξιότητες πλοήγησης στο ασαφές περιβάλλον της κρίσης. Είναι πραγματικά αδιάφορο αν ένας υπουργός είναι κεντρώος, φιλελεύθερος ή δεξιός στο βαθμό που μπορεί να κάνει τη δουλειά χωρίς να προκαλεί με δηλώσεις στη βάση της ιδεολογίας, γιατί έχουμε βέβαια και αυτά.
Όσον αφορά το «ρηχό πάγκο» το επιχείρημα δεν πείθει γιατί η έλλειψη καλών και πρόθυμων να αναλάβουν ευθύνες είναι γενική στη χώρα και δεν είναι πρόβλημα που το αντιμετωπίζει η Νέα Δημοκρατία κατ’αποκλειστικότητα. Εξάλλου ποιος «ρηχός πάγκος». Τι έγινε το πολυδιαφημισμένο Μητρώο Στελεχών;
Υπάρχουν καλοί βουλευτές και στα δεξιά άσχετα εάν εμείς δεν θα τους σταυρώναμε ποτέ για ιδεολογικούς λόγους. Υπάρχουν βέβαια και φιλελεύθεροι που ναι μεν δεν κατάφεραν να εκλεγούν (δεν τους βοήθησε καθόλου ο μηχανισμός της Νέας Δημοκρατίας σε αυτό) αλλά μόνο ικανοτήτων και κύρους δεν στερούνται.
Γιατί λοιπόν ο πρωθυπουργός να υπουργοποιήσει στελέχη της κεντροαριστεράς με μόνο κριτήριο ότι είναι κεντροαριστεροί; Επειδή έχει λείψει σε κάποιους επώνυμους κεντροαριστερούς η υπουργική καρέκλα ή επειδή ο ΠΑΣΟΚος δεν ζει χωρίς υπουργείο;
Αλλά ούτε αυτό είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι να αλλάξει πλέον ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τη στελέχωση των κυβερνήσεων και την επάνδρωση των υπουργείων.
Οι στρατηγικές της «διεύρυνσης στο Κέντρο» και τα επιχειρήματα για «ρηχό πάγκο» δεν πείθουν πλέον κανένα. Το μόνο που μετράει είναι οι δυνατότητα ανταπόκρισης στις δυσκολίες και τις προκλήσεις. Τα υπόλοιπα έπονται και ίσως ούτε καν να υφίστανται.
