Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Φωτεινή Πιπιλή ήταν η μόνη από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας που ορκίστηκε με πολιτικό όρκο. Αλλά δεν είναι ούτε άθεη ούτε άθρησκη. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι από τους λίγους (αυτός και ο Γ. Καμίνης) από τους βουλευτές του ΚΙΝΑΛ που ορκίστηκαν με πολιτικό όρκο. Όταν όμως είχε ορκιστεί πρωθυπουργός, το 2009, είχε συμμετάσχει σε ολόκληρη το θρησκευτικό τελετουργικό και έβαλε το χέρι του στο Ευαγγέλιο...
Είναι φανερό ότι η κα Πιπιλή θεώρησε πως η θρησκευτικότητά της και η οποιαδήποτε σχέση με το θείο, είναι προσωπικό θέμα. Και κατά συνέπεια, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποτελέσει δημόσιο θέαμα σε έναν χώρο όπου δεν κυριαρχεί ο "νόμος του θεού" αλλά ο ανθρώπινος νόμος. Ο συμβολισμός της επιλογής της είναι ακόμα πιο ισχυρός αν σκεφτεί κανείς ότι είναι η μόνη που αποφάσισε να διαχωρίσει τον τρόπο της από την ομάδα στην οποία ανήκει πολιτικά. Ο Γ. Παπανδρέου όμως, μολονότι το 2009, του δόθηκε η ευκαιρία από θέση ισχύος, να περάσει ένα διαφορετικό μήνυμα στην διαδικασία της ορκωμοσίας, δεν τόλμησε να το πράξει. Και τώρα, εκ του ασφαλούς και απαλλαγμένος από την ευθύνη της εξουσίας, φρόντισε να "φιλοτεχνήσει" και πάλι το δήθεν προοδευτικό του προφίλ...
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που δημιουργεί εντυπώσεις στις ορκωμοσίες των κυβερνήσεων. Κι αυτό είναι η υπερβολή. Η υπέρ το δέον παρουσία της Ιεραρχίας στις τελετές. Ένα θέαμα που προβληματίζει μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και αφορά ανθρώπους που δεν είναι ούτε άθεοι ούτε άθρησκοι. Απλά έχουν ένα άλλο δείγμα αισθητικής, πολιτικής και πολιτισμικής αντίληψης στο μυαλό τους. Και επιπλέον, έχουν εικόνα τι συμβαίνει στα υπόλοιπα κοινοβούλια του δυτικού κόσμου, όταν ορκίζονται κυβερνήσεις. Με αποτέλεσμα, να συνειδητοποιούν ότι είμαστε η μόνη χώρα στον πλανήτη όπου η Εκκλησία επιμένει να κάνει αισθητή την παρουσία της παντού, σε σημείο που προδίδει τρομερή ανασφάλεια και έντονο "βυζαντινισμό".
Η νέα κυβέρνηση δεν έχει καμία διάθεση να σταματήσει τις συνήθειες της Εκκλησίας αλλά ούτε και να χάσει χρόνο προκειμένου να τιθασεύσει τις διαθέσεις της. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα η οποία προσπάθησε να κεφαλαιοποιήσει ιδεολογικά μία "αντιθρησκευτική" τάση αλλά στην ουσία, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα, όσον αφορά την συμμετοχή της Εκκλησίας στην εξουσία και στην διαχείριση των ζητημάτων της.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η αποθέωση της πολιτικής υποκρισίας: αυτοί που έχουν εκθρέψει στην κοινωνία τις προσδοκίες διαχωρισμού του δόγματος από την πολιτική, που επενδύουν συνεχώς, σε έναν ξεδιάντροπο "προοδευτικό λαϊκισμό", όταν τους δόθηκε η ευκαιρία να περιορίσουν τον "βυζαντινισμό" της Εκκλησίας, απλώς συνεννοήθηκαν μαζί της στο περιθώριο...
Με τη στάση της η Φωτεινή Πιπιλή έδωσε ένα ισχυρό μάθημα αλήθειας και ουσίας, εν μέσω θρησκείας και εξουσίας. Χωρίς λόγια, χωρίς ιδεολογικούς παροξυσμούς και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Σε αντίθεση με τον ΓΑΠ που ανήκει προφανώς, στην κατηγορία Τσίπρα και άλλων "προοδευτικών" ζηλωτών της υποκρισίας οι οποίοι βαυκαλίζονται με την φλυαρία τους αλλά δηλώνουν την υποταγή τους στην Εκκλησία.
Όσο για την νέα κυβέρνηση, μάλλον δεν επιθυμεί να χάσει χρόνο ή να ξοδέψει ενέργεια, σε "ιερούς πολέμους" με την Ιεραρχία. Από την στιγμή, μάλιστα, που οι Έλληνες συνεχίζουν να διατηρούν αυτή τη σχέση κοινωνικής ανάδειξης με το θείο και την θρησκεία, σε όλες τις εκδηλώσεις του κοινωνικού βίου.
Όλα είναι θέμα ωριμότητας. Και στην πολιτική, και στην κοινωνία και κυρίως στην αισθητική μας.
Πόσοι βέβαια, κατάλαβαν την στάση της Φωτεινής στην ορκωμοσία της Τετάρτης είναι άλλο θέμα...
