Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ξαφνικά, μια μέρα μετά το πηγαδάκι Τσίπρα – Καμμένου – Μέρκελ στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, η καγκελάριος έκοψε τη δόση των 15 δισ. ευρώ για μόλις 28 εκατ. ευρώ! Κι όμως, ο πρόθυμος Αλέξης Τσίπρας ψήφισε 450 προαπαιτούμενα στο τρίτο μνημόνιο και πέτυχε υπέρβαση 4 δισ. ευρώ στον στόχο του πλεονάσματος για το 2017. Νομοθέτησε επίσης, πάνω από 15 δισ. ευρώ δημοσιονομικά μέτρα, προβλέποντας και για την περίοδο που θα βρίσκεται σπίτι του ή στην καλύτερη περίπτωση, στην αντιπολίτευση. Τέλος, δέχτηκε την επαναπροώθηση των προσφύγων και έκλεισε το Σκοπιανό...
Περίεργο; Είναι όντως, περίεργο, πρώτα για αυτούς που θεωρούν ότι ο ευρωπαϊκός "έρωτας" στον Αλέξη σημαίνει πλήρης αφοσίωση και μετά για τον ίδιο τον πρωθυπουργό ο οποίος πάντα επενδύει στον πελατειασμό. Από εκεί και πέρα, είναι σαφές ότι η Άνγκελα Μέρκελ δεν κάνει πολιτική συναλλαγής με τους εταίρους της αλλά αμοιβαίας ικανοποίησης συμφερόντων. Και κατά συνέπεια, δεν ισχύει η διαπίστωση που θέλει τον "καταφερτζή" Έλληνα πρωθυπουργό να πετυχαίνει ένα καλό deal μείωσης του ΦΠΑ με την επαναπροώθηση των προσφύγων.
Επιπλέον, υπάρχει και μία άλλη διαφορά μεταξύ των δύο ηγετών, που εξηγεί την έκπληξη για το "μπλόκο" της Γερμανίας. Η μεν καγκελάριος Μέρκελ ξέρει πολύ καλά ποια είναι τα γερμανικά συμφέροντα ενώ ο πρωθυπουργός Τσίπρας πελαγοδρομεί μεταξύ πολιτικής επιβίωσης και προάσπισης της ελληνικής οικονομίας. Γιατί οι Γερμανοί - όπως και οι υπόλοιποι του Eurogroup- έχουν πάντα ως οδικό χάρτη τα συμφωνηθέντα ενώ οι ελληνικές ηγεσίες αναζητούν τρόπο να πολιτεύονται με την ανατροπή τους.
Ενδιαφέρον έχει πάντως να προβλέψει κανείς την έκβαση της αποτροπής μείωσης των συντάξεων στην οποία επενδύει η κυβέρνηση. Τι θα αποφασίσουν στο Eurogroup, αν το κόστος της μονομερούς ενέργειας δεν είναι 28 εκατ. ευρώ αλλά 1,8 δισ. ευρώ; Γιατί τόσο κοστολογείται το μέτρο της μείωσης των συντάξεων που έχει ψηφίσει και θέλει να ακυρώσει ο κ. Τσίπρας...
Η κυβέρνηση αφήνει να αιωρείται παντού η αίσθηση ότι έχει τον τρόπο να εξαργυρώσει τις καλές υπηρεσίες της στους εταίρους. Προσπαθεί δηλαδή με κάθε τρόπο, να κερδίσει πολιτικό χρόνο διαφημίζοντας τον τυχοδιωκτισμό και τον οπουρτουνισμό της. Έχοντας βέβαια, συμμάχους αρκετούς ξένους παράγοντες, όπως τον λαλίστατο Μοσκοβισί, όχι όμως το Εurogroup και τους Γερμανούς...
Επομένως, όσο πλησιάζουν οι εκλογές και στενεύουν τα περιθώρια, τόσο θα χάνεται ο έλεγχος της διαχείρισης του αδιεξόδου. Γιατί η μόνη λύση για την διεκδίκηση της πολιτικής διάσωσης βρίσκεται στα χέρια των Ευρωπαίων οι οποίοι είναι και οι μόνοι που έχουν την αίσθηση της ευθύνης για τις υπογραφές της.
Πολύ γρήγορα, ίσως και μέσα στον Αύγουστο, θα έχουμε τα πρώτα δείγματα της κρίσης πανικού που θα καταλάβει τον Αλέξη Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Και δεν αποκλείεται αυτή η κρίση να φέρει τις εκλογές ακόμα και τον Σεπτέμβριο, αντί για τον Οκτώβριο που περιμένουν πολλοί.
Το "delivery" είναι η αγαπημένη τακτική του ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά την περίοδο της εξουσίας. Άλλοτε για μύθους και ιδεοληψίες και άλλοτε για υποτιθέμενες επιθυμίες φανταστικών "νονών" που πλασάρονται στην κοινή γνώμη, ως προστάτες και υποστηρικτές.
Υπάρχει όμως ένας κανόνας που διέπει τις διεθνείς συμφωνίες και με τις οποίες έχουν εναρμονιστεί οι δημοκρατίες της Δύσης: είναι το "pacta servanda sunt". Αυτό δεν έχει καταλάβει ακόμη ο Τσίπρας και αυτό θα τον οδηγήσει πολύ γρήγορα σε κρίση πανικού και στην απώλεια της εξουσίας...
