Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Θύμιος και Αλέξης μαζί. Για πάντα, ίσως. Αφού από πάντα ήταν γεννημένοι ο ένας για τον άλλον. Αλλά δεν το ήξεραν. Πάνος και Αλέξης μαζί. Για λίγο χώρια και σε λίγο, πάλι μαζί...Και ο χρόνος όμως που ξόδεψαν ο ένας για τον άλλον, μοιάζει αιώνας μπροστά στην αιωνιότητα των αριστερών ταμπού. Τζερώνυμο (Αρχιεπίσκοπος όχι Groovy…) και Αλέξης μαζί. Όσο κρατήσει. Χωρίς δεσμεύσεις, ζήλιες και κωλύματα. Παυλόπουλος, Αγγελοπούλου, Παναγοπούλου, Μεγαλοοικονόμου και Αλέξης μαζί, Κουντουρά και Αλέξης μαζί, Ζουράρις και Αλέξης μαζί, Κόκκαλης (ο Πέτρος, δεν είπα τίποτα για Σωκράτη…) και Αλέξης μαζί.
Αυτός δεν είναι απλά, σέξι πρωθυπουργός, «ο καλός ο μύλοτας που τα αλέθει όλα» και λογαριασμό δεν δίνει, είναι.
Ο ανθρωπολόγος του μέλλοντος, είμαι σίγουρος, ότι θα καταγράψει την στρατηγική των συμμαχιών του Αλέξη ως έναν πρωτοφανή και ιδιότυπο πολιτικό «πανσεξουαλισμό». Γιατί δεν έχει καταγραφεί ποτέ στο παρελθόν πολιτικός που γοητεύει και «συνευρίσκεται» τόσο συχνά με τόσους πολλούς ετερόκλητους συντρόφους. Με φυσικό και απλό τρόπο. Με χαμόγελο και αποδοχή. Και με απαράμιλλη σαγήνη που ούτε ο κεραμοποιός Αντώνης (διεθνούς αναγνώρισης Greek Lover) από την Σίφνο δεν διέθετε στην πολυετή του καριέρα...
Εδώ όμως υπάρχει ένα ζήτημα στην ερμηνεία. Οι παραπάνω «ερωτικές» επιδόσεις οφείλονται στην ασυγκράτητη φύση του ανδρός ή πρόκειται για «αγοραίες» συναντήσεις, που υποκρύπτουν δόλο ή καταναγκασμό; Θέλω να πω, οι παρτενέρ του Αλέξη ενδίδουν με την θέλησή τους ή σπεύδουν να ανταποκριθούν επειδή εκείνος είναι ο αποκλειστικός ρυθμιστής της "ερωτικής" τους ζωής;
Για τον Αλ. Τσίπρα πάντα ανοίγει χώρος να τον καλύψει με οποιαδήποτε ιδιότητα. Ως αρχηγός κόμματος, ως επικεφαλής αντιμνημονικής κυβέρνησης, ως φιλοευρωπαίος πρωθυπουργός και τώρα, ως φέρελπις σοσιαλδημοκράτης ηγέτης της Αριστεράς. Aλλά μέχρι την Κυριακή των εκλογών, αριστερός "εραστής", ανοιχτός σε διάφορα σχήματα και συναντήσεις...
Με λίγη διάθεση "λογοτεχνικής" ανάλυσης μπορείς να καταγράψεις τις τρεις διαφορετικές φάσεις του ήρωά μας, όπως εξελίσσονται στην μυθιστορία της πολιτικής του. Ο πρώτος Τσίπρας γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα στην επανάσταση. Ο δεύτερος μέσα στα μνημονιακά σαλόνια των Ευρωπαίων. Και ο τρίτος ετοιμάζεται τώρα με όλα τα σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά που δημιουργούν το προφίλ του προσώπου που έχει ανάγκη η Κεντροαριστερά.
Είναι κοινή πεποίθηση σε πολλούς πλέον, ότι άλογο που κερδίζει δεν το χαραμίζεις επειδή λέει ψέματα, είναι αδίστακτο και δεν έχει ηθικές αναστολές. Αντίθετα, το ταΐζεις και το μεγαλώνεις σαν επιβήτορα. Ίσα ίσα που ο "πανσεξουαλισμός" του πρωθυπουργού θεωρείται προτέρημα για έναν ηγέτη που γρήγορα θα επιστρέψει στον σκληρό αντιπολιτευτικό κρατισμό και δεν θα κουράζεται να δίνει μάχες απέναντι στην μελλοντική κυβέρνηση του Μητσοτάκη.
Μιλάμε για απίστευτη προσαρμογή πολιτικού ήρωα στις απαιτήσεις του δημιουργού του. Και μάλιστα, σε εποχές που οι ηγέτες, ακόμα και αν υπάρχουν, δεν μπορούν να επιβιώσουν σε κόμματα εξουσίας, όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα.
Είναι βεβαίως, αξιοσημείωτο πως μπορεί το απόλυτο πολιτικό τίποτα να μεσουρανήσει στην πολιτική ιστορία μιας χώρας από ένδεια ηγεσίας. Ίσως όμως και να μην είναι και τόσο περίεργο, αν ερμηνεύσει κανείς την κοινωνία και τις διαθέσεις της. Όπως και όλους του πρόθυμους "εταίρους" του. Ίσως να είναι απολύτως φυσικό αν κατανοήσει κανείς αυτό που συμβαίνει στην σταδιακή διάλυση του κοινωνικού ιστού. Αλλά και στον κατακερματισμό των Ελλήνων σε εξαρτημένες ομάδες από το χρεοκοπημένο τους κράτος.
